Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθαρίζει ότι η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί στόχο του προοδευτικού κινήματος και τονίζει ότι για να μειωθεί το έλλειμμα απαιτείται αναδιανομή του πλούτου και παραγωγική ανασυγκρότηση.

Όσον αφορά το κίνημα των Αγανακτισμένων, ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ  το χαρακτήρισε «ακηδεμόνευτο, αυθόρμητο και ειρηνικό». Ακολουθούν αποσπάσματα του Αλέξη Τσίπρα από τη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία».

Τρεισήμισι ώρες υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν ήταν αρκετός χρόνος για να βρείτε ένα σημείο σύγκλισης;

Συναίνεση σε τι; Στη διάλυση της κοινωνίας; Δεν κατάλαβα γιατί μας φώναξε ο Παπανδρέου. Για να μας πει ότι το πρόγραμμα πάει καλά, ότι ούτως ή άλλως θα προχωρήσει και μόνος του και εκλογές θα κάνει το 2013. Ε, τότε γιατί δεν προχωράει και ζητά συνενοχή; Γιατί δεν πάει να πείσει τους βουλευτές του να ψηφίσουν και συγκαλεί έκτακτη σύνοδο αρχηγών με δραματικούς τόνους; Δυστυχώς ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε πανικό, και αυτό εγκυμονεί κινδύνους για τη χώρα.

Βλέπετε πρόωρες εκλογές ή μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων για να «σωθεί ο τόπος»;

Το έλλειμμα ηγεσίας της χώρας είναι καθαρά πολιτικό και όχι τεχνοκρατικό. Τόσο του Παπανδρέου, που μόλις ανέλαβε παραδόθηκε στη διαπλοκή και στις αγορές, όσο και του Καραμανλή, που το έβαλε στα πόδια, δεν τους έλειπαν οι γνώσεις. Το σθένος τούς έλειπε και η πολιτική βούληση να συγκρουστούν προκειμένου να υπερασπίσουν το δημόσιο συμφέρον. Οι κρίσιμες αποφάσεις που θα κληθούμε να πάρουμε το επόμενο διάστημα, άλλωστε, δεν θα είναι ουδέτερες. Θα έχουν έντονο πολιτικό αλλά και ταξικό πρόσημο. Συνεπώς, το θέμα δεν είναι αν η κυβέρνηση θα έχει ή όχι προσωπικότητες, αλλά ποια θα είναι η πολιτική της κατεύθυνση. Η συζήτηση αυτή, λοιπόν, περί προσωπικοτήτων γίνεται μόνο και μόνο για να χρυσωθεί το χάπι μιας τόσο ανάλγητης πολιτικής που οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις και το στελεχικό τους δυναμικό δεν αντέχουν να σηκώσουν. Η λύση τεχνοκρατών είναι πολιτική επιλογή για να εφαρμοστεί πιστά και δίχως τον «αντιπερισπασμό» του πολιτικού κόστους η πολιτική του μνημονίου.

Αρκετοί Ευρωπαίοι αλλά και κάποια στελέχη του κόμματός σας προκρίνουν επιστροφή στη δραχμή. Βλέπετε εφικτό αυτό το σενάριο;

Α Η έξοδος από το ευρώ δεν μπορεί να αποτελεί στόχο του προοδευτικού κινήματος. Με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης η έξοδος από το κοινό νόμισμα δεν θα διώξει ούτε το ΔΝΤ ούτε τα μνημόνια, αλλά θα κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τα λαϊκά στρώματα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι με τη λύση αυτή φλερτάρει και ένα πολύ σκληρό κομμάτι της εγχώριας και της ευρωπαϊκής τάξης των κερδοσκόπων και των εκμεταλλευτών. Γι’ αυτό και ο επικεφαλής του ΣΕΒ θέτει το εκβιαστικό δίλημμα: δραχμή ή μνημόνιο. Γιατί γνωρίζει ότι και στις δύο εκδοχές το κρατικοδίαιτο σινάφι του θα βγει κερδισμένο.

Και πώς θα μειωθεί το έλλειμμα;

Με αναδιανομή του πλούτου και παραγωγική ανασυγκρότηση. Οι έχοντες και κατέχοντες στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία καρπώθηκαν φοροαπαλλαγές ύψους 100 δισ. Οσο περίπου ένα μνημόνιο. Αν η Ελλάδα φορολογούσε τα εισοδήματα κεφαλαίου όπως κατά μέσο όρο κάνουν οι χώρες της Ευρώπης, η κρίση θα μας έβρισκε με χρέος 80% του ΑΕΠ. Αντ’ αυτού βλέπουμε μειώσεις φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη στο 20%, όπως έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή. Η οποία διπλασίασε τους φόρους για μισθωτούς και συνταξιούχους και εκτόξευσε τα ελλείμματα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση μετατρέπεται σε ένα κλάμπ ισχυρών, με ανίσχυρα κράτη-δορυφόρους;

Το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας φυλακίζει τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης σε ένα διαρκή ανταγωνισμό για τη μείωση μισθών και συντάξεων. Ο στόχος τους είναι η μόνιμη επιτήρηση. Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, που είναι οι λαοί και οι εργαζόμενοι της Ευρώπης. Αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με την κρίση. Αυταπατώνται αν πιστεύουν ότι θα κάνουν κάτι εφαρμόζοντας πιο σκληρούς δημοσιονομικούς όρους. Αυτό που τρέμουν είναι η κοινωνική αναταραχή, και αυτό ακριβώς θα έχουν να αντιμετωπίσουν. Και με τον κόσμο στους δρόμους σε ολόκληρη την Ευρώπη, η συζήτηση θα γίνει σε άλλη βάση. Ηδη ο άνεμος της αλλαγής και της αλληλεγγύης πνέει.

Οι Έλληνες κάνουν τα πρώτα τους βήματα στις πλατείες. Γιατί η αριστερά δεν μπορεί να δώσει όραμα στην κοινωνία;

Είναι ένα κίνημα σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητο, ακηδεμόνευτο και ειρηνικό. Ο λαός νικάει το φόβο, ζητάει το λόγο. Εξω από τα παραδοσιακά πολιτικά πλαίσια. Κανείς δεν δικαιούται να του λέει να σωπάσει ή ότι δεν μπορεί να διαμορφώσει τις εξελίξεις, αρνούμενος το νέο μνημόνιο στην κάλπη. Ο κόσμος αυτός στέλνει μηνύματα σε όλους, ακόμα και στην αριστερά. Η αριστερά οφείλει να είναι μέσα σε αυτό το κίνημα, όπως οφείλει να είναι παντού όπου υπάρχουν κοινωνικοί αγώνες. Τα πράγματα αλλάζουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς και οι συνειδήσεις ξυπνάνε.