Η απόφαση του Βασίλη Σπανούλη να μεταπηδήσει από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2010 παραμένει ακόμη και σήμερα, σχεδόν εννέα χρόνια αργότερα, ένα θέμα συζήτησης στον χώρο του μπάσκετ και όχι μόνο στα… στενά σύνορα της Ελλάδας. Ο αρχηγός των «ερυθρόλευκων» μίλησε για την κίνησή του αυτή στο podcast του Τζο Αρλάουκας για τη Euroleague, τονίζοντας ότι το Λιμάνι και η ομάδα του ήταν το πεπρωμένο του.
«Έκρινα πως ήταν η κατάλληλη ομάδα, την κατάλληλη στιγμή για μένα. Αυτό σκέφτηκα. Η καρδιά μου υπέδειξε να το κάνω. Ήταν μια ξεκάθαρη απόφαση. Το σκέφτηκα και είπα “αυτό είναι το πεπρωμένο μου, το κάρμα μου και θα το ακολουθήσω”. Είχα μεγάλη πίστη στον εαυτό μου πως θα πετύχω. Γι’ αυτό πήρα αυτήν την απόφαση. Δεν μπορείς να πάρεις μια τέτοια απόφαση απλώς και μόνο επειδή θες να πας εκεί. Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση, γιατί ξέρεις πόση πίεση θα έχεις από τους φίλους του Ολυμπιακού, οι οποίοι σε βλέπουν σαν κάποιον που θα τους οδηγήσει σε τίτλους, αλλά και από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, γιατί έφυγες από την ομάδα τους», ανέφερε ο «Kill Bill».
Ενώ για τις κατακτήσεις της Euroleague, σημείωσε: «Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα σου. Πότε θα πραγματοποιηθούν τα όνειρα σου και θα κατακτήσεις τη Euroleague. Απλά δουλεύεις σκληρά και κυνηγάς το στόχο σου» και έδωσε στη συνέχεια συμβουλές σε όσους θέλουν να βαδίσουν στα χνάρια του: «Πολλά παιδιά λένε πως δουλεύουν σκληρά, αλλά ζητούν άμεσα αποτελέσματα. Και μετά αναρωτιούνται “γιατί, αφού δουλεύω τόσο πολύ. Η μπάλα δεν μπαίνει στο καλάθι, τα σουτ μου δεν βρίσκουν στόχο;”. Δεν έχει να κάνει, όμως, με το σήμερα, με τον επόμενο μήνα… Μπορεί η δουλειά σου να αποδώσει μετά από ένα χρόνο, δύο χρόνια. Ποτέ δεν ξέρεις. Απλά πρέπει να δουλεύεις σκληρά».
Επίσης, ο Βασίλης Σπανούλης απάντησε και στην… παράδοση που έχει δημιουργήσει με τα Final 4 και τις γεννήσεις των παιδιών του: «Είναι κάτι απίστευτο αυτό με τα παιδιά και τα Final 4. Είναι από τον Θεό. Είναι απίστευτο, αλλά δεν θέλω να μπλέκω τα παιδιά μου με αυτά. Είναι πιο πολύ αστείο, για να γελάμε. Δεν μπορώ να πω ότι δεν συμβαίνει. Είναι αλήθεια…», παραδέχθηκε.
Μεταξύ άλλων, ο έμπειρος γκαρντ απάντησε και για την «τρέλα» του με το άθλημα: «Το μπάσκετ για εμένα είναι σαν… ιός. Γεννήθηκα για να κάνω αυτό. Η μητέρα μου δούλευε σε τράπεζα, ο πατέρας μου είχε φαρμακείο, αλλά τον έχασα στα 15 μου. Ήταν πολύ δύσκολο και ακόμα με πονάει. Από την άλλη, είμαι περήφανος για όσα έκανα για εκείνον. Στις άσχημες στιγμές είναι πάντα στο κεφάλι μου, δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην τον σκέφτομαι…».
Αναφορικά με την εμπειρία του από τον NBA, επισήμανε: «Είχα ενθουσιασμό και ήμουν τόσο χαρούμενος, που δεν πήρα πολλές πληροφορίες για το Χιούστον. Κάθε παίκτης που παίζει μπάσκετ έχει δύο όνειρα. Το ένα είναι να παίξει στο ΝΒΑ και να πάρει την Euroleague. Μερικές φορές λειτουργείς με το ένστικτο, όταν έχεις μια ευκαιρία την αρπάζεις.
Με έκανε καλύτερο ως άνθρωπο το ΝΒΑ, αλλά για το μπάσκετ ήταν κακό. Ήταν δύσκολη κατάσταση. Ποτέ δεν είχα μιλήσει με τον προπονητή, Σοκαρίστηκα, μόλις πάτησα το πόδι μου εκεί. Ο ενθουσιασμός μου με έστειλε σε μια ομάδα που δεν είχα μιλήσει ποτέ με τον προπονητή. Κατηγορώ τον εαυτό μου. Μερικές φορές, όμως, σκέφτομαι ότι είναι πεπρωμένο. Ποτέ δεν αφήνω κάτι να με ρίξει. Πάντα το αλλάζω σε θετικό. Αυτή είναι η νοοτροπία μου. Το λέω στα παιδιά και στα δικά μου το ίδιο. Μην πέφτεις, μην ενθουσιάζεσαι. Πρέπει να έχεις ισορροπία».
Σχετικά με τις επιτυχίες του στα ερυθρόλευκα, σημείωσε: «Το όνειρο μου ήταν να πάρω ένα πρωτάθλημα. Πήραμε τρία, δύο Euroleague, πήγαμε σε άλλους δύο τελικούς και το πιο σημαντικό δεν είναι οι τίτλοι, είναι με ποιους, με τι μπάτζετ, με τι παίκτες…
Μετά το 2012 δεν είχαμε μπάτζετ, σταρ… Είχαμε παίκτες που ερχόντουσαν από μικρότερες ομάδες. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις, με τέτοια ομάδα. Το πιο σημαντικό είναι αυτό. Ήταν πολύ καλή απόφαση τελικά. Οι δικοί μου άνθρωποι με εμπιστεύονται, ποτέ δεν κάνω πράγματα χωρίς να σκεφτώ. Δεν παίζω τένις. Είναι ομαδικό άθλημα. Έπρεπε να πείσω παίκτες νεαρούς, χωρίς τίτλους, να είναι στην ίδια σελίδα με εμένα. Είναι πολύ δύσκολο».
Και στάθηκε στον τρομερό τελικό με την ΤΣΣΚΑ: «Ήταν απίστευτο εκείνο το παιχνίδι. Απίστευτη δουλειά απ’ όλους. Και όλα τα συναισθήματα στο τέλος… Δεν μπορούσα να είμαι χειρότερος στο πρώτο ημίχρονο στο Λονδίνο. Στο δεύτερο όλα άλλαξαν. Δεν συμβαίνει πολύ συχνά, αλλά ευτυχώς συνέβη. Άλλες οι συνθήκες το 2012, άλλο το 2013».
Επίσης, όσον αφορά το τέλος της καριέρας του, είπε: «Θέλω να φύγω και να με βλέπουν να παίζω καλό μπάσκετ, δεν θέλω όλοι να με βλέπουν και να λένε δεν μπορεί να κάνει τα δικά του, αυτά για τα οποία με αγάπησαν. Θέλω να με θυμούνται έτσι όπως με έχουν μάθει, να κάνω αυτά που με αγάπησαν να κάνω. Όταν δεν μπορώ να τα κάνω αυτά, θα αποχωρήσω. Μέχρι τώρα είμαι καλά, μπορώ να κάνω τα… δικά μου. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η στιγμή».
