Ως η ενσάρκωση του σοβαρού και μετρημένου παιδιού που κάθε οικογένεια θα ονειρευόταν για γαμπρό της, ο Βουλγαρίδης εμφανίστηκε σαν κομήτης στη δεκαετία του 1960 ως ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Με το χαρακτηριστικό ευγενικό παρουσιαστικό και την αισθαντική φωνή του, οι έλληνες δημιουργοί είχαν βρει τον ευαίσθητο και ευάλωτο νεαρό για να δώσει υπόσταση στα κοινωνικά δράματα της εποχής. Ως το όμορφο και σεμνό παιδί της διπλανής πόρτας, ο Βουλγαρίδης πρόλαβε με τα 10 φιλμ του να μείνει στην κινηματογραφική ιστορία του τόπου μας ως μια από τις πλέον γνώριμες και οικείες μορφές του ασπρόμαυρου πανιού. Τον θυμόμαστε όλοι στον «Νόμο 4000», το «Δόλωμα», τον «Εγωισμό» και τον «Κατήφορο» ως τον τρυφερό νεαρό να πάει κόντρα στο κύμα των έξαλλων νιάτων. Όχι βέβαια πως ο ίδιος έμεινε εκεί, στην αναγκαστική τυποποίηση του ελληνικού σινεμά δηλαδή, καθώς την επόμενη δεκαετία θα παρουσιάσει το αξέχαστο τηλεοπτικό «Λούνα Παρκ», μια θέση που κράτησε από το 1974-1980 ζώντας μια δεύτερη τηλεοπτική ζωή. Παρά την αξιόλογη όμως πορεία του στο σανίδι και το πανί, ο συνεσταλμένος κινηματογραφικά Βουλγαρίδης δεν συνέχισε με την ίδια δυναμική στα κατοπινά χρόνια. Κι αυτό γιατί εκείνος δεν το θέλησε. Τελικά αποτραβήχτηκε από τη showbiz ζώντας πια μακριά από τα φώτα των προβολέων που τόσο τον είχαν αγαπήσει. Κι αν για 15 χρόνια προκαλούσε σαματά με την παρουσία του ως ένας από τους μεγάλους σταρ του καιρού του, τα χρόνια πέρασαν, ο κινηματογράφος πήρε την κάτω βόλτα και όλα έμοιαζαν να έχουν τελειώσει τουλάχιστον άδοξα για τον ίδιο. Ή νομοτελειακά, όπως πιθανότατα πήρε ο ίδιος το τέλος της καριέρας του. Όταν τον ρώτησαν πολύ παλιότερα πώς είχε βιώσει το τέλος της καριέρας του, εκείνος αποκρίθηκε: «Είναι η ζωή του ηθοποιού πάνω σε μια ρόδα που συνεχώς κυλάει και που θες δεν θες τη νιώθεις. Μια πάνω, μια κάτω». Μόνο που τελικά καμιά συννεφιά δεν τον απογοήτευσε, παίρνοντας τη ζωή όπως ερχόταν…
Πρώτα χρόνια
Καριέρα σαν κομήτης
Ο Βουλγαρίδης ανακαλούσε σε παλιότερη συνέντευξή του για την ταινία: «Θυμάμαι ότι τις παραμονές του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μας ‘‘έκοψαν’’ γιατί είχαμε την τολμηρή -για τότε- σκηνή της γκαρσονιέρας με τη Λάσκαρη».
Το «Δόλωμα» ήταν η δεύτερη εμπορικότερη ταινία της χρονιάς (από τα 93 φιλμ του 1964!), με περισσότερα από μισό εκατομμύριο εισιτήρια στο ενεργητικό της, κάνοντας τον Βουλγαρίδη έναν από τους μεγάλους αστέρες του πανιού. Εκείνος θυμάται για την ταινία: «Το μόνο που μπορώ να πω με όλη μου την καρδιά είναι η εκπληκτική -και απρόβλεπτη σε σχέση με τα όσα γράφονταν τότε- συνεργασία μου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη».
Η τελευταία του τηλεοπτική συμμετοχή θα έρθει χρόνια αργότερα, στη «Λάμψη» του Φώσκολου (1991). Πλέον όμως είχε αποσυρθεί ολότελα από το θέαμα και ζούσε μια ήρεμη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Παραμένοντας και νιώθοντας πάντα ηθοποιός, καθώς όπως είχε γίνει λίγο παλιότερα γνωστό είναι ένας από τους ελάχιστους που συνεχίζουν να πληρώνουν ανελλιπώς τις εισφορές τους στο Ταμείο Αλληλοβοήθειας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, παρά την επιλογή του να αποτραβηχτεί από σανίδι και πλατό.