Επιδρομή σε φυτείες όπου ανθούσε η αναγκαστική εργασία έκανε το Σαββατοκύριακο η Αστυνομία και έσωσε 25 εργάτες, ανάμεσά τους και παιδιά, που εργάζονταν για 15 ώρες κάθε μέρα επί επτά χρόνια.
Ακτιβιστές δήλωσαν ότι οι εργάτες προέρχονταν από μια φυλή του κρατιδίου Μάντια Πραντές και είχαν λάβει δάνεια 500 με 20.000 ρουπίες (66 με 207 ευρώ) προτού τους μεταφέρουν στο Ραζαστάν για να εργαστούν.
«Προσέλκυσαν τους ανθρώπους αυτούς με δέλεαρ ότι θα τους προσφέρουν μια καλή δουλειά, αλλά τους κράτησαν δέσμιους στις φυτείες. Πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο πλήρωναν τα δάνεια» που είχαν λάβει, δήλωσε ο Νίρμαλ Γκοράνα, της Επιτροπής Εθνικής Εκστρατείας για την Εξάλειψη της Καταναγκαστικής Εργασίας.
Σύμφωνα με τους ακτιβιστές, όσο διάστημα οι γονείς εργάζονταν στις φυτείες, τα παιδιά τους εργάζονταν στα σπίτια των ιδιοκτητών χωρίς χρήματα.
«Οι ιδιοκτήτες δεν τους έδιναν μισθό, αλλά μόνο σιτάρι. Αυτό το έκαναν για να διασφαλίσουν ότι θα παραμείνουν ζωντανοί για να συνεχίσουν να εργάζονται στις φυτείες», πρόσθεσε ο Γκοράνα.
Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τον αριθμό των ανθρώπων στην Ινδία που ωθούνται στη δουλεία, όμως το υπουργείο Εργασίας της χώρας ανακοίνωσε πρόσφατα τα σχέδιά του να σώσει και να βοηθήσει πάνω από 18 εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν ωθηθεί στην αναγκαστική εργασία ως το 2030.
Στην Ινδία διακινητές προσεγγίζουν συχνά τους χωρικούς με την υπόσχεση ότι θα τους βρουν μια καλή δουλειά και προσφέροντάς τους χρήματα. Ωστόσο στη συνέχεια αυτοί βρίσκονται αναγκασμένοι να εργάζονται σε φυτείες ή σε φούρνους κατασκευής τούβλων, σε οίκους ανοχής, ή ως οικιακές βοηθοί.
Οι περισσότεροι εργάτες που σώθηκαν στη Μπαράν επέστρεψαν σπίτια τους, δήλωσε ο Γκοπάλ Λαλ, ένας αξιωματούχος της περιοχής, ο οποίος πρόσθεσε ότι οι αρχές έχουν ξεκινήσει να ερευνούν για να εντοπίσουν και άλλους εργάτες σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Ακτιβιστές επισημαίνουν ότι η αναγκαστική εργασία είναι σύνηθες φαινόμενο στις φυτείες της Ινδίας και γι’ αυτό τον λόγο η κυβέρνηση σπάνια δρα.
«Η αναγκαστική εργασία στις φυτείες δεν θεωρείται ένα έγκλημα ή ένα πρόβλημα που πρέπει να καταγγελθεί. Είναι τόσο διαδεδομένη που είναι κοινωνικά αποδεκτή», επεσήμανε ο Μπάρατ Μπούσαν του Κέντρου Δράσης, Έρευνας και Ανάπτυξης του Λαού, μια φιλανθρωπική οργάνωση που εργάζεται με τους φτωχούς Ινδούς της υπαίθρου.
