Τα δέκα σημεία της ιταλικής πρότασης για το μεταναστευτικό που παρουσιάσθηκαν στην σημερινή σύνοδο των Βρυξελλών, προβλέπουν:
-Την εντατικοποίηση των σχέσεων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις χώρες καταγωγής ή διέλευσης των μεταναστών, όπως την Λιβύη και Νίγηρα.
-Την δημιουργία κέντρων προστασίας στις χώρες διέλευσης, για την αξιολόγηση των αιτήσεων ασύλου και την προσφορά νομικής βοήθειας στους μετανάστες, και για τους οικειοθελείς επαναπατρισμούς.
-Την ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
-Την ανάγκη να ξεπερασθεί ο Κανονισμός του Δουβλίνου, ο οποίος «δημιουργήθηκε για άλλους σκοπούς και είναι πλέον ανεπαρκής». Ο στόχος είναι να «υιοθετηθούν ευρωπαϊκά μέσα τα οποία να είναι πράγματι αποτελεσματικά».
-Την ανάγκη να ξεπερασθεί το κριτήριο πρώτης εισόδου, διότι «όποιος αποβιβάζεται στην Ιταλία αποβιβάζεται στην Ευρώπη» και πρέπει να υπογραμμισθεί και πάλι η ανάγκη να επιδειχθεί τόσο αλληλεγγύη, όσο και αίσθημα ευθύνης.
-Tην κοινή ευθύνη των χωρών μελών σε ότι αφορά τους ναυαγούς «διότι δεν μπορεί, όλο το βάρος των ευθυνών, να το σηκώνουν οι χώρες πρώτης άφιξης». Πρέπει να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ του ασφαλούς λιμένα και της χώρας αρμόδιας να εξετάσει τις αιτήσεις ασύλου.
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να απαντήσει με κοινές πρωτοβουλίες στο «εμπόριο ανθρώπων» και τις εγκληματικές οργανώσεις.
-Την διαπίστωση ότι δε μπορούν να μεταφέρονται όλοι στην Ιταλία ή στην Ισπανία. Χρειάζονται ευρωπαϊκά κέντρα προστασίας σε πολλές χώρες μέλη, για την προστασία των δικαιωμάτων όσων φτάνουν στην Ευρώπη, αλλά και την τήρηση της δημόσιας τάξης.
-Την ιδέα πως σε ότι αφορά τις «δευτερογενείς μετακινήσεις προσφύγων» μέσα στις χώρες της Ένωσης, αυτές θα πρέπει να βασίζονται σε τεχνικές συμφωνίες ανάμεσα στις διάφορες χώρες.
Τέλος, σύμφωνα με τον ανταποκριτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, η Ιταλία θεωρεί ότι «κάθε χώρα καθορίζει τον αριθμό οικονομικών μεταναστών», αλλά ότι «θα πρέπει να προσδιοριστούν τα απαιτούμενα αντίμετρα οικονομικού χαρακτήρα για τις χώρες που δεν δέχονται να φιλοξενήσουν πρόσφυγες».
