Λέει η ιστορία, λοιπόν, ότι κάποτε ένα ζευγάρι μετακόμισε σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά. Το πρώτο πρωί και ενώ ήταν στο καινούργιο σπίτι, καθώς απολάμβαναν τον καφέ τους, η γυναίκα παρατήρησε, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, την γειτόνισσα που απλώνει τα σεντόνια της.
«Κοίτα τι βρώμικα που είναι τα σεντόνια… Ίσως πρέπει να της διδάξω κάποια στιγμή να πλένει τα κλινοσκεπάσματα».
Ο σύζυγός της κοίταξε και ήταν σιωπηλός. Έτσι, κάθε δύο ή τρεις μέρες, η γυναίκα επανέλαβε τις παρατηρήσεις, όταν η γειτόνισσα άπλωνε τα ρούχα της στον ήλιο. Μετά από ένα μήνα, η γυναίκα βλέπει με μεγάλη έκπληξη τη γειτόνισσα να απλώνει πολύ πιο καθαρά ρούχα, είπε στον άντρα της:
«Κοίτα, έμαθε να πλένει ρούχα! Λες να την δίδαξε κάποια άλλη γειτόνισσα ή κάποιος συγγενής της;»
Ο σύζυγός της τότε της απάντησε:
«Όχι, ξύπνησα νωρίτερα σήμερα το πρωί και έπλυνα τα παράθυρα του σπιτιού μας!»
Και στη ζωή είναι έτσι! Όλα εξαρτώνται από την καθαρότητα του παραθύρου της ψυχής μας μέσω του οποίου παρατηρούμε τα γεγονότα.
