Ανίσχυρη είναι ακόμη και η συμφωνία μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη για μεταφορά της θερινής άδειας καθώς αυτή πρέπει να χορηγείται εντός του έτους, σύμφωνα με απόφαση του Αρείου Πάγου. Μάλιστα, σε διαφορετική περίπτωση ο εργοδότης πρέπει να καταβάλει τις αποδοχές του μηνός που θα ελάμβανε την άδεια προσαυξημένες κατά 100%.

Το θέμα έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο με αφορμή προσφυγή τραπεζοϋπαλλήλου, ο οποίος κατά την τριετία 2005-2008 έλαβε τμήμα της θερινής του αδείας και όχι το σύνολο των προβλεπόμενων ημερών. Το Εργατικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, επικύρωσε εφετειακή απόφαση, επιδικάζοντας στον τραπεζοϋπάλληλο τις διαφορές των ημερών που εργάστηκε κατ’ την εν λόγω τριετία, προσαυξημένες κατά 100%.

Σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου, ο σκοπός του Συντάγματος (άρθρο 28), της διεθνούς σύμβασης 52/1936 για τους κανόνες χορήγησης αδειών μετ’ αποδοχών, της ελληνικής εργατικής νομοθεσίας και των ευρωπαϊκών οδηγιών 93/104 και 2003/88, είναι «να εξασφαλισθεί με τη χορήγηση της ετήσιας άδειας η περιοδική ανάπαυση και η ανανέωση των σωματικών και ψυχικών δυνάμεων του εργαζομένου για τη διατήρηση της σωματικής και ψυχικής του υγείας».

Από τις διατάξεις αυτές, σύμφωνα με τους δικαστές, «προκύπτει σαφώς ότι δεν επιτρέπεται, ούτε με συμφωνία μεταξύ του εργαζόμενου και του εργοδότη, η μεταφορά των ημερών της ετήσιας άδειας του τελευταίου που δεν του χορηγήθηκαν από τον εργοδότη στο επόμενο ή στα μεθεπόμενα έτη, με συνέπεια να είναι ανίσχυρη (άκυρη) κατά τα άρθρα 174 και 180 του Αστικού Κώδικα τέτοια συμφωνία και ο εργοδότης ο οποίος δεν χορήγησε πλήρη την κανονική άδεια στο μισθωτό του, κατά τη διάρκεια του έτους που αυτή αφορά, να είναι υποχρεωμένος, από το τέλος του αντίστοιχου έτους, να καταβάλει σε αυτόν τις αντίστοιχες προς τις ημέρες αυτές αποδοχές αδείας, και μάλιστα με προσαύξηση κατά 100% σε περίπτωση υπαιτιότητάς του, μη δυνάμενος να εκπληρώσει τη συγκεκριμένη υποχρέωσή του προς το μισθωτό με τη χορήγηση σ’ αυτόν των παραπάνω ημερών αδείας και τον συμψηφισμό αυτών προς το ανύπαρκτο σύνολο ήδη συσσωρευμένων ημερών άδειας περασμένων ετών, που δεν του χορηγήθηκαν».

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην απόφαση του Αρείου Πάγου επισημαίνεται ότι «η προσαύξηση 100% αφορά μόνον στις αποδοχές και όχι στο επίδομα αδείας, αφού ο νόμος αναφέρεται ρητά στις αποδοχές αδείας και όχι στο επίδομα».