Το 1950 η Ford ανακοίνωσε τα σχέδιά της για ένα νέο μοντέλο, το «Nucleon», το οποίο σε αντίθεση με τα συμβατικά αυτοκίνητα θα ήταν αθόρυβο, οικονομικό και οικολογικό με μηδέν εκπομπή καυσαερίων.
Αντί για τον τυπικό κινητήρα υγρών καυσίμων θα διέθετε έναν μικρό αποσπώμενο πυρηνικό αντιδραστήρα, ο οποίος είχε τοποθετηθεί στο οπίσθιο μέρος του οχήματος και μέσα σε παχύ στρώμα μολύβδου, προς αποτροπή διαρροής ραδιενέργειας. Για τον λόγο αυτό, οι δύο θέσεις του οχήματος είχαν τοποθετηθεί όσο πιο μακριά γινόταν από τον αντιδραστήρα.
Το πρωτοποριακό όχημα θα είχε ως καύσιμη ύλη το ουράνιο, που θα θέρμαινε μία γεννήτρια ατμού μετατρέποντας έτσι το αποθηκευμένο νερό σε υψηλής πίεσης ατμό, ο οποίος θα προσέδιδε κίνηση σε ένα σετ στροβίλων.
Με το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα οραματίστηκαν μια νέα εποχή όπου οι κινητήρες εσωτερικής καύσεως θα εκλείψουν, όπως ακριβώς και τα βενζινάδικα τα οποία θα αντικατασταθούν από σταθμούς ανατροφοδότησης αυτοκινήτων με πυρηνική ενέργεια.
Ευτυχώς για την ανθρωπότητα το «Nucleon» δεν βγήκε ποτέ στην παραγωγή. Το συγκεκριμένο πείραμα βασίστηκε σε δύο εσφαλμένες υποθέσεις, που είχαν να κάνουν με το εφικτό της κατασκευής μικρών πυρηνικών αντιδραστήρων καθώς και την ανακάλυψη ελαφρύτερου προστατευτικού υλικού.
Τίποτα από αυτά δεν έλαβε σάρκα και οστά οπότε τα σχέδια για την παραγωγή του πυρηνικού αυτοκινήτου έμειναν στο συρτάρι.
