Η Στεμνίτσα, το πέτρινο χωριό που είναι παραδομένο στην ελατοσκέπαστη αγκαλιά του Μαινάλου, αποτελεί πραγματικό χάρμα οφθαλμών και μια πολύ καλή ιδέα για εξόρμηση από το κλεινόν άστυ σε έναν προορισμό που συνδυάζει τη γραφικότητα με το απαράμιλλου κάλλους φυσικό περιβάλλον και την ένδοξη ιστορία.
Το φθινόπωρο, μάλιστα, της ταιριάζει γάντι με τα χρώματα της φύσης να της προσφέρουν επιπλέον ατμοσφαιρικότητα.
Για να την προσεγγίσει κανείς ακολουθεί την εθνική οδό Αθηνών- Τριπόλεως και μέσα σε περίπου 2 ώρες οδήγησης φτάνει στον ελατοσκέπαστο Μαίναλο, με τα τοπία ολόγυρα μέσα στο μεγαλείο της φύσης, συνδυαστικά με τα πέτρινα χωριά παραδοσιακής αρχιτεκτονικής να αποτυπώνονται για πάντα στη φωτογραφική μνήμη του μυαλού.
Η Στεμνίτσα, λοιπόν, υποδέχεται τους επισκέπτες της αμφιθεατρικά χτισμένη στις πλαγιές του δυτικού Μαινάλου σε υψόμετρο 1.100 μέτρων και γοητεύει αμέσως τους πάντες με τα καλοδιατηρημένα αρχοντικά, τα πέτρινα δρομάκια και τις βυζαντινές της εκκλησίες.
Τη μοναδική ατμόσφαιρα του χωριού συνθέτουν τα μεγαλοπρεπή πυργόσπιτα, τα λιθόστρωτα καλντερίμια και οι βυζαντινές και μεταβυζαντικές εκκλησίες και οι πέτρινες κρήνες, που κερδίζουν τις εντυπώσεις των επισκεπτών. Σημείο αναφοράς για το χωριό το πέτρινο καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου, που διακρίνεται από μακριά, στην κεντρική, πέτρινη πλατεία του χωριού. Στα υπόλοιπα αξιόλογα σημεία του χωριού το λαογραφικό μουσείο και η Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, από τις ελάχιστες σε όλη τη χώρα.
Στεμνίτσα: Η ένδοξη ιστορία του χωριού
Λόγω της απόκρημνης τοποθεσίας της η Στεμνίτσα επί Τουρκοκρατίας αποτέλεσε καταφύγιο για τις οικογένειες επιφανών Ελλήνων, κάτι που βοήθησε στην εξέλιξη του χωριού ως ένα από τα σημαντικότερα βιοτεχνικά και εμπορικά κέντρα της Πελοποννήσου. Μάλιστα, οι καμπάνες της Στεμνίτσας απέκτησαν μεγάλη φήμη στα Βαλκάνια, ενώ ιδιαίτερη άνθιση σημείωσαν οι τέχνες της αργυροχρυσοχοΐας και της κατασκευής κηροπηγίων.
Στην Επανάσταση του ‘21 η Στεμνίτσα αποτέλεσε το κέντρο των επιχειρήσεων του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος την αποκαλούσες ως «Χωριατοπούλα του Μοριά», ενώ υπήρξε και για ένα μήνα η άτυπη πρωτεύουσα της επαναστατημένης Ελλάδας.
