Ιστορίες ανθρώπων με νεύρα από ατσάλι!

Υπάρχουν φορές στη ζωή ενός ανθρώπου που καλείται να πάρει δύσκολες και πιεστικές αποφάσεις έχοντας μπροστά του δύο ενδεχόμενα: ή να το βάλει στα πόδια ή να γίνει θρύλος! Κι αν είναι καμωμένος από τα υλικά που φτιάχνονται οι καθημερινοί ήρωες, τότε η απόφαση είναι πιο εύκολη από ποτέ. Άνθρωποι που αψήφησαν λοιπόν τον θάνατο, άφησαν κατά μέρος τα πιστεύω τους και επιδόθηκαν σε αγώνες με όλες τις πιθανότητες εναντίον τους είναι αυτοί που περνούν στην παγκόσμια ιστορία με γράμματα χρυσά. Άνθρωποι που ρίσκαραν τα πάντα δηλαδή και βγήκαν νικητές, όπως κι αν ορίζει ο καθένας τη νίκη…

Ο τραγικός κοσμοναύτης Βλαντιμίρ Κομαρόφ

Ο σοβιετικός κοσμοναύτης έμεινε στην Ιστορία ως ο πρώτος νεκρός άνθρωπος στο Διάστημα, καθώς σκοτώθηκε σε αποστολή του ρωσικού πυραυλικού προγράμματος το 1967 όταν τα αλεξίπτωτα του Σογιούζ-1 δεν άνοιξαν, αν και η ιστορία του είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό. Κι αυτό γιατί η αποστολή του Σογιούζ-1 ήταν παρακινδυνευμένη και έγινε άρον-άρον για να κερδίσουν οι Σοβιετικοί την κούρσα της κατάκτησης του Διαστήματος, με τον Κομαρόφ να παίρνει μέρος παρά το γεγονός ότι ήξερε ότι ήταν καθαρή αυτοκτονία (οι τεχνικοί σημείωσαν 203 βλάβες στον τελευταίο έλεγχό τους!). Αν και αυτό που τον κάνει πραγματικό ήρωα είναι ότι πήρε εθελοντικά μέρος στην αποστολή για να προστατεύσει έναν καλό του φίλο. Κάποια στιγμή είχε τη δυνατότητα να αποσυρθεί από το Σογιούζ-1, αν και παρέμεινε για να μην αναγκαστεί να σταλεί ο κολλητός του. Ποιος ήταν αυτός; Κανείς άλλος από τον Γιούρι Γκαγκάριν, τον πρώτο άνθρωπο σε τροχιά γύρω από τη Γη! Όταν διάβασε το δελτίο βλαβών, κατάλαβε ο Κομαρόφ ότι όδευε προς τον θάνατό του, αλλά ήταν αποφασισμένος να φέρει σε πέρας την αποστολή για να μην πάει ο Γκαγκάριν στη θέση του ως δεύτερος τη τάξει κυβερνήτης. Παρά το γεγονός ότι η θυσία του Κομαρόφ έσωσε τον Γκαγκάριν, η μοίρα φαίνεται πως τον ήθελε νεκρό, γι’ αυτό και σκοτώθηκε την επόμενη χρονιά πιλοτάροντας σοβιετικό αεροσκάφος…

Η μακροβιότερη απεργός πείνας του κόσμου Ιρόμ Σαρμίλα

Ήταν τον Νοέμβριο του 2000 όταν η ινδή ακτιβίστρια ξεκίνησε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενη για την κρατική βία στη χώρα της, όταν τμήμα του ινδικού στρατού άνοιξε πυρ κατά αμάχων που περίμεναν αμέριμνοι το λεωφορείο. Η διαμαρτυρία της, που έψαχνε να ανακληθούν οι αυξημένες εξουσίες των στρατιωτών σε περιοχές με συγκρούσεις, δεν καλωσορίστηκε φυσικά από την κυβέρνηση, η οποία τη συνέλαβε καθώς στο ποινικό σύστημα της Ινδίας η απεργία πείνας ισοδυναμεί με απόπειρα αυτοκτονίας, η οποία και τιμωρείται με τσουχτερά πρόστιμα και φυλάκιση. Αν και η χαλύβδινη θέληση της 28χρονης τότε Σαρμίλα θα τους ανέτρεπε τα σχέδια, καθώς αντιστάθηκε ακόμα και στην καταναγκαστική σίτιση. Σήμερα η ακτιβίστρια είναι 43 ετών και συνεχίζει την απεργία πείνας της, η οποία μετρά σχεδόν 15 χρόνια! Μένει ζωντανή χάρη μόνο στη ρινογαστρική διασωλήνωσή της (ούτε τρώει ούτε νερό πίνει) και περιμένει τα αιτήματά της να ικανοποιηθούν από την ινδική κυβέρνηση. Αντί να συναινέσει βέβαια, η κυβέρνηση την κρατά φυλακισμένη όλα αυτά τα χρόνια για τις συνεχείς απόπειρες αυτοκτονίας! Η «Σιδηρά Κυρία της Μανιπούρ» αρνείται μάλιστα να δει τη μητέρα της όλα αυτά τα χρόνια της απεργίας πείνας, καθώς φοβάται ότι τα μητρικά δάκρυα θα κάμψουν την αδάμαστη θέληση και την απαράμιλλη αποφασιστικότητά της.

Ο επαναστάτης Ιβάν Καλιάγεφ

Ποιητής, ψυχή ρομαντική και φλογερός επαναστάτης, ο Καλιάγεφ μετατράπηκε σε πολιτικό δολοφόνο με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης και της ηθικής. Ο 28χρονος καλλιτέχνης και μέλος της ένοπλης ομάδας «Οργάνωση Μάχης» δολοφόνησε τον αρχιδούκα Σεργκέι Αλεξαντρόβιτς και αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη σκηνή του εγκλήματος, πέφτοντας αμαχητί στα χέρια της αστυνομίας. Τέτοια ήταν η αίσθηση του δικαίου που είχε ο νεαρός ποιητής που όταν η χήρα του αρχιδούκα τον επισκέφθηκε στο κελί του περιμένοντας την αγχόνη, όχι μόνο τον συγχώρεσε αλλά και προσφέρθηκε να τον βοηθήσει χρησιμοποιώντας τις υψηλόβαθμες διασυνδέσεις της ώστε να γλιτώσει ο δράστης τον θάνατο. Τι έκανε ο Καλιάγεφ; Αφού την ευχαρίστησε ευγενικά, αρνήθηκε τη χάρη από τη γυναίκα που είχε προσφάτως μετατρέψει σε χήρα: «Δεν μετανιώνω. Πρέπει να πεθάνω για την πράξη μου και θα το κάνω … Ο θάνατός μου θα είναι πιο χρήσιμος για τον σκοπό μου από τον θάνατο του Αλεξαντρόβιτς». Λίγες μέρες αργότερα, ο ποιητής κρεμάστηκε και η αγέρωχη στάση του μπροστά στην αγχόνη γέννησε έναν λαϊκό θρύλο, καθώς ο Αλεξαντρόβιτς παραήταν μισητός στον λαό…

Ο σαμουράι και ο πατέρας του Ντάτε Τερουμούνε

Μεγαλωμένος με τον Κώδικα Μπουσίντο και τις απαράβατες ηθικές επιταγές του, ο σαμουράι συνήθιζε να πολεμά με τις αντίπαλες φατρίες διαθέτοντας πάντα υψηλό φρόνημα και απαράμιλλο κουράγιο. Ως ένας από τους μεγαλύτερους σαμουράι που έπιασαν ποτέ κατάνα, ο Ντάτε Μασαμούνε είναι θρύλος στην Ιαπωνία και η γενναιότητά του έχει εμπνεύσει ποιητές και καλλιτέχνες. Κάποια στιγμή αντίπαλη φατρία αποφάσισε να τον εξοντώσει, γι’ αυτό και απήγαγε τον πατέρα του, Ντάτε Τερουμούνε, ως εκδίκηση για τις φθορές που τους είχε προξενήσει ο ζωντανός θρύλος γιος. Μαέστρος στην τακτική, ο Μασαμούνε αιφνιδίασε τους εχθρούς πριν επιστρέψουν στην ασφάλεια του κάστρου τους και πήγε να βρει τον αρχηγό τους στη σκηνή του, όταν εκείνος έπιασε τον Τερουμούνε και του έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό, πιστεύοντας προφανώς ότι έχει ένα καλό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια του. Ο Τερουμούνε του τα χάλασε όμως τα σχέδια του πολέμαρχου διατάζοντας τον γιο του να πάρει και τα δυο κεφάλια! Τόσο για να μην αναγκαστεί ο γιος του να διαπραγματευτεί με τον εχθρό όσο και για να ξαναβρεί ο ίδιος τη χαμένη του τιμή, η οποία κηλιδώθηκε όταν τον απήγαγαν από το σπίτι του…

Άλαν Μαγκί

Ο άντρας που κοίταξε τον Χάρο κατάματα και τον αψήφησε όσο λίγοι βρέθηκε να πηδά από τα 22.000 πόδια χωρίς την ασφάλεια του αλεξίπτωτου. Ο αμερικανός ιπτάμενος αποφάσισε να βρει τον θάνατο πετώντας ελεύθερος στον αέρα παρά να τον πάρει μαζί του στον όλεθρο το βομβαρδιστικό B-17 κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πυροβολητής του βομβαρδιστικού των Συμμάχων βρέθηκε σε δύσκολη θέση ένα πρωινό Σεπτεμβρίου του 1942, όταν τα γερμανικά πυρά στο βομβαρδιστικό του κατάφεραν όχι μόνο να ανοίξουν τρύπες στην άτρακτο, αλλά και να αχρηστεύσουν το αλεξίπτωτό του. Ξεμένοντας από επιλογές, ο Μαγκί αποφάσισε να κάνει το άλμα της πίστης, τη βουτιά θανάτου δηλαδή, αν και αυτό θα αποδεικνυόταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει! Έχοντας χάσει τις αισθήσεις του από την υποξία αλλά και τον στροβιλισμό της ελεύθερης πτώσης, ο Μαγκί ξύπνησε κάποια στιγμή και συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν στον άλλο κόσμο, αλλά σε σιδηροδρομικό σταθμό γαλλικής πολίχνης και μάλιστα ολοζώντανος! Οι εγκαταστάσεις του σταθμού είχαν μετριάσει την πρόσκρουση και είχε σωθεί μαγικά. Έπεσε βέβαια στα χέρια των Ναζί και πιάστηκε αιχμάλωτος, αν και απελευθερώθηκε μετά την παράδοση των Γερμανών έχοντας πάντα τους συντρόφους από το βομβαρδιστικό στο πλευρό του, καθώς τα δικά τους αλεξίπτωτα είχαν παραμείνει λειτουργικά. Όλοι πάντως μιλούσαν για διάσωση-θαύμα…