Για αίσθημα μιας «μικρής -έστω- ικανοποίησης» κάνει λόγο ο Γιάννης Σμπώκος, ο οποίος καταδικάστηκε σε κάθειρξη οκτώ ετών για την υπόθεση με τις «χρυσές μίζες» των εξοπλιστικών.
«Δεν μπορώ να παραβλέψω το ότι είμαι ο μόνος εκ των κατηγορουμένων, στον οποίο το δικαστήριο επεφύλαξε μείωση της αρχικής ποινής του στο ήμισυ και μείωση των οικονομικών απαιτήσεων του Δημοσίου ως ηθική βλάβη στο ένα δέκατο», αναφέρει -μεταξύ άλλων- σε δήλωση του ο Γιάννης Σμώκος, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του προτέρου έντιμου βίου .
«Ουδέποτε ανήκα στον κύκλο των πρωταγωνιστών της ιστορίας αυτής και, ειδικότερα, ουδέποτε υπήρξα το «ταμείο» ή το «πρωτοπαλίκαρο» του Τσοχατζόπουλου», τονίζει και καταλήγει: «Θα συνεχίσω να δίνω όρθιος τις μάχες μου για να αποδείξω στη δικαιοσύνη και στην κοινωνία, ότι το πρόσωπο του Γιάννη Σμπώκου είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που απεικονίζεται εντέχνως τα τελευταία χρόνια στο επικοινωνιακό κάδρο της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου».
Ολόκληρη η δήλωσή του έχει ως εξής:
«Αρχικώς υποδέχτηκα την ετυμηγορία του δικαστηρίου με αισθήματα απογοήτευσης και λύπης. Γιατί σ αυτή την έμπειρη έδρα είχα στηρίξει τις ελπίδες μου για μια πραγματική δικαίωση που θα μπορούσε να είναι μόνο η αθώωσή μου. Όσο περνάνε όμως οι ώρες, συνειδητοποιώ ότι, σε μια δεύτερη ανάγνωση της απόφασης, υπάρχει και ένα αίσθημα μιας -μικρής έστω- ικανοποίησης.
Γιατί, παρά την απογοήτευσή μου για το ότι κρίθηκα ένοχος με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο κάποιες ακατάληπτες χειρόγραφες σημειώσεις του Τσοχατζόπουλου και χωρίς να υπάρχει άλλη απόδειξη για την εμπλοκή μου στην υπόθεση αυτή, δεν μπορώ να παραβλέψω το ότι είμαι ο μόνος εκ των κατηγορουμένων στον οποίο το δικαστήριο επεφύλαξε μείωση της αρχικής ποινής του στο ήμισυ και μείωση των οικονομικών απαιτήσεων του Δημοσίου ως ηθική βλάβη στο ένα δέκατο.
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις ποινές που επεβλήθησαν στους συγκατηγορούμενους μου καταδεικνύει ότι το δικαστήριο δέχτηκε ότι ουδέποτε ανήκα στον κύκλο των πρωταγωνιστών της ιστορίας αυτής και, ειδικότερα, ότι ουδέποτε υπήρξα το “ταμείο” ή το «πρωτοπαλίκαρο» του Τσοχατζόπουλου, όπως δολίως και για τους δικούς τους λόγους κάποιοι ήθελαν επί σειρά ετών να με βλέπουν. Αυτό ειλικρινά με ανακουφίζει και ταυτόχρονα μου δίνει ελπίδα για να συνεχίζω να στέκομαι όρθιος και πλέον να αισιοδοξώ για την προσωπική μου δικαίωση.
Περισσότερο όμως απ΄ όλα με ανακούφισε η αναγνώριση από το δικαστήριο του ελαφρυντικού του πρότερου έντιμου βίου μου, κάτι που είχα στερηθεί για ανεξήγητους λόγους στον πρώτο βαθμό. Αισθάνομαι, λοιπόν, ικανοποιημένοςγιατί η απόφαση του δικαστηρίου αυτού αναγνώρισε εμπράκτως την διαδρομή μου στη ζωή, την προσφορά μου στην κοινωνία ως επιστήμονα και ως πολιτικό, πάνω απ΄ όλα όμως ως άνθρωπο, ακόμα και μέσα από τη φυλακή. Στο προσωπικό μου ναυάγιο των 5 χρόνων η απόφαση του εφετείου είναι το πρώτο σωσίβιο που βρήκα μπροστά μου. Με δύναμη και καρτερικότητα θα συνεχίσω να παλεύω με τα “κύματα” για να βγω στη στεριά.
Θα συνεχίσω να δίνω όρθιος τις μάχες μου για να αποδείξω στη δικαιοσύνη και στην κοινωνία, ότι το πρόσωπο του Γιάννη Σμπώκου είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που απεικονίζεται εντέχνως τα τελευταία χρόνια στο επικοινωνιακό κάδρο της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου».
