Η Ευρώπη υψώνει ολοένα και περισσότερους φράχτες για να προστατεύσει τα εξωτερικά της σύνορα, κάτι από το οποίο επωφελούνται κυρίως οι κατασκευαστές συρματοπλέγματος τύπου ΝΑΤΟ, αναφέρει σε άρθρο της η εφημερίδα Die Zeit.
Όπως σημειώνει το δημοσίευμα, ο νέος φράχτης στα σύνορα της Ουγγαρίας με τη Σερβία έχει μήκος 175 χιλιόμετρα. Τώρα η Βουδαπέστη σχεδιάζει να υψώσει φράχτη και στα σύνορά της με τη Ρουμανία. Η Βουλγαρία έχει ανάλογα σχέδια και θέλει να κλείσει τα σύνορά της με την Τουρκία επεκτείνοντας τον μήκους 35 χιλιομέτρων φράχτη που ήδη υπάρχει για να καλύψει ακόμη 130 χιλιόμετρα. Και η Ελλάδα ύψωσε έναν φράχτη 12 χιλιομέτρων στα σύνορά της με την Τουρκία.
Πρόκειται για μια επιχείρηση που αποφέρει εκατομμύρια ευρώ στους κατασκευαστές συρματοπλεγμάτων. Μόνο για τον φράχτη στα σύνορα Ουγγαρίας- Σερβίας η ουγγρική κυβέρνηση επένδυσε περίπου 20 εκατ. ευρώ.
Το συρματόπλεγμα τύπου ΝΑΤΟ θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνο. Αν κάποιος άνθρωπος ή ζώο πιαστεί σε αυτό μεταλλικές λεπίδες φροντίζουν ώστε κάθε κίνηση να αυξάνει τον κίνδυνο τραυματισμού. Στον ισπανικό θύλακα της Μελίγια έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους άνθρωποι που πιάστηκαν σε αυτού του τύπου το συρματόπλεγμα.
Από την τάση να προστατεύονται καλύτερα τα σύνορα της Ευρώπης επωφελούνται κυρίως οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ασφάλειας. Από το 2014 ως το 2020 η ΕΕ πρόκειται να διαθέσει για την προστασία των εξωτερικών της συνόρων περισσότερα από 9 δισ. ευρώ.
Η οργάνωση προάσπισης των δικαιωμάτων των προσφύγων ProAsyl επικρίνει την τάση αυτή. «Αν κοιτάξει κανείς τα ποσά τα οποία δίνονται από την Ευρώπη για μέτρα ασφαλείας και τα συγκρίνει με την υποστήριξη που προσφέρεται για την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων των προσφύγων είναι προφανείς οι προτεραιότητες», δήλωσε ο Μπερντ Μέσοβιτς.
Η ενίσχυση των συνόρων της ΕΕ ίσως είναι μια επικερδής επιχείρηση για τις εταιρείες. Από την άλλη πλευρά αυξάνει το κόστος για την παράτυπη είσοδο στην Ευρώπη, εξήγησε ο Μέσοβιτς.
Τελικά μόνο οι πιο οικονομικά εύρωστοι πρόσφυγες μπορούν να πληρώσουν τους διακινητές. Διότι όσο πιο ψηλοί είναι οι φράχτες, όσο πιο γρήγορα τα πλοία τόσο πιο μεγάλα είναι τα ποσά που ζητούν οι διακινητές, οι οποίοι αναζητούν εναλλακτικές οδούς για να αποφεύγονται οι φράχτες. Και οι εταιρείες από την πλευρά τους αυξάνουν ολοένα και περισσότερο τις τιμές τους για να προσφέρουν στις χώρες τα προϊόντα τους τελευταίας τεχνολογίας που θα αποτρέπουν τους συνεχώς και πιο εξοπλισμένους διακινητές.
Πρόκειται για μια κούρσα από την οποία οι άνθρωποι που φεύγουν για να γλιτώσουν από τον πόλεμο μόνο να χάσουν μπορούν.
