Είναι γνωστό ότι εμείς οι άνθρωποι δεν δίνουμε και τόση σημασία στον πισινό μας ως νευραλγικό όργανο του σώματός μας, όχι τουλάχιστον όση σπουδαιότητα αποδίδουν τα ζώα στο ίδιο σημείο.
Κι αυτό γιατί το ζωικό βασίλειο έχει επιστρατεύσει εδώ και καιρό τον πρωκτό του για όλων των λογιών τις σημαντικές δουλειές, κάνοντας την αφόδευση μία μόνο από τις πολύπλευρες λειτουργίες του!
Τα παράξενα καμώματα της Μητέρας Φύσης έχουν ωθήσει τα ζώα να μεταμορφώσουν τους πρωκτούς τους σε πολυχρηστικά όργανα, τα οποία παρέχουν πολύτιμες υπηρεσίες στην ερωτοτροπία, την προστασία του εαυτού και άλλα πολλά.
Κι αν εδώ ο μανάτος στέκει ορόσημο, καθώς είναι γνωστό πως το υδρόβιο θηλαστικό χρησιμοποιεί τον πρωκτό του ως προπέλα(!), απελευθερώνοντας συνεχώς αέρια που το βοηθούν να διατηρεί την πλευστότητά του και να προωθείται γρηγορότερα στο νερό, δεν είναι φυσικά το μόνο πλάσμα της Φύσης που σκέφτηκε να εμπιστευτεί στον πρωκτό του ρόλους ελαφρώς διαφορετικούς από τον συνήθη…
Οι μπαμπουίνοι και οι ερωτοτροπίες τους
Ο χαρακτηριστικότερος πισινός του κόσμου, αυτός του μπαμπουίνου δηλαδή που διαφέρει τόσο καθοριστικά από κάθε άλλο πρωκτό του πλανήτη, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αν και παρά το παράξενο της θέας του (ή λόγω αυτού ακριβώς) υπηρετεί έναν σημαντικό σκοπό στη ζωή του: την εύρεση ταιριού. Οι πισινοί των θηλυκών μπαμπουίνων μπορούν και πρήζονται σε απίστευτη κλίμακα κατά τη διάρκεια του ερωτικού κόρτε!
Έτσι διαγωνίζονται τα θηλυκά για την προσοχή του αρσενικού κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής και όσο μεγαλύτερος και πιο έντονος χρωματικά γίνει ο πρωκτός, τόσο το καλύτερο για την κάτοχό του, μιας και με τέτοια κριτήρια επιλέγουν οι αρσενικοί μπαμπουίνοι το ζευγάρι τους. Η διαδικασία βέβαια του φουσκώματος του πρωκτού καταναλώνει τεράστιες ποσότητες ενέργειας από μέρους του ζώου, την ίδια ώρα που αυξάνει θεαματικά το σωματικό του βάρος ακόμα και κατά 14%!
Όταν το θηλυκό είναι έτοιμο να ζευγαρώσει, κάτι που λαμβάνει χώρα κάθε 37 μέρες περίπου, παρουσιάζει τον πισινό της στα επίδοξα ταίρια της, όπως κάνουν και οι ανταγωνίστριες φυσικά. Όσο πιο πεταχτός και κοκκινωπός ο πισινός, τόσο πιο πιθανό είναι να βρει ταίρι, μιας και για το αρσενικό ο τουρλωτός πρωκτός είναι δείκτης γονιμότητας…
Ο φασκωλόμυς και το μυστικό του όπλο
Το αξιαγάπητο μαρσιποφόρο ζωάκι της Αυστραλίας περνά τον καιρό του σε υπόγεια λαγούμια ως το μεγαλύτερο θηλαστικό που ζει κάτω από την επιφάνεια της γης. Αυτό που του επιτρέπει μάλιστα να κατοικεί στο αφιλόξενο έδαφος δεν είναι άλλο από τον πρωκτό του! Βλέπετε ο φασκωλόμυς έχει αναπτύξει έναν εξαιρετικά σκληρό (και σκληροτράχηλο) πισινό, γεμάτο από χόνδρους, που τον κάνει να μοιάζει με θωρακισμένο άκρο.
Ο άκαμπτος αυτός πρωκτός χρησιμοποιείται από τον φασκωλόμυ ως μέσο προστασίας, καθώς έτσι φράζει το λαγούμι του και αφήνει τους θηρευτές του με τα χέρια αδειανά. Το μαρσιποφόρο ζωάκι δεν είναι καθόλου γρήγορο και ο σκληρός πρωκτός του είναι το μόνο αποδοτικό όπλο προστασίας, καθώς δεν χρησιμοποιείται μόνο ως αμυντικό μαραφέτι αλλά και ως επιθετικό εργαλείο!
Όταν κυνηγούν αυτόν και τα μικρά του μέσα στα λαγούμια, ο φασκωλόμυς χρησιμοποιεί το σκληρότερο μέρος του σώματός του, τον πρωκτό του φυσικά, για να κοπανά το κεφάλι του θηρευτή του πάνω στις πέτρες και τα τοιχώματα της υπόγειας φωλιάς του. Ποιοι τον κυνηγούν και τη βρίσκουν από κει που δεν το περιμένουν; Τόσοι οι διάβολοι της Τασμανίας όσο και τα ντίνγκο…
Οι πυγμαίοι φυσητήρες και το «σιρόπι» τους
Δύο είναι οι όροι που δεν θέλεις να συναντήσεις με τίποτα αν βρεθείς στον ωκεανό δίπλα στο μικρότερο αυτό υποείδος φάλαινας-φυσητήρα: «αμυντικός μηχανισμός» και «πρωκτικό σιρόπι» (πραγματικός επιστημονικός όρος!). Την ώρα που οι τεράστιοι φυσητήρες αποθαρρύνουν τους επίδοξους θηρευτές τους με το απλό μέγεθός τους και μόνο, ο μικρότερος αυτός συγγενής των 3-5 μέτρων είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει μια διαφορετική αμυντική προσέγγιση.
Για να μένει λοιπόν ασφαλής στα επικίνδυνα νερά του ωκεανού, ο πυγμαίος φυσητήρας βασίζεται σε μια κύστη στο κατώτερο τμήμα του εντέρου του που περιέχει 11 περίπου λίτρα του προαναφερθέντος πρωκτικού υγρού. Όταν απειλείται, η φάλαινα απελευθερώνει βίαια το καστανοκόκκινο αυτό κολλώδες νέφος, το οποίο ανακινεί στη στιγμή με την ουρά της αποπροσανατολίζοντας τον κυνηγό.
Η τακτική θυμίζει πολύ το μελάνι της σουπιάς, αν και εδώ οι ποσότητες αλλά και η ίδια η απαίσια σύσταση του μείγματος είναι σαφώς διαφορετικές. Είναι μάλιστα το μόνο είδος φάλαινας που βασίζεται σε τέτοιες τακτικές θολώματος του νερού…
Οι νύμφες της λιβελούλης και ο ιδιαίτερος τρόπος που τρέφονται
Η λιβελούλη ξεκινά τη ζωή της ως νύμφη που ζει κάτω από το νερό και χωρίς τον πολυλειτουργικό πρωκτό της δύσκολα θα ξέφευγε από το πρώιμο αυτό στάδιο της ανάπτυξής της! Δεν είναι μόνο ότι χρησιμοποιεί τον πισινό της ως τρόπο πλεύσης μέσα στο νερό, απελευθερώνοντας νερό για τη γρήγορη ώση της. Δεν είναι μόνο ότι αναπνέει με τη βοήθεια του ίδιου πρωκτού, μέσα από ειδικά τροποποιημένα βράγχια.
Είναι ότι κυρίως δεν μπορεί να τραφεί χωρίς τον πισινό της! Καθώς μέσω αυτού ενεργοποιείται υδραυλικά το στόμα της. Αφού γεμίσει το σώμα της με νερό μέσω του πρωκτού, η νύμφη σφίγγει τους θωρακικούς και κοιλιακούς μυς της, αυξάνοντας την πίεση στο εσωτερικό του σώματός της, η οποία επιτρέπει έτσι στα σαγόνια της να αναδυθούν. Το στόμα της πετιέται κυριολεκτικά έξω, ώστε να τραφεί με γυρίνους, ψαράκια και ασπόνδυλα.
Κι αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας ότι ως νύμφη ζει από ένα ως πέντε χρόνια ενώ ως ενήλικη λιβελούλη μόλις έναν μήνα, καταλαβαίνουμε τι ρόλο παίζει ο πρωκτός για τη ζωή της…
Τα θαλάσσια αγγούρια και το υπερόπλο που είπανε πρωκτό
Τα ολοθούρια ή ολοθουροειδή, τα γνωστά μας αγγούρια της θάλασσας, δεν μοιάζουν με βίαιους οργανισμούς των νερών. Κι όμως είναι, ειδικά όταν μιλάμε για την ενδιαφέρουσα τεχνική με την οποία προστατεύουν τους εαυτούς τους από τους φουκαριάρηδες τους θηρευτές τους!
Γιατί βλέπετε μπορούν και συστέλλουν το σώμα τους με τέτοιον τρόπο που απελευθερώνουν μέσω του πρωκτού τα εσωτερικά τους όργανα πάνω στους θηρευτές τους! Με τα οποία συχνά μάλιστα τους παγιδεύουν, μπλέκοντάς τους μέσα στα έντερα, που λειτουργούν εδώ ως απίθανα πλοκάμια. Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό, τα εσωτερικά όργανά τους περιέχουν μια τοξίνη, την ολοθουρίνη, η οποία είναι θανατηφόρα για πολλά θαλάσσια είδη.
Μοιραία βέβαια θα αναρωτηθείτε πώς καταφέρνει και ζει μετά το θαλάσσιο αγγούρι χωρίς εσωτερικά όργανα; Δεν τα χρειάζεται δηλαδή για τη λειτουργία του οργανισμού του; Φυσικά και του είναι απαραίτητα, γι’ αυτό και το εκπληκτικό αυτό ζωάκι των ωκεάνιων πυθμένων μπορεί και αναγεννά πλήρως κάθε εσωτερικό όργανο που εκτόξευσε στον επίδοξο θηρευτή του μέσα σε 6-10 εβδομάδες…
