Στην προσπάθεια να ξεμπερδεύεις με μια σύρραξη όσο γίνεται πιο γρήγορα, δαιμόνια σχέδια για μάχες και αποβάσεις σκαρώνονται όλη την ώρα.
Οι επιτελάρχες εξάλλου δεν κοιμούνται ποτέ στον πόλεμο και καραδοκούν για τις κινήσεις του εχθρού αλλά και για τη δική τους απάντηση.
Αν και τα πλάνα που φτιάχνουν στο χαρτί δεν δικαιώνονται πάντα και πολλοί είναι εδώ οι λόγοι που επιφέρουν επείγουσα ματαίωση των σχεδίων.
Αν η ακύρωση ήταν τελικά καλή ή κακή για την ανθρωπότητα, αυτό μέλλει να αποδειχθεί από την ιστορική έρευνα. Δεν μπορείς πάντως να μη διερωτηθείς τι θα γινόταν αν το σχέδιο πράγματι εγκρινόταν και η μάχη δινόταν τελικά!
Τι θα γινόταν δηλαδή αν…
Επιχείρηση Tannenbaum
Παρά την περίφημη ουδετερότητά της, η Ελβετία περίμενε ανά πάσα στιγμή τη ναζιστική εισβολή, γι’ αυτό και αύξησε προκαταβολικά τα όρια στρατολόγησης των πολιτών της στα 60 χρόνια. Γιατί την ώρα που ο Χίτλερ υποσχόταν να σεβαστεί την ελβετική ουδετερότητα, τις βλέψεις του δεν μπορούσε να τις κρύψει, αναφέροντας ανοιχτά σε ιταλούς διπλωμάτες: «Η Ελβετία διαθέτει τους πιο ενοχλητικούς και άθλιους ανθρώπους και πολιτικό σύστημα. Οι Ελβετοί είναι οι θνητοί εχθροί της νέας Γερμανίας». Δεν θα ήταν εξάλλου η πρώτη φορά που δεν θα κρατούσε ο παράφρονας δικτάτορας τις δεσμεύσεις του, καθώς το ίδιο είχε κάνει και με άλλες «μη εχθρικές» χώρες. Γιατί δεν επιχειρήθηκε ποτέ η ναζιστική κατάληψη της Ελβετίας παραμένει μυστήριο και ιστορική συναίνεση δεν υπάρχει. Ο Χίτλερ αναμενόταν πάντως να εισβάλει ανά πάσα στιγμή, με γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις να έχουν παραταχθεί στα σύνορα, αν και τελικά το πράσινο φως δεν δόθηκε ποτέ. Αυτό είχε ίσως σχέση με τη συμμαχική απόβαση στη Βόρεια Αφρική ή με την πεισμωμένη αντίσταση των Σοβιετικών, γεγονότα που αμφότερα ανάγκασαν τους χιτλερικούς σε αλλαγή πλεύσης. Αν είχε τελικά συμβεί η φερόμενη επίθεση, τότε η διακυβέρνηση του Χίτλερ θα δεχόταν σφοδρή κριτική στο εσωτερικό, καθώς οι περισσότεροι Γερμανοί δεν ήθελαν να δουν τη χώρα τους να εισβάλει σε ένα ουδέτερο κράτος. Ενδέχεται έτσι να ξεσπούσε κίνημα αντίστασης στην καρδιά του Γ’ Ράιχ…
Επιχείρηση Καουτσούκ
Όταν εγκαθιδρύθηκε το φιλοναζιστικό καθεστώς του Βισί στη Γαλλία, τα γερμανικά αεροπλάνα μπορούσαν πλέον να επιχειρούν μέχρι και τη Νότια Αμερική (μέσω των βάσεων στην Αφρική), κάτι που έκανε τη Βραζιλία να φαντάζει λουκουμάκι, καθώς τους ζηλευτούς φυσικούς της πόρους τους επιβουλεύονταν πολλοί. Κάτι που πίστευαν ότι θα συνέβαινε και οι Αμερικανοί: έχοντας χάσει μόλις στη Μόσχα, οι Γερμανοί θα έστρεφαν την οργή τους στη Βραζιλία και έπρεπε πάση θυσία να τους προλάβουν. Μετά το Περλ Χάρμπορ λοιπόν, οι ΗΠΑ άρχισαν να σχεδιάζουν επί χάρτου την αμερικανική εισβολή στη Βραζιλία, αν και φάνηκε ότι η κατάληψη των παράκτιων πόλεων μόνο εύκολη δεν ήταν. Ήθελαν όμως μια αφορμή, την οποία βρήκαν στην ενδεχόμενη συνεργασία της βραζιλιάνικης δικτατορίας με το ναζιστικό καθεστώς. Κι έτσι η Επιχείρηση Καουτσούκ άρχισε να ξεδιπλώνεται: αμερικανικά θωρηκτά θα παρατάσσονταν στις ακτές βοηθώντας στην απόβαση του στρατού, όπως ακριβώς και στην Απόβαση στη Νορμανδία. Γιατί δεν έγινε; Μα γιατί εν τω μεταξύ η Βραζιλία συντάχθηκε με τους Συμμάχους, υπογράφοντας αμυντικό σύμφωνο και παρέχοντας πρόσβαση στις αεροπορικές βάσεις της. Αν η εισβολή γινόταν τελικά, τότε θα μιλούσαμε για τρίτο μέτωπο στον παγκόσμιο πόλεμο, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας τα φιλοναζιστικά αισθήματα της Αργεντινής αλλά τις αντίστοιχες συμπάθειες στο εσωτερικό της Βραζιλίας. Η ίδια θα στρεφόταν εξάλλου στους ναζί για προστασία από τη συμμαχική επίθεση…
Επιχείρηση Όρνεο
Ήταν το 1954 όταν οι Γάλλοι προσπαθούσαν να υπερασπιστούν τη Γαλλική Ινδοκίνα από τους κομμουνιστές αντάρτες που απειλούσαν ανοιχτά πια την επικυριαρχία τους. Με τη χώρα έτοιμη να πέσει, οι Γάλλοι ζήτησαν τη συνδρομή των Αμερικανών στην περιοχή: ο επικεφαλής του γαλλικού στρατού πέταξε μέχρι την Ουάσιγκτον για να ζητήσει προσωπικά τη βοήθεια του προέδρου Αϊζενχάουερ. Το πλάνο των Αμερικανών που σκαρώθηκε στα γρήγορα περιείχε προτάσεις για το πώς θα μετατρέπονταν τμήματα του Βιετνάμ σε νέα Χιροσίμα: όχι λιγότερες από 3 ατομικές βόμβες θα έπλητταν το Βιετνάμ ταυτοχρόνως! Ο Αϊζενχάουερ είχε ευτυχώς τις επιφυλάξεις του στο να φέρει άλλον έναν πυρηνικό όλεθρο στην οικουμένη, γι’ αυτό και ζήτησε τη γνώμη των Βρετανών. Όταν πήρε αρνητική απάντηση, ο πρόεδρος κοντοστάθηκε καθώς δεν ήθελε να εισβάλει με μόνο τη γαλλική βοήθεια στο πλευρό του. Αν είχε προχωρήσει το πυρηνικό ολοκαύτωμα και οι μεγάλες πόλεις του Βιετνάμ ισοπεδώνονταν (και κυρίως το Ανόι), τότε το Βιετνάμ θα παραδιδόταν στους Γάλλους και η αμερικανική εισβολή στα εδάφη του 10 χρόνια αργότερα δεν θα συνέβαινε ποτέ. Ναι, ο Πόλεμος του Βιετνάμ δεν θα είχε λάβει ποτέ χώρα…
Επιχείρηση Northwoods
Στον απόηχο της κουβανικής πυραυλικής κρίσης, η αμερικανική κυβέρνηση άρχισε να προσέχει ιδιαίτερα αυτόν τον Κάστρο, καθώς είχε γίνει μπελάς. Κι έτσι ο στρατός, πάντα με τη βοήθεια της CIA, ενορχήστρωσε ένα πλάνο σύμφωνα με το οποίο πιστοί κουβανοί κομμουνιστές που ζούσαν στο Μαϊάμι θα έπαιρναν χρήμα και όπλα για να φέρουν τον όλεθρο σε αμερικανικό έδαφος, χτυπώντας στόχους που θα τους υποδείκνυε η CIA. Κι έτσι θα φαινόταν πια ξεκάθαρα σε κάθε Αμερικανό ότι ο Κάστρο επιβουλευόταν τις ΗΠΑ, παρέχοντας το καλύτερο άλλοθι για μια αμερικανική εισβολή στο νησί. Και ήταν ακριβώς ο πρόεδρος Κένεντι που θα χαλούσε τα σκοτεινά πλάνα, ο οποίος όταν διάβασε την απόρρητη έκθεση δεν μάσησε τα λόγια του: «Ποιος τρελός το σκέφτηκε αυτό;»! Οι επιτελάρχες προσπάθησαν μάλιστα να τον μεταπείσουν, αν και ο εξοργισμένος Κένεντι δεν άκουγε τίποτα, φτάνοντας στο τέλος να απολύσει έναν από δαύτους. Άκου να χρησιμοποιήσει πολίτες ο στρατός για τρομοκρατικά χτυπήματα στο έδαφός του! Αν είχε δώσει τελικά το πράσινο φως, τότε είναι πιθανό η απρόκλητη επίθεση της Κούβας στις ΗΠΑ να είχε συντάξει τη διεθνή πολιτική σκηνή στο πλευρό των Αμερικανών, ευλογώντας την εισβολή στο νησί. Κι έτσι θα μιλούσαμε για αμερικανο-κουβανικό πόλεμο στις αρχές της δεκαετίας του 1960…
Ο Στρατός των Ωκεανικών Ακτών
Μπορεί ο Μέγας Ναπολέων να απολάμβανε ιδιαιτέρως τις εκστρατείες του σε Αίγυπτο και Αυστρία, η Συνθήκη της Αμιένης το 1802 του στέρησε όμως όλη τη χαρά. Και τότε έστρεψε το βλέμμα του στον μακροχρόνιο εχθρό των Γάλλων, τους Βρετανούς. Το νέο πλάνο του με χρονικό ορίζοντα 3 ετών περιλάμβανε 200.000 δυνάμεις, την ίδια ώρα που τα ναυπηγεία του σε Γαλλία και Ολλανδία δούλευαν πια σαν δαιμονισμένα. Το σχέδιο για την κατάληψη της Βρετανίας είχε ήδη ξεκινήσει όταν ο ναύαρχος του Βοναπάρτη που είχε επιφορτιστεί με την επίθεση πέθανε χτυπημένος από φυματίωση. Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν ο στρατηλάτης επιθεωρούσε τα νέα και γιγαντιαίων διαστάσεων θωρηκτά του, αρκετά από αυτά βυθίστηκαν στα δοκιμαστικά. Και τότε σκέφτηκε κάτι εντελώς αναπάντεχο για να διασχίσει τα στενά της Μάγχης: αερόστατα! Μέχρι τότε βέβαια οι Άγγλοι είχαν πάρει μυρωδιά τις γαλλικές ορέξεις και ξεκίνησαν την άμυνα των παράκτιων πόλεών τους. Και βέβαια όπως ξέρουμε αιφνιδίασαν τον Βοναπάρτη σέρνοντας πρώτοι τον πολεμικό χορό, με αρκετές επιθέσεις σε νευραλγικά γαλλικά λιμάνια. Και μετά το Τραφάλγκαρ, ο Ναπολέων έπρεπε τώρα να εκτρέψει μέρος των δυνάμεών του στην Ισπανία. Κι έτσι την ώρα που στο Παρίσι είχε ήδη αρχίσει να χτίζεται το μνημείο του θριάμβου για την προσάρτηση της Αγγλίας(!), ο Βοναπάρτης ματαίωνε τα σχέδιά του. Αν είχε συμβεί πάντως, τότε θα μιλούσαμε για την πρώτη εναέρια εισβολή της Ιστορίας! Έστω κι αν τα πρώιμα αυτά αερόστατα μόνο αξιόπιστα δεν ήταν. Οι επιτελείς του ήθελαν 2.000 αερόστατα γεμάτα με άντρες και πυρομαχικά να φέρουν τον όλεθρο τόσο στα πλοία που θα συναντούσαν στο διάβα τους όσο και κατόπιν στο Λονδίνο, τον διακαή πόθο του Βοναπάρτη…
Huele a Quemado
Ήταν το 1977 όταν ο αμερικανός πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ και ο στρατηγός του Παναμά, Omar Torrijos, συζητούσαν για την τύχη της Διώρυγας του Παναμά, που ήταν ακόμα σε αμερικανικά χέρια. Έπειτα από σφοδρές διαπραγματεύσεις, ο Κάρτερ συμφώνησε να επιστρέψει το κανάλι στον Παναμά το 1999 (όπως και έγινε), αν όμως οι συνομιλίες δεν απέδιδαν καρπούς, τότε ο Torrijos είχε έναν κρυμμένο άσο στο μανίκι του: αν δεν μπορούσε να έχει ο Παναμάς τη διώρυγα, τότε δεν θα την είχε κανείς! Με δαιμόνιο ισπανικό κωδικό όνομα «Huele a Quemado» (κάτι σαν «μυρίζει καμένο»), το πλάνο προέβλεπε πως αν το κανάλι δεν επέστρεφε στη χώρα, τότε ο Παναμάς θα το κατέστρεφε μέχρι θεμελίων! Το σχέδιο δεν εκτελέστηκε γιατί εν τω μεταξύ εγκρίθηκε από το αμερικανικό Κογκρέσο η επιστροφή της εμπορικής εκμετάλλευσης της διώρυγας στον Παναμά το 1999 (με μία μάλιστα ψήφο διαφορά!). Αν είχε συμβεί πάντως η επίθεση, τότε θα μιλούσαμε για πραγματική εμπορική τραγωδία, καθώς μερικοί εκατοντάδες εκατομμύρια τόνοι εμπορεύματος διέρχονται από τη διώρυγα κάθε χρόνο. Αλλά και η Αμερική δεν θα το άφηνε έτσι, καθώς η επόμενη διακυβέρνηση Ρίγκαν είχε πολλές πιθανότητες να εισβάλει στον Παναμά ως αντίποινα…
Επιχείρηση Χορτοφάγος
Ήταν στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου όταν η Βρετανία αποφάσισε ότι ήταν ώρα για δραστικές λύσεις πέρα από τα εσκαμμένα. Κι έτσι το 1942 σκαρώθηκε το σχέδιο με τον ειρωνικότατο τίτλο «Επιχείρηση Χορτοφάγος»: οι Βρετανοί έφτιαξαν κέικ από λιναρόσπορο γεμάτα με άνθρακα με σκοπό να τα αμολήσουν στα γερμανικά βοσκοτόπια. Τα βοοειδή θα τα έτρωγαν και ο άνθρακας θα περνούσε έτσι στα στομάχια του εχθρού, εξοντώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους και επιφέροντας τελικά λιμό! Το γιατί δεν εκτελέστηκε το ζοφερό σχέδιο μαζικής καταστροφής παραμένει εξίσου ειρωνικό: οι Βρετανοί δηλητηρίασαν κατά λάθος τους εαυτούς τους στην πορεία των πειραμάτων! Τα δοκιμαστικά δεν πήγαν όπως έπρεπε και μια μεγάλη περιοχή της Σκοτίας μολύνθηκε (παραμένοντας δηλητηριασμένη μέχρι και το 1990). Ακόμα κι έτσι όμως οι περισσότεροι βρετανοί επιτελάρχες υποστήριζαν ένθερμα την επιχείρηση, αν και είχε φανεί ότι δεν άξιζε να μολυνθεί περαιτέρω η αγγλική ύπαιθρος με τα επικίνδυνα δοκιμαστικά. Αν είχε λάβει χώρα η Επιχείρηση Χορτοφάγος, και με βάση αυτό που έγινε στη Σκοτία, τότε η Βαυαρία (ο πρωταρχικός στόχος των Βρετανών) θα είχε γνωρίσει τον μαζικό όλεθρο, αποδυναμώνοντας έτσι τον ναζιστικό άξονα στην καρδιά του. Κι έτσι θα ήταν πιθανό να συνθηκολογήσει η Γερμανία μια ώρα αρχύτερα, αν και το τίμημα θα ήταν υψηλότατο…
Επιχείρηση Πτώση
Στην περίπτωση που ο Τρούμαν δεν αποδεικνυόταν θετικός στη λύση της ατομικής βόμβας, οι Σύμμαχοι χρειάζονταν άλλο σχέδιο για την κάμψη της Ιαπωνίας. Την Επιχείρηση Πτώση δηλαδή, που παρά τον δαιμόνια δημιουργικό της τίτλο προέβλεπε την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στο νοτιότερο νησάκι της χώρας (Kyushu) και την άνοδο κατόπιν των στρατευμάτων στο κυρίως εσωτερικό. Οι εκτιμήσεις για τις αμερικανικές απώλειες της απόβασης εκτιμούνταν μεταξύ 250.000-4 εκατομμύρια άντρες, ανάλογα δηλαδή με το αν θα επιστρατεύονταν και οι πολίτες για την υπεράσπιση της Ιαπωνίας. Κάπου 500.000 παράσημα Purple Heart κατασκευάστηκαν προκαταβολικά, ένας αστρονομικός αριθμός δηλαδή που έχει προμηθεύσει έκτοτε κάθε αμερικανό ήρωα πολέμου και περισσότερα από 100.000 παραμένουν αδιάθετα μέχρι και σήμερα! Όταν ο Τρούμαν είδε ωστόσο τα εκτιμώμενα μεγέθη των απωλειών, συμφώνησε αμέσως με την επιλογή των πυρηνικών και η Ιαπωνία συνθηκολόγησε όπως ξέρουμε στις αρχές Σεπτεμβρίου 1945, πολύ νωρίτερα δηλαδή από τις εκτιμήσεις της Επιχείρησης Πτώσης που τοποθετούσε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου το 1947. Αν είχε συμβεί, τότε οι απώλειες θα ήταν πράγματι πολύ μεγαλύτερες και στις δύο πλευρές, την ίδια στιγμή που η συνδυασμένη επίθεση Σοβιετικής Ένωσης, Αμερικής και Κίνας στην Ιαπωνία θα έδινε κυριαρχικά δικαιώματα σε όλους μετά τη συνθηκολόγηση της χώρας. Και λαμβάνοντας υπόψη τη διχοτόμηση της Γερμανίας, κάτι αντίστοιχο θα είχε συμβεί πιθανότατα και στην Ιαπωνία, επεκτείνοντας έτσι τον ζοφερό Ψυχρό Πόλεμο και στη Νοτιοανατολική Ασία…
Το Ζήτημα της Βαρσοβίας
Παρά το γεγονός ότι οι ναζί προσάρτησαν γρήγορα-γρήγορα την Πολωνία στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου, οι κάτοικοι της πρωτεύουσας αρνούνταν να υποταχθούν. Παρά την παρουσία των δυνάμεων του κατακτητή, οι πολίτες της Βαρσοβίας (και ιδιαίτερα ο εβραϊκός πληθυσμός των γκέτο) επιδόθηκαν σε έναν σφοδρό ανταρτοπόλεμο που άφηνε συνεχώς συντρίμμια στην πόλη. Ο Χίτλερ και η σκοτεινή παρέα του αποφάσισαν λοιπόν να απαλλαγούν από το αγκάθι της Βαρσοβίας και να φτιάξουν μια ολοκαίνουρια και γερμανικότατη πόλη στη θέση της! Το γιατί δεν συνέβη ήταν και πάλι ιστορικό: μέχρι να κάμψουν οι ναζί την αντίσταση των Πολωνών της Βαρσοβίας, ο Κόκκινος Στρατός προέλαυνε στο Βερολίνο και τα ναζιστικά στρατεύματα έπρεπε πια να αποσυρθούν. Ο Στάλιν έσωσε στο περιθώριο των εχθροπραξιών την ιστορική πόλη! Αν είχε εκτελεστεί η ισοπέδωση της Βαρσοβίας, τότε η χώρα θα έμενε χωρίς πρωτεύουσα ή ακόμα χειρότερα θα απέμενε με έναν ολοκαίνουριο ναζιστικό θύλακα στην καρδιά της. Τρομακτικότατα αμφότερα…
