Η μεγαλύτερη «κλεψιά» που στοιχειώνει την Ιντερ

«La partita della lattina». Το «θέατρο;» με ένα κουτάκι coca cola, η ακύρωση του θρυλικού 7-1 από την Γκλάντμπαχ και οι Νερατζούρι στον τελικό του Πρωταθλητριών. Εξιστορεί ο Γιώργος Καραμάνος στο gazzetta.gr. Εδώ παραδίπλα, ο διεστραμμένα Γιουβεντίνος, Παναγιώτης Παλλαντζάς δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι η Ιντερ πήρε από την ομάδα του τα πρωταθλήματα του «Calciopoli» και μουρμουράει αδιάλειπτα. Θεωρεί πως ότι γίνεται στο γήπεδο, μένει εκεί. Αυτό βέβαια είναι ένα τεράστιο θέμα για κουβέντα. Προσωπικά δεν μπορώ να πάρω απόλυτη θέση επί τούτου, επειδή βρίσκω δίκιο και στις δύο πλευρές σε αυτό το ζήτημα, καθώς υπήρξε παρασκήνιο με τον Μότζι. Για μένα η κηλίδα που λερώνει περισσότερο από αυτό την ιστορία των Νερατζούρι, είναι κάτι λιγότερο γνωστό και αρκετά παλιότερο. Πρόκειται για κάτι που συνέβη τον Οκτώβριο του 1971 και θα στοιχειώνει για πάντα την έξωθεν καλή μαρτυρία του club. Ουσιαστικά μιλάμε για μία αναμέτρηση, η οποία έχει και όνομα. Την αποκάλεσαν «La partita della lattina», (σ.σ.: lattina ονομάζεται στα ιταλικά το κουτάκι του αναψυκτικού) και έκρινε μία πρόκριση, έναν αποκλεισμό, ακυρώνοντας την μεγαλύτερη ήττα των Μιλανέζων στην Ευρώπη, η οποία ήταν πέρα για πέρα αληθινή, δίκαιη και παίχτηκε στα ίσα στο χορτάρι. Ηταν ο ασύλληπτος διασυρμός με 7-1 από την Γκλάντμπαχ στην πρώτη μεταξύ τους συνάντηση για τη φάση των 16» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Πριν μπούμε στην αφήγηση των γεγονότων, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι εκείνη Ιντερ ήταν η πρωταθλήτρια Ιταλίας και είχε μία εκπληκτική ομάδα με πρωταγωνιστές τους Μπορντόν (τέρμα), Οριάλι, Μπούρνιτς, Φακέτι (άμυνα), Κόρσο, Τζάιρ (κέντρο), Τζίο, Ματσόλα, Μπονισένια (επίθεση) και προπονητή τον Τζοβάνι Ινβερνίτσι. Ακόμα και αυτό το σπουδαίο σύνολο όμως δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον καταιγισμό της ανωτερότητας που έβγαλε μία από τις σπουδαιότερες παρέες στην ιστορία του γερμανικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου. Ηταν τα Πουλάρια του Χένες Βάισβαϊλερ, τα οποία κάλπαζαν αφηνιασμένα και δεν τα σταματούσε τίποτα. Τουλάχιστον όχι εκείνο το βράδυ στο παλιό «Μπέκελμπεργκ» με τις ξύλινες εξέδρες.

Το ρεσιτάλ έτυχε να το παρακολουθεί από κοντά ο τεράστιος κόουτς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Σερ Ματ Μπάσμπι, ο οποίος μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι είχε αποσυρθεί από τους πάγκους. «Αυτό που είδα είναι ανεπανάληπτο. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να σταματήσεις μία ομάδα που παίζει τόσο δαιμονισμένα. Είμαι εκστασιασμένος. Εάν η Γκλάντμπαχ το επαναλάβει, κανείς δεν θα μπορέσει να την αποκλείσει», μονολογούσε ξετρελαμένος με αυτό που είδε ο θρυλικός Σκωτσέζος. Μόνο που όσα παρακολούθησε, έμελλε να ακυρωθούν. Δεν θα ίσχυαν, εξαιτίας της lattina, ενός άδειου κουτιού από coca cola που θα έριχνε κάποιος μεθυσμένος Γερμανός οπαδός. Το σκορ ήταν 1-1 όταν συνέβη. Ο Χάινκες είχε κάνει την αρχή (7′) και ο Μπονισένια (19′) είχε ισοφαρίσει. Δευτερόλεπτα μετά το γκολ του, ο Ιταλός επιθετικός έπεσε στο χόρτο, κρατώντας το κεφάλι του. Ο κόουτς Ινβερνίτσι έτρεξε στον παρατηρητή και του έδωσε το κουτάκι. Ο Μπονισένια όμως δεν μπορούσε να συνεχίσει και έγινε αλλαγή. Ωστόσο, ο ίδιος ο Ολλανδός διαιτητής του αγώνα, έδωσε συνέντευξη μετά από πολλά χρόνια, το 2009 και δήλωσε ότι ο Μπονισένια έκανε θέατρο. Πως ήταν βέβαιος γι αυτό και επεδίωξε έτσι την τιμωρία των Γερμανών, καθώς ο γιατρός της Ιντερ που βρέθηκε δίπλα του τον συμβούλευσε να μην σηκωθεί. Τελικά εφόσον ίσχυε κάτι τέτοιο, ο Ιταλός φορ πέτυχε το στόχο του. Το παιχνίδι συνεχίστηκε και η Γκλάντμπαχ οργίασε, βάζοντας ακόμα έξι γκολ στην κάτοχο του Σκουντέτο. Λε Φαβρ (21′, 34′), ξανά ο Χάινκες (42′), Νέτσερ (44′, 42′) και με πέναλτι ο Ζίελοφ (83′) σφράγισαν μία απίστευτη παράσταση. Μόνο που τελικά αυτή θα ακυρωνόταν. Ο Πεπίνο Πρίσκο, αντιπρόεδρος της Ιντερ που ήταν και δικηγόρος, κατέθεσε την ένσταση στη FIFA και πέτυχε την επανάληψη του ματς. Ακολούθησε το παιχνίδι στο «Τζουζέπε Μεάτσα που έληξε με νίκη των Μιλανέζων (4-2). Ο επαναληπτικός ορίστηκε μάλιστα στο Βερολίνο και όχι στο «Μπέκελμπεργκ». Εκεί ο ο πορτιέρε της Ιντερ, Ιβάνο Μπορντόν έκανε απίθανα πράγματα, κατέβασε ρολά, έπιασε πέναλτι και έτσι η ομάδα του προκρίθηκε, για να φτάσει μέχρι τον χαμένο (2-0 από τον Αγιαξ) τελικό στο «Ντε Κάιπ». Το ότι εκείνη η Ιντερ ήταν σπουδαία ομάδα δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Ωστόσο, εκείνο που παρουσίασε η Γκλάντμπαχ δεν είχε προηγούμενο για γερμανικό σύνολο εκτός συνόρων. Τα Πουλάρια του Βάισβαϊλερ έπρεπε να είναι εκείνα που θα είχαν περάσει. Αυτό με το κουτάκι που βρήκε ή όχι το κεφάλι του Μπονισένια δεν ήταν σωστό να ακυρώσει όλο αυτό το υπερθέαμα. Απαντες είχαν εκπλαγεί με εκείνο που είδαν από μία νεανική ομάδα που ελάχιστοι γνώριζαν. Οι Νερατζούρι πήραν ουσιαστικά στα χαρτιά κάτι που δεν άξιζαν και αυτό έχει γραφτεί στα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά κιτάπια! Εκείνη η τεράστια Γκλάντμπαχ Η ημέρα που άρχισε να γράφεται ο πρόλογος αυτής της ιστορίας ήταν εκείνη της ανάθεσης της δουλειάς του πάγκου στον Χένες Βάισβαϊλερ. Το καλοκαίρι του 1964 ο Γερμανός τεχνικός ανέλαβε την ομάδα στη Β’ Κατηγορία, έχοντας μόνο πιτσιρικάδες και για αστέρια τους Μπερντ Ρουπ, Χέρμπερτ Λάουμεν που λίγο αργότερα θα χτυπούσαν την πόρτα της Εθνικής. Από τους μικρούς, εκείνοι που έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν οι 19χρονοι Γκίντερ Νέτσερ, Γιουπ Χάινκες. Ο πρώτος σταδιακά θα μεταμορφωνόταν σε έναν από τους μεγαλύτερους αρτίστες με το 10 στην πλάτη και ο άλλος σε έναν ιστορικό αρχισκόρερ. Με αυτή τη βάση οδήγησε άμεσα τη Γκλάντμπαχ στην άνοδο. Στη Μπουντεσλίγκα που είχε μόλις δημιουργηθεί (το 1963) αρχικά ομάδα και προπονητής εμφανίστηκαν ανώριμοι. Σταδιακά οι μικροί όμως μεγάλωναν, νέα ταλέντα προσθέτονταν και ο κόουτς μάζευε γαλόνια. Μέχρι το 1968 είχαν μπει στο ρόστερ ο κορυφαίος σέντερ μπακ Μπέρτι Φογκτς, ο επίσης αμυντικός Λούντβιγκ Μίλερ, ο πολυσύνθετος μέσος Χέρμπερτ Βίμερ, ο πολυθεσίτης Χανς-Γίργκεν Βίτκαμπ, ο τερματοφύλακας Βόλφγκανγκ Λεφ, ο μέσος Βίνφριντ Σέφερ και ο μεσοεπιθετικός-εξτρέμ Χορστ Κέπελ. Με όλους αυτούς ο Βάισβαϊλερ θα έφτανε το 1969 στη 2η θέση και το 1970 στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου. Αμέσως ο Τύπος θα έβρισκε να ευφάνταστο παρατσούκλι για αυτούς τους μικρούς. Από εκείνο το τρόπαιο και έπειτα θα ήταν… τα Πουλάρια! Κάπως έτσι λοιπόν θα άρχιζαν έναν εκπληκτικό καλπασμό που θα ολοκληρωνόταν με το τέλος της δεκαετίας. Την αμέσως επόμενη σεζόν η Μπορούσια θα έκανε το back to back, κάτι που στη Γερμανία είχε να συμβεί από το 1956 και τους σερί τίτλους της Ντόρτμουντ. Στην πορεία για την κούπα του 1971, θα γινόταν και το αήττητο των 17 αγώνων. Και κάπως έτσι θα ξεκινούσε η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική κόντρα γιγάντων που έχει γνωρίσει ποτέ η Μπουντεσλίγκα: το δίπολο με τη Μπάγερν. Στη συνέχεια ο Βάισβαϊλερ θα αποχωρούσε για τον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Στην θέση του θα αναλάμβανε ο θρυλικός Ούντο Λάτεκ και η ιστορία θα γραφόταν ακόμα πιο εντυπωσιακά… * Για  περίπου μία 10ετία (1968-’79) και με μικρές εξαιρέσεις, η Γκλάντμπαχ έπαιξε κατά διαστήματα το καλύτερο ποδόσφαιρο στη Γερμανία και ενίοτε και στην Ευρώπη ολάκερη! Πηγή: gazzetta.gr