Διατηρώντας στενούς δεσμούς με τη Fiat από την δημιουργία της Abarth το 1949, ο Carlo Abarth το 1971 αποφάσισε η μάρκα του «Σκορπιού» να ενταχθεί στο Groupo Fiat. Ο Carlo ήταν 63 ετών και θα μπορούσε να είναι πολύ περήφανος για όσα είχε πετύχει στη ζωή του.

Από παιδί το δαιμόνιο πνεύμα του τον οδηγούσε στην αναζήτηση έξυπνων λύσεων που θα έκαναν κάθε όχημα που οδηγούσε πιο γρήγορο, από το πατίνι με το οποίο κέρδιζε τα παιδικά παιχνίδια στους δρόμους της γενέτειράς του Βιέννης, μέχρι τις μηχανές και τα τρίκυκλα που του έδωσαν φήμη και νίκες, αλλά λίγο έλειψαν να του στοιχίσουν την ίδια του τη ζωή.

Οι νίκες και τα ρεκόρ, αλλά κυρίως το ανήσυχο πνεύμα του, οδήγησαν στη δημιουργία της Abarth & C S.p.A. που σύντομα βρέθηκε στο κέντρο της δημοσιότητας κατασκευάζοντας κιτ βελτιώσεων και βέβαια κατακτώντας νίκες και σπάζοντας ρεκόρ με απίστευτο ρυθμό για το μέγεθος της. Η συνεργασία με την Fiat ήταν πολύ στενή, ενώ με την παρουσίαση του Fiat 500 το 1957, ο Carlo Abarth βρήκε το ιδανικό αυτοκίνητο για να βασιστεί πάνω του και να δημιουργήσει μια τεράστια επιτυχία.

To 1969, η Fiat παρουσίαζε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο το Autobianchi A112, ένα δυνατό αντίπαλο του ήδη καταξιωμένου Mini. Μεγαλύτερο, πιο σύγχρονο και πολυτελές από τον Βρετανό αντίπαλό του, το 2πορτο Α112 ήταν ένα συμπαγές προσθιοκίνητο μοντέλο που έγινε αμέσως εμπορική επιτυχία με μεγάλες λίστες αναμονής.

Όμως, παρ’ όλη την επιτυχία ήταν εμφανές ότι θα χρειαζόταν να δημιουργηθεί μια πιο δυναμική έκδοση, η οποία θα ερχόταν αντιμέτωπη με το Mini Cooper. Έτσι, το 1971 και ενώ πλέον η Abarth αποτελούσε κομμάτι του Groupo Fiat, ο Carlo Abarth δημιούργησε το A112 Abarth.

Για την δημιουργία του γρήγορου Α112, ο Abarth ακολούθησε την προσφιλή τακτική του ξεκινώντας από τη βελτίωση του κινητήρα. Η χωρητικότητα αυξήθηκε από τα 903 στα 982 κ.εκ. και για να διασφαλίσει την σωστή τροφοδοσία του συνόλου σε όλο το φάσμα λειτουργίας του κινητήρα χρησιμοποίησε καρμπυρατέρ διπλής χοάνης, ενώ τροποποίησε και το σύστημα εξαγωγής.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα σύνολο που διακρινόταν περισσότερο για την υψηλή ροπή στις χαμηλές στροφές και λιγότερο για την απόλυτη ιπποδύναμη, με την απόδοση να φτάνει τους 58 ίππους στις 6.600 σ.α.λ., μια αύξηση της τάξης του 40% σε σχέση με τους 42 ίππους του Α112.

Αντίστοιχα, στο εσωτερικό ο πίνακας οργάνων απέκτησε σπορ όργανα που περιλάμβαναν στροφόμετρο, αμπερόμετρο, καθώς και ενδείξεις για την πίεση και τη θερμοκρασία του λιπαντικού του κινητήρα. Τα σπορ καθίσματα και το τριάκτινο τιμόνι αλουμινίου συμπλήρωναν την εικόνα.

Αρχικά, το A112 Abarth ήταν αποκλειστικά διαθέσιμο σε κόκκινο χρώμα με μαύρο ματ καπό, ένας κλασσικός συνδυασμός της μάρκας. Στη γρίλια της μάσκας οι λέξεις Autobianchi Abarth έδιναν το στίγμα της κατασκευής.

Η επίσημη παρουσίαση στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο τον Οκτώβριο του 1971 ενθουσίασε το κοινό. Λίγο αργότερα οι πρώτες δοκιμές απέδειξαν την εξαιρετική ευελιξία και συνολικά την αποτελεσματική, αλλά και διασκεδαστική οδική συμπεριφορά του A112 Abarth που παραδόξως σε ορισμένες περιπτώσεις είχε και χαμηλότερη κατανάλωση καυσίμου από το «απλό» Α112.

Το μοναδικό ελάττωμα ήταν ότι σε κάποιες περιπτώσεις παρουσιαζόταν υπερθέρμανση του λιπαντικού του κινητήρα, ζήτημα που λύθηκε με το λανσάρισμα της 2ης σειράς του μοντέλου το 1973 όπου τοποθετήθηκε ψυγείο λαδιού.

Παράλληλα με την 2η σειρά περισσότερα χρώματα ήταν πλέον διαθέσιμα, οι νίκελ προφυλακτήρες και πλαίσια των προβολέων αντικαταστάθηκαν με πιο σπορ μαύρα στοιχεία, ενώ πλέον στον προαιρετικό εξοπλισμό διαθέσιμες ήταν και οι ζάντες ελαφρού κράματος, όπως και το πίσω θερμαινόμενο παράθυρο…

Η εξέλιξη συνεχίστηκε και το 1975, καθώς η 3η σειρά του μοντέλου απέκτησε ένα νέο κινητήρα 1.059 κ.εκ. με απόδοση 70 ίππους, με την νέα έκδοση να πωλείται παράλληλα με την «κλασσική» έκδοση των 58 ίππων. Η νέα σειρά μπορούσε να φιλοξενήσει 5, αντί για 4 επιβάτες, ενώ αργότερα το κιβώτιο έγινε 5ταχυτο από 4ταχυτο.

Η φυσιολογική συνέχεια της εξέλιξης του Α112 το οδήγησε στους αγώνες με την Fiat να δημιουργεί ένα ενιαίο πρωτάθλημα για νέους οδηγούς. Με την προσθήκη roll bar, αγωνιστικών ζωνών ασφάλειας, συστήματος πυρόσβεσης και προστασίας για το κάρτερ, δημιουργήθηκε ένα αγωνιστικό – όχι ιδιαίτερα ακριβό στην κατασκευή – που επέτρεψε σε εκατοντάδες νέους να δείξουν τις δυνατότητες τους.

Το Trofeo A112 ήταν ένας ιδανικός τρόπος προβολής του αυτοκινήτου, αλλά και η ευκαιρία που έψαχναν ταλαντούχου οδηγοί, όπως οι Attilio Bettega, Gianfranco Cunico, Fabrizio Tabaton, Vittorio Caneva και Michele Cinotto για να ξεκινήσουν την καριέρα τους.

Η παραγωγή αυτού του αγαπημένου και στην Ελλάδα μικρού σπορ αυτοκινήτου σταμάτησε το 1985 με περισσότερους από 121.000 «Σκορπιούς» να έχουν παραχθεί σε 15 χρόνια. Χαρακτηριστικό είναι ότι περίπου το 10% από την συνολική παραγωγή του Α112 αφορούσε στην έκδοση Abarth.

Ο Carlo Abarth έφυγε από τη ζωή το 1979, πριν ολοκληρώσει τον κύκλο της η τελευταία δημιουργία του, έχοντας όμως καταφέρει για ακόμα μια φορά να φτιάξει ένα θρύλο στο χώρο του αυτοκινήτου και κυρίως ένα ιδιαίτερα αγαπητό μέχρι και σήμερα αυτοκίνητο.

Νίκος Τσάδαρης