Το μαρούλι καλλιεργείται εδώ και χιλιάδες χρόνια, ενώ οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το απεικονίζουν σε τοιχογραφίες τάφων από το 2.700 π.Χ.. Οι δύο νεώτερες μορφές του είναι το μαρούλι της Ρώμης ή romaine, όπως αποκαλείται, κι αυτό που πρωτοεμφανίστηκε στο νησί της Κω.

Το 2.000 π.Χ. όμως, το μαρούλι αντιμετωπιζόταν περισσότερο ως ένα αφροδισιακό, παρά ως ένα τρόφιμο. Ο λόγος αυτού ήταν ότι το μαρούλι ήταν η αγαπημένη τροφή του θεού της αρσενικής γονιμότητας, του Μιν. Σύμφωνα με αιγυπτιακά γραπτά, ο θεός, που πολύ συχνά απεικονίζεται σε τοιχογραφίες εν ώρα στύσης, κατανάλωνε το φυτό αυτό για να κάνει σεξ χωρίς να κουράζεται. Όπως αναφέρει κι ο καθηγητής Αιγυπτολογίας, Salima Ikram, η σύνδεση του Μιν με το μαρούλι ήταν διαρκής.

Οι πρώτες απεικονίσεις εμφανίστηκαν περίπου το 1970 π.Χ. στη Λευκή Εκκλησία του Σενουσρέτ Α’, αν και μπορεί να υπήρξαν και παλιότερες. Σε ανάγλυφο από τον τάφο του Ραμσή Γ’, εμφανίζονται εικόνες εορτασμοί σοδειάς, όπου πίσω από το άγαλμα του Μιν, ιερείς κρατούν μαρούλια. Σε άλλες απεικονίσεις, ο Μιν φοράει μια μακριά, κόκκινη κορδέλα που συμβολίζει τη σεξουαλική ενέργεια.

Η μακρόστενη μορφή του μαρουλιού και το λευκό υγρό που βγάζει αν σπάσει κάποιο φύλλο του, παραπέμποντας σε σπέρμα, ήταν ένας λόγος που οι Αιγύπτιοι το συνέδεσαν με το Μιν, αναφέρει ο Ίκραμ. Παρόμοιο λευκό υγρό βγαίνει κι από το κάτω μέρος του μαρουλιού romaine, αν το κόψεις. Η επιστημονική ονομασία του μαρουλιού είναι lactuca sativa, με την πρώτη λέξη να προέρχεται από τη λατινική ονομασία του γάλακτος. Σε κάποια βιβλία αναφέρεται πως το λευκό, γαλακτοειδές υγρό, που βγαίνει από το μαρούλι, συμβολίζει το μητρικό γάλα, ή ακόμα και το σπέρμα.

Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σήμερα, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν έτρωγαν το μαρούλι, αλλά λόγω της πικράδας τους, πέταγαν τα γαλαζοπράσινα φύλλα του και έπαιρναν τα έλαια των σπόρων του, τα οποία χρησιμοποιούσαν για το μαγείρεμα, φαρμακευτικούς λόγους, ακόμα και για τη μουμιοποίηση.

Εκείνοι που καθιέρωσαν τη χρήση του μαρουλιού ως τρόφιμο ήταν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, κατά την ηγεμονία του Δομιτιανού, περίπου από το 81 έως το 96 μ.Χ.. Σύμφωνα με το συγγραφέα Gil Marks, κάθε γεύμα περιελάμβανε σαλάτα στην αρχή του για ορεκτικό και στο τέλος για καλύτερη πέψη. Οι φαρμακευτικές του ιδιότητες συνέχισαν να υπάρχουν, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο.

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν πως το μαρούλι βοηθούσε τον ύπνο. O σαδιστής αυτοκράτορας Δομιτιανός ανάγκαζε τους καλεσμένους του να φάνε μαρούλι πριν το γεύμα για να τους βλέπει να νυστάζουν και να αγωνιούν μη τους πάρει ο ύπνος κατά την διάρκεια του γεύματος και μπροστά στον αυτοκράτορα.

Μια τελευταία ιστορία σχετικά με το μαρούλι, έχει και πάλι να κάνει με την Αίγυπτο. Όπως αναφέρεται σε ένα πάπυρο που μετέφρασε ο Ίκραμ, μια από τις πολλές μάχες μεταξύ των θεών Ώρου και Σεθ, σχετικά με τον έλεγχο της Αιγύπτου, είχε να κάνει με το μαρούλι.

Συγκεκριμένα, ο Ώρος αποπλάνησε τον Σεθ και τον έπεισε να συνευρεθούν ερωτικά. Κατά τη διάρκεια της πράξης, ο Ώρος έκλεψε το σπέρμα του Σεθ και το πέταξε στο ποτάμι. Στη συνέχεια, έριξε το δικό του σπέρμα σε ένα μαρούλι, το οποίο έφαγε ο Σεθ. Με αυτό τον τρόπο, ο Ώρος ήταν κυρίαρχος στα μάτια των θεών, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μάχη.