Ο νεότερος αδερφός του Abram Belz, Chaim Belzycki, διέφυγε στη Σοβιετική Ένωση από την Πολωνία το 1939 και από τότε τα δύο αδέρφια δεν είδαν ποτέ ξανά ο ένας τον άλλον.
Σχεδόν 8 δεκαετίες μετά τον αποχωρισμό τους, οι δύο οικογένειες που άφησαν πίσω τους ενώνονται ζώντας σε δύο διαφορετικά μέρη του κόσμου. Η μητέρα ικέτευσε τότε και τους δύο γιους να σώσουν τον εαυτό τους, όμως ο μεγαλύτερος γιος προτίμησε να μείνει με την οικογένειά του πίσω και έτσι παρέμεινε στην Πολωνία. Ολόκληρη η οικογένεια αναγκάστηκε να μείνει στο Γκέτο Piotrknow Trybunalski με χιλιάδες άλλους Εβραίους πολωνικής καταγωγής εκείνο το έτος. Παρόλο που δεν έπαψαν ποτέ να ψάχνουν ο ένας τον άλλον δεν έζησαν για να δουν τις οικογένειες τους να επανενώνονται 77 χρόνια μετά, μόλις τον περασμένο μήνα.
Η συνάντηση οργανώθηκε από την εγγονή του Belz, Jess Katz, η οποία έψαξε εντατικά στο διαδίκτυο για λίγο καιρό και χρησιμοποίησε την ιστοσελίδα γενεαλογίας JewishGen.org για να βρει τους συγγενείς της. Στις 20 Απριλίου, οι οικογένειες των δύο αδερφών, η μία στο Νιου Τζέρσεϊ και η άλλη στη Ρωσία ξέσπασαν σε δάκρυα καθώς μίλησαν στο Skype για πρώτη φορά.
«Συνήθιζα να κοιτάζω στα βαθιά γαλάζια μάτια του παππού μου και αναρωτιέμαι για τον πόνο και την ταλαιπωρία που πέρασε. Τα ζαρωμένα μάτια του έμοιαζαν με εκείνου του 19χρονου κι έκλαιγε σε μένα και μου έλεγε για τους γονείς του, οι οποίοι δηλητηριάστηκαν με αέρια, την αδελφή του που σκοτώθηκε στο γκέτο και τον αδελφό του ο οποίος διέφυγε στη Ρωσία και δεν τον βρήκε ποτέ ξανά», έγραψε η Katz σε μια δημοσίευση στο blog της και μιλώντας στην Daily Mail αποκάλυψε: «Πάντα ήξερα ότι ήταν ένας επιζών του Ολοκαυτώματος από τότε που ήμουν πολύ μικρή, γιατί ρώτησα τους γονείς μου γιατί είχε ένα μπλε τατουάζ στο μπράτσο του (το σημάδι των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης)».
Όπως αποκαλύπτει η εγγονή του, ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτόν να μιλάει για τα όσα έζησε και αναφέρει ότι αρχικά αντάλλασσε επιστολές με τον αδερφό του, οι οποίες, όμως, αργότερα σταμάτησαν. Ο Belz απελευθερώθηκε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο είχε οδηγηθεί και μεταφέρθηκε το 1945 σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Ιταλία. Τελικά μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1950 και εγκαταστάθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, οπότε και άλλαξε το επώνυμό του από Belzycki, το οποίο είχε και ο αδερφός του φεύγοντας. Στη συνέχεια, άρχισε την προσπάθεια να ανακαλύψει τη μοίρα του χαμένου αδελφού του. Έγραψε στην πολωνική κυβέρνηση και ζήτησε βοήθεια από οργανισμούς που στόχευαν στην επανένωση των επιζησάντων του Ολοκαυτώματος με τις οικογένειές τους, αλλά μάταια.
«Δεν μπορώ να βρω τίποτα για τον αδελφό μου, ο οποίος διέφυγε στη Ρωσία», είπε ο Belz σε μαρτυρία του 1990. «Η κόρη μου έγραψε πολλά γράμματα για να προσπαθήσει να τον βρει. Δεν μπορούμε να τον βρούμε».
Έτσι η εγγονή έβαλε στόχο να βρεθεί ο αδερφός του παππού της, θέλοντας να βάλει και το δικό της λιθαράκι στην προσπάθεια του παππού και της μητέρας της. Μπήκε σε διάφορα εβραϊκά φόρουμ της Ρωσίας και έστειλε επιστολές ώσπου έλαβε ένα μήνυμα από μια γυναίκα πιστεύοντας ότι η εγγονή έψαχνε το θείο της. «Σε λίγες ώρες βρήκαμε περισσότερα απ’ όσα βρέθηκαν σε 70 χρόνια ερευνών», είπε στο ABC News.
Ο Chaim Belhitzky πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο στα 51 του το 1970, αλλά εντοπίστηκε ο γιος του, Evgeny Belzhitsky, ο οποίος εξήγησε ότι ένας από τους λόγους που ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί ο πατέρας του ήταν ότι είχε αλλάξει το όνομά του σε Nikolai «δεδομένου ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να είσαι Εβραίος στη Ρωσία κατά τη διάρκεια των ετών αυτών», όπως είπε χαρακτηριστικά. Μάλιστα και ο ίδιος έψαχνε τόσα χρόνια τον αδερφό του.
Ο Belz πέθανε το 2011, σε ηλικία 95 ετών, χωρίς να μάθει ποτέ τι απέγινε ο αδερφός του, όμως οι οικογένειές τους κατάφεραν να έρθουν κοντά μέσω της τεχνολογίας και να ζήσουν συγκινητικές στιγμές. 
