Το Love Van με κέφι, αλλά και προσμονή για το άγνωστο συνεχίζει το ταξίδι του στη Σλοβενία, στοχεύοντας στη διάσχιση της χώρας από τα βουνά της (Slovenian mountain trail), αλλά και στην καταγραφή οπτικοακουστικού υλικού που θα αποτελέσει μέρος του ντοκιμαντέρ του με τίτλο «LookWIthIn».

Το βανάκι της αγάπης, με γνώμονα την αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο, το οποίο τους τελευταίους μήνες διέσχισε τους δρόμους της πρωτεύουσας για να υποστηρίξει τους άστεγους, δημιουργεί τη δική του ταινία μικρού μήκους που το καλοκαίρι του 2022 θα προβληθεί σε ολόκληρη τη χώρα.

Ο Λευτέρης Παρασκευάς, βασικός πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ «LookWIthIn» και εμπνευστής του Love Van, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα έφτασε στη Σλοβενία την περασμένη Τρίτη (17/8) και ξεκίνησε αμέσως την ανάβαση στο βουνό. Στόχος τους η διάσχιση των 617 χιλιομέτρων 43.000 θετικής υψομετρικής διαφοράς ημιαυτόνομα σε 14 ημέρες, όταν ο μέσος ορειβάτης χρειάζεται 37 ημέρες.

Το Love Van στη Σλοβενία: 24 Αυγούστου, 8η μέρα

«Μια μέρα εκτός προγράμματος, χωρίς πεζοπορία, αναρρίχηση, κούραση, πρωινό ξύπνημα, έλλειψη φαγητού… Η μέρα αυτή μου δημιουργεί άγχος, κυρίως για το πώς θα αντιδράσει το σώμα και το μυαλό μου όταν έρθει η ώρα να περπατήσω ξανά 12 ώρες με 12 κιλά στην πλάτη, να αναρριχηθώ σε βράχια, να βρεθώ εκτεθειμένος σε επικίνδυνα σημεία του βουνού» αναφέρει ο Λευτέρης Παρασκευάς μιλώντας στο Newsbeast.   

Ο ίδιος σε μια προσπάθεια να αποτυπώσει την εμπειρία του στο βουνό επισημαίνει «7:00 το πρωί είμαστε ήδη σε κίνηση και κατεβαίνουμε τους δρόμους του χωριού μέχρι να προσεγγίσουμε το μονοπάτι. Σήμερα η ημέρα μας είναι εύκολη, 22 χιλιόμετρα με 2.100 θετική υψομετρική διαφορά και πολλή κατάβαση. Η ανεβασμένη ταχύτητά μας, μας επιβεβαιώνει το πόσο καλό μας έκανε η ημέρα ξεκούρασης. Στόχος μας είναι να ανέβουμε από τα χαμηλά σε μια κορυφή των 2.130 υψομετρικών και μετά να κατηφορίσουμε στο καταφύγιο όπου θα μας φιλοξενήσει το βράδυ».

Και προσθέτει: «Το σκηνικό που διασχίζουμε συνεχίζει να έχει άλλη εικόνα ώρα με την ώρα. Η σκηνοθεσία του δάσους αλλάζει τόσες πολλές φορές και οι «πρωταγωνιστές» κάθε φορά είναι άλλοι στο τοπίο μας. Αλλάζει και η θέα που αντικρύζουμε… Κορυφές ακόμα ψηλότερες μπαίνουν στο προσκήνιο. Κοιτάζοντάς τες, από τη μία αισθανόμαστε δέος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης αλλά από την άλλη μας υπενθυμίζουν ότι τα δύσκολα δεν έχουν έρθει ακόμα».

«Πέρασε και το μεσημέρι. Βρισκόμαστε έξω από το προτελευταίο καταφύγιο της διαδρομής μας. Βγάζουμε τα παπούτσια μας για 15 λεπτά για να πάρουν αέρα λίγο τα πρησμένα μας πόδια. Απέναντι από εκεί που καθόμαστε φαίνεται ξεκάθαρα το μονοπάτι ανάβασης προς την κορυφή. Διακρίνουμε μεγάλα μαύρα σύννεφα που χορεύουν ανάμεσα στην οροσειρά, ψηλά, κοντά στις κορυφές. Σύννεφα χορευτές που προμηνύουν βροχή…

Τα 15 λεπτά πέρασαν. Φορτωνόμαστε τα σακίδια μας στην πλάτη και ξεκινάμε σιγά σιγά την ανάβασή μας προς την κορυφή. Οι πινακίδες στην αρχή δίνουν 2 ώρες χρόνο έως εκεί. Κοιταζόμαστε με τον Μανώλη, πλέον ένα βλέμμα αρκεί για να συνεννοηθούμε… Ξεχυνόμαστε στο μονοπάτι με σκοπό να το κάνουμε σε λιγότερο χρόνο για να αποφύγουμε την πιθανή βροχή» τονίζει μεταξύ άλλων.

Κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας μας, ο Λευτέρης Παρασκευάς, συνεχίζει να αναλύει με λεπτομέρειες το πρόγραμμά του, επισημαίνοντας: «1 ώρα και 10 λεπτά η κορυφή μας απέχει μόλις 100 μέτρα…Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μαυρίζουν και είναι όλα μαζεμένα γύρω μας. Παρόλη την ομορφιά και την απίστευτη παλέτα χρωμάτων, ο φόβος της βροχόπτωσης και των πιθανών κεραυνών υπάρχει ακόμα. Ο Μανώλης με το γνωστό νεύμα μου υποδεικνύει μία εναλλακτική διαδρομή για το καταφύγιο. Το κακό είναι ότι η επιλογή του μονοπατιού είναι με σάρα* κλήσης 35 μοιρών, όμως χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκινάμε να κατρακυλάμε παρέα με τις πέτρες μέχρι το τελείωμά της».

Και καταλήγει: «Η κατάβαση στην σάρα θέλει τον τρόπο της. Δεν κάνεις άλματα όπως στο τρέξιμο, είναι σαν να περπατάς γρήγορα παρέα με τις πέτρες.  Αν οι πέτρες είναι μικρές σε μέγεθος και το χώμα υγρό τότε πηγαίνεις με καλή ταχύτητα και το ευχαριστιέσαι λες και είσαι παιδάκι στην παιδική χαρά. Κάνοντας καλή παρέα λοιπόν με τις πέτρες, σε μισή ώρα φτάσαμε στο τέλος της σάρας και σχεδόν δίπλα από το καταφύγιο που θα μέναμε».

«Η μέρα μας έκλεισε όμορφα, περάσαμε χρόνο παρέα με τους ανθρώπους του καταφυγίου, τα είπαμε, φάγαμε και πέσαμε νωρίς νωρίς στο κρεβάτι επειδή η επόμενη ημέρα θα ήταν πολύ δύσκολη…», σημείωσε, ανανεώνοντας το ραντεβού του για αύριο.  

*Σάρα: Απότομη πλαγιά κάτω από γκρεμό σκεπασμένη με χαλίκια, βράχια και πέτρες που πέφτουν από το βουνό

 Φωτογραφίες: Emmanouil Armoutakis