Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η επέλαση των Ναζί στην Ευρώπη ήταν πλέον πραγματικότητα, οι Βρετανοί αναζήτησαν έξυπνους και αποτελεσματικούς τρόπους για να αναχαιτίσουν τον εχθρό.
Το 1941 η Υπηρεσία Χημικής Προστασίας και Έρευνας ζητάει από την εταιρεία Singer μια ασυνήθιστα μεγάλη ποσότητα από βελόνες ραπτομηχανής. Η αμερικανική εταιρεία δέχτηκε να προμηθεύσει τον στρατό και όταν οι βελόνες παρελήφθησαν, οι Βρετανοί επιστήμονες άρχισαν να πειραματίζονται με διάφορα δηλητήρια, όπως η συνθετική ουρεθάνη προκειμένου να δημιουργήσουν δηλητηριώδη βελάκια.
Σύντομα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα βέλη, που θα ρίχνονταν από το αεροπλάνο σε δεσμίδες των 30.000, θα μπορούσαν να σκοτώσουν το θύμα τους μέσα σε 30 λεπτά. Από τις δοκιμές είχαν ήδη αντιληφθεί ότι αν αποκτούσαν ικανοποιητική ταχύτητα θα μπορούσαν να τρυπήσουν άνετα δύο στρώσεις ρούχων και να εισχωρήσουν στο σώμα. Αρκεί να μην αφαιρούνταν μέσα σε 30 δευτερόλεπτα.
Τελικά τα δηλητηριώδη βελάκια δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ στο πεδίο μάχης παρά μόνο σε ταινίες δράσης, αφού η αποτελεσματικότητά τους κρίθηκε ως μη ικανοποιητική.
