O βασιλιάς της σκόνης

Ο καταυλισμός στο Ζαατάρι άρχισε να πρωτοσυστήνεται τον Ιούλιο του 2012, προκειμένου να προσφέρει προσωρινή φιλοξενία στους Σύρους που προσπαθούσαν να σώσουν τουλάχιστον τις ζωές τους. Για πολλούς εξελίχθηκε σε μόνιμη κατοικία. Οι ψυχές συνεχώς αυξάνονταν και ξεπέρασαν τις 80.000,  με το Ζαατάρι να εξελίσσεται σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Κάποιες χιλιάδες πληθυσμού είναι παιδιά, που ψάχνουν σε συνθήκες ξεριζωμού μια κανονική ζωή. Το ίδιο και οι μεγαλύτεροι, πολλοί εκ των οποίων επιβιώνουν σε συνθήκες γκέτο, με φαινόμενα όπως η πορνεία και το εμπόριο ναρκωτικών να βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Αρκετές πρωτοβουλίες και ΜΚΟ προσπαθούν με τον πολιτικά ορθό τρόπο να συνεισφέρουν. Η σύμπραξη του ιδρύματος της UEFA για τα παιδιά, της πρωτοβουλίας ανάπτυξης της Ασιατικής Ομοσπονδίας, της ιορδανικής και της νορβηγικής Π.Ο χάρισε στα παιδιά τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή χώρο για να κλοτσούν μπάλα και να ονειρεύονται. Ένα κανονικό γήπεδο. «Και πώς ακριβώς μπορεί να βοηθήσει ένα γήπεδο τους πρόσφυγες όταν τους λείπουν, άλλες, βασικότερες υποδομές», θα αναρωτηθεί κανείς. Η Χάνι Ταλτζίε, πρώην αρχηγός της Εθνικής Παλαιστίνης και ακτιβίστρια του ποδοσφαίρου, είχε δώσει την απάντηση μιλώντας στο gazzetta.gr: «Πιστεύω πως το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ δυνατό κοινωνικό εργαλείο, κυρίως για τους πρόσφυγες. Όταν αφήνουν τα σπίτια τους λόγω καταστροφών και εξτρεμισμού και ψάχνουν για μια καλύτερη ζωή, οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες. Όταν όμως τους δίνεις την πλατφόρμα, το ποδόσφαιρο, πρώτα από όλα ξεχνούν για λόγιο ότι έχουν υποφέρει. Σκοράρουν, χτίζουν σχέσεις ομάδας, ασκούνται, περνούν καλά και ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Σίγουρα δεν λύνουν τα προβλήματά τους, δεν θα κάνουν τη ζωή τους καλύτερη γιατί παραμένουν πρόσφυγες. Όμως ανοίγει το μυαλό τους και τους δίνεται η ευκαιρία να σκεφτούν θετικά. Να διοχετεύσουν την ενέργειά τους με σωστό τρόπο. Τους δίνει επίσης ευκαιρίες. Συνάντησα πρόσφυγες που μου είπαν ιστορίες για το πως το ποδόσφαιρο άλλαξε τη ζωή τους, αφού έπαιζαν και ήταν ενεργοί ποδοσφαιρικά στη χώρα τους και ως πρόσφυγες αυτό τους άνοιξε πόρτες». Το αστραφτερό γήπεδο με τον ολοκαίνουργιο τεχνητό χλοοτάπητα ολοκλήρωσε την κατασκευή του τον προηγούμενο Μάιο. Είναι κανονικών διαστάσεων και τα υλικά έφτασαν από την Ολλανδία. Το γήπεδο έκανε εγκαίνια πριν από λίγες μέρες. Πριν από περίπου έναν χρόνο άνοιξε τις πύλες του και το «House of Sports», μια ακόμα εγκατάσταση με άξονα τον αθλητισμό. Ο πρώην πρωταθλητής πυγμαχίας, Μοχάμεν Αλ Καράντ, ο οποίος είχε 12 τίτλους πριν τον εμφύλιο, βρήκε εκεί έτσι τον τρόπο να κάνει ξανά προετοιμασία. Ποδοσφαιρικά καμπ και ημερίδες γίνονται στο Ζαατάρι από τους πρώτους μήνες, προσπαθώντας να βάλουν την ασπρόμαυρη θεά στην σκονισμένη καθημερινότητα. Τα εγκαίνια του ποδοσφαιρικού γηπέδου έγιναν παρουσία 200 παιδιών ηλικίας 10 έως 13 ετών που ζουν στον καταυλισμό. Για την περίσταση ταξίδεψε ο ίδιος ο πρόεδρος της UEFA, Αλεξάντερ Τσεφέριν, ενώ το «παρών» έδωσε και ο σύμβουλος στρατηγικής ανάπτυξης του Ολυμπιακού, Κριστιάν Καρεμπέ, μαζί με τον Ελβετό Λάρα Ντίκενμαν. «Είναι υπέροχο συναίσθημα να βλέπεις το πως κάτι τόσο απλό όπως ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο μπορεί να φέρει τόση χαρά και ευτυχία. Το ποδόσφαιρο έχει τη δυνατότητα να εμπνέει, να ενώνει και επίσης να διδάσκει τα παιδιά σημαντικές αξίες και ζωής και ικανότητες, όπως η ομαδικότητα και ο σεβασμός», είπε χαρακτηριστικά ο Τσεφέριν. Υπολογίζεται ότι σχεδόν 5.000 αγόρια και κορίτσια ηλικίας 8 έως 20 ετών παίρνουν κάθε μέρα μέρος στις αθλητικές δραστηριότητες, οι οποίες υποστηρίζονται από κανονικούς προπονητές. Από τον Ιούλιο του 2017 μέσω ενός προγράμματος που τρέχει η UEFA έχουν εκπαιδευτεί και πιστοποιηθεί 250 ενήλικες πρόσφυγες προπονητές. Μέσα στον καταυλισμό διοργανώνονται κανονικά τουρνουά με ηλικιακά όρια, ενώ πλέον, μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του γηπέδου, έχουν ενθαρρυνθεί και περισσότερα κορίτσια που πριν είχαν ενδοιασμούς. «Στο ξεκίνημα ήταν πολύ δύσκολο για τα κορίτσια να παίξουν ποδόσφαιρο», τονίζει ο Ιορδανός πρέσβης Ουαέντ Σουάμρε, προσθέτοντας: «Πλέον , με τον αγωνιστικό χώρο και τον χλοοτάπητα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και περίπου 1.300 κορίτσια έρχονται και παίζουν εδώ κάθε εβδομάδα». Τα χωμάτινα δρομάκια του καταυλισμού καταλήγουν στο νεότευκτο γήπεδο και για λίγες ώρες τα προσφυγόπουλα κλειδώνουν στα αποδυτήρια τη μοίρα τους. Ελπίζοντας κρατώντας αγκαλιά ένα τόπι κάπως να την αλλάξουν. Πηγή: gazzetta.gr