Το Love Van συνεχίζει με δύναμη και θέληση το ταξίδι του στη Σλοβενία, στοχεύοντας στη διάσχιση της χώρας από τα βουνά της (Slovenian mountain trail), αλλά και στην συγκέντρωση και καταγραφή υλικού που θα αποτελέσει μέρος του ντοκιμαντέρ του με τίτλο «LookWIthIn».

Το βανάκι της ανθρωπιάς, με γνώμονα την αλληλεγγύη και την αγάπη για τον συνάνθρωπο, το οποίο τους τελευταίους μήνες διέσχισε τους δρόμους της πρωτεύουσας για να υποστηρίξει τους άστεγους, δημιουργεί τη δική του ταινία μικρού μήκους που το καλοκαίρι του 2022 θα προβληθεί σε ολόκληρη τη χώρα.

Ο Λευτέρης Παρασκευάς, βασικός πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ «LookWIthIn» και εμπνευστής του Love Van, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα έφτασε στη Σλοβενία την περασμένη Τρίτη (17/8) και ξεκίνησε αμέσως την ανάβαση στο βουνό. Στόχος τους η διάσχιση των 617 χιλιομέτρων 43.000 θετικής υψομετρικής διαφοράς ημιαυτόνομα σε 14 ημέρες, όταν ο μέσος ορειβάτης χρειάζεται 37 ημέρες.

Το Love Van στη Σλοβενία: Οδοιπορικό τριημέρου 4η – 6η μέρα

«Το βράδια έξω είναι δύσκολα, κρυώνουμε πολύ και ο ύπνος μας είναι κακός και από λιγοστός έως ελάχιστος. Κάποιες φορές μόνο 3 ώρες για τον Μανώλη και λίγο παραπάνω για μένα. Τα sleeping bags μας δεν είναι κατάλληλα για τέτοια υψόμετρα, ούτε και για αυτές τις συνθήκες» επισημαίνει ο Λευτέρης Παρασκευάς μιλώντας στο Newsbeast.gr.

Και συνεχίζει: «Τα πρωινά μας φαγητά ετοιμάζονται στο γκαζάκι, γοργό ντύσιμο και αμέσως ξεκίνημα στο μονοπάτι…Ο χρόνος και τα χιλιόμετρα μας ασκούν συνεχή πίεση και εμείς δεν μπορούμε παρά να ανταπεξέλθουμε…».

Σε μια προσπάθεια να μας περιγράψει με πάσα λεπτομέρεια, τις εμπειρίες του σημειώνει χαρακτηριστικά: «Ένα βράδυ μείναμε σε ένα καταφύγιο που αντικρύσαμε σ’ ένα μικρό οροπέδιο στα 1800 μέτρα. Ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στη μέση, ένα μισογκρεμισμένο κτίριο στη μία άκρη, κοντέινερ μπροστά από αυτό και κόσμος να κινείται γύρω από τα κοντέινερ. Αυτά με την πρώτη ματιά… Με την παγκοσμίως γνωστή γλώσσα του σώματος, ο υπεύθυνος μας οδήγησε σε ένα μικρό κοντέινερ το οποίο είχε μετατραπεί σε ξενώνα. Μας φάνηκε βίλα σε σχέση με αυτά που έχουμε περάσει τις τελευταίες δυο ημέρες. 

Στο επόμενο δεκάλεπτο γνωρίζουμε και συνδεόμαστε με όλους τους πελάτες της βίλας. Ανάβουμε μια φωτιά, τη φωτιά της παρέας, μπροστά από τα κοντέινερ και καθόμαστε όλοι μαζί και συζητάμε μέχρι αργά. Η απόλυτη φύση παρέα με τις ανθρώπινες αναζητήσεις… Γινόμαστε όλο και πιο πλούσιοι…Αναρωτιέμαι γιατί η λέξη πλούσιος να είναι τόσο φτωχά συνδεδεμένη πια με την ύλη; Αφού η πολλή ουσία είναι αλλού…».

Ο εμπνευστής του Love Van, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Αυτές τις μέρες κινούμαστε συνεχώς ανάμεσα σε ψηλά βουνά. Οι κορυφές γύρω μας είναι όλες στα 2.000 μέτρα και πολύ απότομες. Η κάθε μία από αυτές έχει τον δικό της βαθμό δυσκολίας και απαιτεί την κατάλληλη τεχνική κατάρτιση για να σου επιτρέψει να την διαβείς με ασφάλεια. Δεν σου αφήνουν το περιθώριο για λάθος κινήσεις, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις πως σε καθοδηγούν να κάνεις τα σωστά βήματα στη ράχη τους. Μας αισθάνονται μέρος τους, το ξέρω… Όταν επιλέγουμε την τεχνική διαδρομή από την πεζοπορική, ο Μανώλης σαφώς πιο τεχνικά καταρτισμένος από εμένα την περνάει σαν να είναι σε παιδική χαρά, ενώ εγώ παλεύω με το συρματόσχοινο το μποντριε και  την απίστευτη δυσκολία της. Πεζοπορία με πολύ σκαρφάλωμα σε απότομα σημεία και πολλές via Ferrata.. Αντικρύσαμε και την πρώτη κορυφή του ταξιδιού μας…βρίσκεται στα 2.389 μέτρα και από εκεί μπορείς να δεις μέχρι και τις Αυστριακές Άλπεις».

Ο Λευτέρης Παρασκευάς σε άλλο σημείο της συζήτησής μας τονίζει: «Είναι Σαββατοκύριακο και το βουνό είναι γεμάτο κόσμο, από οικογένειες με τρίχρονα παιδιά έως κυρίες γύρω στα 80. Περπατάνε σε βουνά, κάτι που ο μέσος Έλληνας δεν θα επιχειρήσει. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο αγαπούν τη φύση οι Σλοβένοι και πόσο κοντά της είναι. Πόσο προσέχουν τα βουνά τους και τα οργανώνουν. Πόσο τολμηροί άνθρωποι είναι… με σίγουρα καλύτερη τεχνική κατάρτιση από εμάς παίρνουν την απόφαση να μπουν  σε κακοτράχαλα βουνά. Φαίνεται ότι από πολύ μικρή ηλικία βρίσκονται μέσα σε αυτήν, με γνώση, θαυμασμό και σεβασμό».

Και προσθέτει: «Όσο περνάνε οι μέρες το σώμα αρχίζει να παραπονιέται. Θέλει ξεκούραση και ξεκούραση δεν παίρνει. Τα 12 κιλά που κουβαλάμε στην πλάτη φαίνονται ασήκωτα, αλλά εμείς συνεχίζουμε χωρίς παράπονο και μιζέρια.

Οι όμορφες  εικόνες, η ψυχολογική κάθαρση και η εσωτερική ανάταση που αισθανόμαστε αυτήν την στιγμή δεν τις αλλάζουμε με τίποτα. Η δύναμη είναι του νου και όχι του σώματος. Σκέφτεσαι ότι μπορείς, το αισθάνεσαι…και μετά το σώμα ακολουθεί…».

Ο απολογισμός του τριημέρου έκλεισε με μια σκέψη: «Πώς να μην θυμάμαι τον Καβάφη…είναι μακρύς ο δρόμος μας… γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις…και έτσι μένει η σκέψη μας ψηλή…».

Φωτογραφίες: Emmanouil Armoutakis