«Όταν έκλαιγε το παιδί, κλαίγαμε όλοι μαζί. Το άφησα στον οίκο του Θεού γιατί δεν είχα να το ζήσω…».

«Αν είχα χρήματα δεν θα πήγαινα να κάνω τέτοιο έγκλημα. Αν είχα την οικονομική ευχέρεια θα το κράταγα… Όταν έκλαιγε το παιδί, κλαίγαμε όλοι μαζί. Το άφησα στον οίκο του Θεού γιατί δεν είχα να το ζήσω…».

Είναι η συγκλονιστική εξομολόγηση της 38χρονης γυναίκας που γέννησε με τη βοήθεια της μητέρας της και λίγη ώρα αργότερα άφησε το νεογέννητο στην πόρτα του ιερού ναού Αγίου Στυλιανού στην περιοχή του Γκύζη. Μέσα από το μαιευτήριο όπου νοσηλεύεται, μαζί με την μητέρα της, μιλάνε στο protothema gr. για την ιστορία που έχει ευαισθητοποιήσει όλους τους πολίτες.

«Θέλω να δω το παιδί μου… Είμαι σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση και οι γιατροί δεν με αφήνουν να φύγω γιατί έχω ουρολοίμωξη…» λέει με σπασμένη φωνή η 38χρονη, ενώ η μητέρα της, που από την πρώτη στιγμή βρίσκεται στο πλευρό της προσθέτει «Και η κόρη μου και εγώ θέλαμε να κρατήσουμε το παιδί . Αλλά μας έπιασε πανικός. Δολοφόνοι δεν ήμαστε γι αυτό το αφήσαμε στην εκκλησία, στον οίκο του Θεού».

Η αλήθεια είναι πως πίσω από την υπόθεση κρύβεται πραγματικά ένα δράμα… Μια ιστορία με πολύ πόνο, θλίψη και φτώχεια που επιβάλλεται όλοι οι αρμόδιοι φορείς να σκύψουν πάνω από τις δυο γυναίκες που ζουν καθαρίζοντας σκάλες και σπίτια, απομονωμένες από τον υπόλοιπο κόσμο…

«Δεν είμαι καλά…»

Μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου η 38χρονη γυναίκα, που λίγες ημέρες νωρίτερα έφερε στον κόσμο το παιδί της (καρπός του έρωτα της μ΄ έναν Αιγύπτιο μετανάστη) και το εγκατέλειψε στα σκαλιά της εκκλησίας, δυσκολεύεται να μιλήσει… «Μου είπαν οι γιατροί ότι έχω ουρολοίμωξη. Δεν μπορώ καλά-καλά να περπατήσω. Το παιδί είναι στο νοσοκομείο Παίδων» λέει με εμφανή τα σημάδια του πόνου στο πρόσωπο της…

-Τι σκέφτεστε να κάνετε;
Ακόμα τίποτα. Περιμένω να μου περάσει αυτό που έχω και μετά θα δω. Αν και μου είπαν ότι και να θέλω να το πάρω, δεν μπορώ. Μόνο να το βλέπω μου επιτρέπουν. Και αν θελήσω να το πάρω, αυτό γίνεται μόνο με εντολή εισαγγελέα.

-Ζητήσατε να δείτε το παιδί σας;
Θα πάω να το δω.

-Πώς φθάσατε σε αυτό το σημείο;
Τώρα, τι να σας λέω… Πολύ δύσκολες στιγμές… Θα σας τα εξηγήσει η μητέρα μου…

-Είστε καλύτερα ψυχολογικά;
Δεν είμαι καλά. Θέλω να βγω έξω να πάω σπίτι μου.

-Το παιδί σας θέλετε να το δείτε;
Θα το δω. Θέλω όμως πρώτα να πάω σπίτι μου. Που έχω την ησυχία μου, τις φίλες μου και την τηλεόραση μου. Εδώ στο νοσοκομείο είμαι μόνη μου. Και αναγκάζομαι να κοιμάμαι. Έχω χαζέψει… Μου έρχεται στο μυαλό συνεχώς το σκηνικό…

«Δεν ήξερα τι να κάνω…»
Η 38χρονη κάνει νόημα στη μητέρα της να μιλήσει για το τι συνέβη λίγες ημέρες νωρίτερα στο φτωχικό διαμέρισμα της οδού Γούδα… «Δεν ξέρει κανένας ότι η κόρη μου γέννησε. Δεν θέλαμε να το μάθει κανένας. Ούτε η γειτονιά. Δεν το λέγαμε σε κανένα. Και ούτε θέλουμε να μαθευτεί… Η κόρη μου είχε μήνες να βγει έξω από το σπίτι και ένα μήνα εγώ. Είπαν ότι εγώ ή αυτή, θέλαμε να σκοτώσουμε το παιδί… Είναι σε άσχημη κατάσταση. Πονάει και κλαίει στην αγκαλιά μου»

-Πως έγινε;
Της ήρθαν οι πόνοι, σπάσανε τα νερά και έπεσε το παιδί. Τον ομφάλιο λώρο δεν τον κόψαμε. Δεν μπορούσα να τον ξεμπερδέψω. Έπεσε μόνο του… Και για να μην το ακούνε στην πολυκατοικία το πήγα και το πήρα στο κρεβάτι μου. Στη συνέχεια το έπλυνα, το τύλιξα και το πήγα έξω από το ναό. Στον οίκο του Θεού. Με δύο ζακέτες. Το περιποιήθηκα το τύλιξα σε δύο ζακέτες. Στην αρχή έκλαιγε πολύ.

-Οι γείτονες είπαν ότι στο συγκεκριμένο σημείο το παιδί κινδύνευε.
Όχι. Δεν κινδύνευε… Το είχα βάλει σε σακούλα. Για να μην το αφήσω κάτω το είχα βάλει σε μια σακουλίτσα. Το άφησα για να το δει κάποιος και να το πάρει. Αν ήταν το κράταγα και μέσα στο σπίτι μου.

-Το παιδί έκλαιγε…. Δεν συγκίνησε τη μητέρα του;
Έκλαιγε αλλά τι να κάνει και αυτή; Ήθελε να σκουπίσει τα αίματα που είχε…. Ήταν πραγματικά τρομοκρατημένη…

-Ήσασταν σε κατάσταση πανικού για να τυλίξετε ένα μωράκι με σακούλες.
Μα τι να κάνω; Ήθελα να σώσω και την κόρη μου.

-Ναι, αλλά είναι το εγγονάκι σας.
Και τα δύο μαζί δεν γινόταν.

-Ήθελε η κόρη σας να το κρατήσει;
Και οι δύο θέλαμε. Αλλά μας έπιασε πανικός. Δολοφόνοι δεν ήμαστε γιαυτό το αφήσαμε στην εκκλησία, στον οίκο του Θεού. Και κάποια στιγμή που ξαναπήγα για να το πάρω πίσω και είδα την Αστυνομία και το ασθενοφόρο είπα τώρα θα πάει σε καλά χέρια.

–Είναι δύσκολο να πάρει κανείς μια τέτοια απόφαση για ένα νεογέννητο.
Σκεφτείτε και εμένα όμως που είμαι μόνη μου. Αν είχα χρήματα δεν θα πήγαινα να κάνω τέτοιο έγκλημα. Αν είχα την ευχέρεια. Όταν έκλαιγε το παιδί… Κλαίγαμε όλοι μαζί. Και μετά από ώρα – στις τέσσερις γέννησε- το έκανα. Το πήγα αργά εκεί. Πως το έμαθαν δεν ξέρω.

-Ενημερωθήκατε για την πορεία της υγείας του παιδιού;
Μας είπαν ότι πάει πολύ καλά και είναι ευχαριστημένοι. Όταν θα βγει η Χριστίνα, θα πάμε να το δούμε.

«Πρέπει να βρεθεί ο πατέρας…»

-Είχε καταλάβει ότι ήταν έγκυος;
Ναι. Το είχε καταλάβει.

-Στο νοσοκομείο γιατί δεν την πήγατε να γεννήσει;
Δεν την πήγαμε γιατί σκεφτήκαμε τα έξοδα. Αν είχα χρήματα θα ήταν διαφορετικά. Γιατί η αλήθεια είναι ότι τη μεγάλωσα μόνη μου…

–Πιστεύετε ότι η κόρη σας μπορεί να κρατήσει το παιδί;
Το καλύτερο είναι να γίνει καλά και να βρεθεί και ο πατέρας του παιδιού.

-Είναι Αιγύπτιος;
Ναι.

-Το έμαθε ότι γέννησε;
Όχι ακόμα αλλά θα του το πούμε. Το έκρυβε, το ήξερα εγώ και αυτή μόνο.

–Γιατί δεν το συζήτησε μαζί του;
Ήξερε ότι αν του το πει, θα έφευγε. Βέβαια, πριν από δύο μήνες πρέπει να το κατάλαβε. Από τότε εξαφανίστηκε…

–Τον είδατε;
Όχι. Μόνο τηλεφωνικώς.

–Για αυτό το λόγο έκανε ότι έκανε η κόρη σας;
Βέβαια. Ήθελε και τον πατέρα του παιδιού της μαζί. Έλεγε αν έχω το παιδί, πρέπει να έχω και τον πατέρα μαζί. Παιδί χωρίς πατέρα;

-Μετάνιωσε για αυτό που έκανε;
Βέβαια και το μετάνιωσε. Είμαστε άνθρωποι του Θεού. Δεν ήμαστε δολοφόνοι.

-Πόσο καιρό είχε σχέση με τον Αιγύπτιο;
Εννέα μήνες.

–Ήθελε να παντρευτεί με το σύντροφο της;
Όχι, δεν παντρεύεται αυτός. Εδώ στην Ελλάδα δεν παντρεύεται. Μόνο στην Αίγυπτο… Τώρα που θα πάμε στο σπίτι θα του το πω. Θα του το φέρω απ΄ έξω να δω τι θα γίνει.

-Πως αποκαλύφθηκε ότι το νεογέννητο ήταν της Χριστίνας;
Η Αστυνομία ήρθε σπίτι μας τη Δευτέρα και μας είπε να μας πάρουν κατάθεση.

-Πώς ζείτε τα τελευταία χρόνια;
Δουλεύω σε σπίτια. Καθαρίζω σπίτια… Πολύ δύσκολα

–Από εδώ και πέρα;
Με τη βοήθεια του Θεού. Θα το σκεφτούμε καλύτερα.

-Το παιδί το θέλετε;
Μπορεί να το πάρει η κόρη μου μόνο με εισαγγελική απόφαση. Αλλά θα πάω στο Παίδων να το δω.

Πηγή: protothema