Για την Ουκρανία αλλά και για την ελευθερία της χώρας του, της Λευκορωσίας θα πολεμήσει στο πλευρό των Ουκρανών, ο 18χρονος Λευκορώσος Γκλεμπ Γκούνκο, με τατουάζ στο χέρι που γράφει «Born Free», δηλαδή «γεννημένος ελεύθερος».
«Πηγαίνω στην Ουκρανία, όχι μόνο για να υποστηρίξω την Ουκρανία, για να πολεμήσω για την Ουκρανία, αλλά και για την Λευκορωσία» δηλώνει ο 18χρονος που ζει στο Γκρόζετς της Πολωνίας. «Διότι η ελευθερία μας εξαρτάται επίσης από την κατάσταση εκεί», εξηγεί, σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Κατάγεται από το Μινσκ και έφυγε από την χώρα του το 2020, την χρονιά που ο πρόεδρος Αλεξάντρ Λουκασένκο εξαπέλυσε την άγρια καταστολή κατά της λευκορωσικής αντιπολίτευσης, μετά τις μαζικές διαδηλώσεις που συγκλόνισαν την Λευκορωσία όταν ο επί 30 χρόνια στην εξουσία πρόεδρος διεκδίκησε την εκλογική νίκη στις προεδρικές εκλογές που καταγγέλθηκαν ως νοθευμένες από την Δύση.
Ο Λουκασένκο, πιστός δορυφόρος της Μόσχας υποστήριξε την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ομως πολλοί είναι οι Λευκορώσοι που τάσσονται στο πλευρό της Ουκρανίας και παίρνουν τα όπλα για να πολεμήσουν.
«Οι Λευκορώσοι δεν μπορούν να βοηθήσουν την Ουκρανία επισήμως με όπλα, όπως ολόκληρος ο κόσμος, αλλά δεν μπορούν να παραμείνουν στο περιθώριο, άρα πηγαίνουν να πολεμήσουν για την ανεξαρτησία της αδελφής χώρας», γράφει στο Facebook η Fondation Maison Bélarusse στην Βαρσοβία.
Η μη κυβερνητική οργάνωση για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας στην Λευκορωσία έχει αναλάβει την οργάνωση της αποστολής λευκορώσων εθελοντών στην Ουκρανία.
«Η ελευθερία μας και η ελευθερία σας»
«Στα μάτια ολόκληρου του κόσμου, ο Λουκασένκο και ο Πούτιν είναι τρομοκράτες», δηλώνει ο Πάβελ Κούχτα, υπεύθυνος του κέντρου υποδοχής εθελοντών.
«Είμαι μία μάχη ανάμεσα στην δημοκρατία και την ελευθερία από την μία πλευρά και την δικτατορία από την άλλη», λέει αυτός ο 24χρονος Λευκορώσος.
Ο Πάβελ Κούχτα έχει γνωρίσει τον πόλεμο, αφού πολέμησε κατά των φιλορωσικών δυνάμεων στο Ντονμπάς την περίοδο 2016-2018, όπου τραυματίσθηκε από την έκρηξη νάρκης.
«Πολεμήσαμε με σύνθημα “η ελευθερία μας και η ελευθερία σας” », λέει ο επαγγελματίας στρατιώτης. Ο μεγάλος του αδελφός σκοτώθηκε από τις λευκορωσικές δυνάμεις ασφαλείας κατά την καταστολή διαδήλωσης.
«Τότε, στο Ντονμπάς, θεωρούσαμε ότι ο Πούτιν θα καταλάβει την Λευκορωσία. Αλλά με τον Λουκασένκο αυτό έγινε χωρίς να πέσει πυροβολισμός», λέει ο Πάβελ Κούχτα.
«Ο Λουκασένκο δεν αποφασίζει τίποτε πια. Ολα περνούν από την Ρωσία και τον Πούτιν».
Το κέντρο υποδοχής λευκορώσων εθελοντών είναι γεμάτο κόσμο. Εθελοντές γεμίζουν κιβώτια με αλεξίσφαιρα γιλέκα, μπαταρίες, κονσέρβες, φάρμακα και άλλα απαραίτητα για τους μαχητές είδη. Σώματα εθελοντών αναχωρούν για την Ουκρανία, ικανοποιημένοι που έχουν ταχθεί με την ορθή πλευρά της Ιστορίας.
Στα ίχνη των παππούδων
Ο Αλεξέι Κοβαλτσούκ, που εργάζεται εδώ και χρόνια ως δάσκαλος του σνόουμπορντ στην Ουκρανία, ομολογεί ότι αισθάνεται «ένα είδος ευχάριστης οργής, πολεμική οργή».
Έχοντας βοηθήσει την εκκένωση του σταθμού του σκι στο Μπούκοβελ της δυτικής Ουκρανίας, μόλις πριν από την ρωσική επίθεση, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της έναρξης της εισβολής.
«Είδα γυναίκες, παιδιά να κλαίνε. Είδα τα πυρά», διηγείται ο 41χρονος που έχει περάσει πολλά χρόνια στην ειδικές δυνάμεις.
«Είδα δύσκολες καταστάσεις και χάρη σε φίλους και γονείς, καταλαβαίνω τι συμβαίνει τώρα στην Μαριούπολη, το Χάρκιβ, το Κίεβο και σε άλλες πόλεις», δηλώνει στο Γαλλικό Πρακτορείο (AFP).
«Δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν να σκοτώσουν αμάχους. Αυτό δεν το καταλαβαίνω».
Ο Αντρέι Κορσάκ, άλλος λευκορώσος εθελοντής, πλησιάζει σφίγγοντας στα χέρια του ασπρόμαυρες οικογενειακές φωτογραφίες.
«Παίρνω μαζί μου στην Ουκρανία τους παππούδες μου… Όλοι πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός εδώ υπερασπίσθηκε την Βαρσοβία το 1920», λέει δείχνοντας τα πορτρέτα τους με στρατιωτικές στολές.
«Σήμερα, έναν αιώνα αργότερα, εγώ, ο εγγονός τους, είναι υποχρεωμένος να πολεμήσω με την σειρά μου τις ρωσικές ορδές, για να τις σταματήσω», λέει ο 53χρονος εργαζόμενος στο Ikea από την πόλη Πόλοτσκ της Λευκορωσίας.
«Θα κάνω τα πάντα για να σταματήσω αυτό το κακό», λέει και προσθέτει ότι θα προτιμούσε να μην σκοτώσει κανέναν. «Αν φτάσω εκεί, θα φανταστώ ότι θα έχω μπροστά μου ένα μέλος των μονάδων καταστολής του Μινσκ. Ετσι, θα μου είναι πιο εύκολο».
