Η κεντρική Αμερική έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και ο Κωνσταντίνος Μητσάκης βιώνει τις ευχάριστες πλευρές της, αλλά και την ένταση που τις συνοδεύει.

Μετά από την περιπλάνηση σε χερσαίους ωκεανούς ονειρεμένων τοπίων, φτάνει στην αχανή πόλη του Μεξικού όπου έχει προγραμματίσει την ανασυγκρότησή του.

Ένα τσιγάρο δρόμος ή μισό ντεπόζιτο βενζίνης… Τόσο χρειάστηκα για να διασχίσω τα 135 χλμ. της Panamericana Routa που διέρχονταν μέσα από τον εθνικό χώρο της Ονδούρας.

Ακούγεται αστείο, αλλά η οδική παρουσία μου στην Ονδούρα δεν ξεπέρασε τις δύο ώρες! Περισσότερο χρόνο ξόδεψα στα σύνορα για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες εισόδου και εξόδου από την Ονδούρα, παρά στους δρόμους της χώρας…

Και αμέσως μετά, «Welcome to El Salvador». Η αλήθεια είναι ότι είχε αρχίσει να με κουράζει αυτή η κατάσταση με το συνεχές πέρασμα συνόρων.

Πολύωρη αναμονή σε ουρές, γραφειοκρατία, χρήμα, μαυραγορίτες, άγχος και ζέστη ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν στις συνοριακές εγκαταστάσεις. Κι επειδή στα κεντροαμερικανικά σύνορα υπήρχε πάντα αυξημένος βαθμός επικινδυνότητας σε θέματα κλοπής, τις περισσότερες φορές πλήρωνα κάποιον πιτσιρικά για να προσέχει την μοτοσυκλέτα και τις αποσκευές μου.

Λίγα και πάλι τα χιλιόμετρα στους δρόμους του Ελ Σαλβαντόρ (350 χλμ.), μόνο που εδώ έκανα μια διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα Σαν Σαλβαντόρ. Εξονυχιστικός υπήρξε ο έλεγχος της αστυνομίας στην είσοδο της πόλης, ενώ διακριτική ήταν η παρουσία του στρατού σε πολλά κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας.

Το επόμενο πρωινό, διασχίζοντας με την μαύρη ΚΤΜ χαμηλά οροπέδια και μικρές εύφορες πεδιάδες, το Ελ Σαλβαντόρ πολύ γρήγορα έγινε παρελθόν και τη σκυτάλη του «PANAMERICAN CROSSING 2014» παρέλαβε η τελευταία κεντροαμερικανική χώρα, η Γουατεμάλα.

Όμως, η σφραγίδα της Κολομβίας στο διαβατήριό μου, στάθηκε η αιτία της πρωτόγνωρης ταλαιπωρίας που πέρασα στα σύνορα. Κάποιοι ευσυνείδητοι συνοριοφύλακες θεώρησαν τον μοναχικό μοτο-ταξιδιώτη έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών που κουβαλούσε με την μοτοσυκλέτα του την μισή παραγωγή της κολομβιανής κοκαΐνης…

Oι αποσκευές ανοίχτηκαν και ψάχτηκαν όλα τα πράγματά μου, ενώ την μοτοσυκλέτα ανέλαβε να «ελέγξει» ένας ειδικά εκπαιδευμένος σκύλος. Πάλι καλά που δεν καπνίζω ούτε τσιγάρο…

Η καταπράσινη Γουατεμάλα δικαίως υπερηφανεύεται για το προκολομβιανό της παρελθόν, αφού είχε την τύχη ν’ αποτελέσει την εστία ανάπτυξης ενός από τους λαμπρότερους γηγενείς πολιτισμούς της αμερικανικής ηπείρου, των Μάγια.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα της πολιτιστικής και ιστορικής διαδρομής των Μάγια βρίσκονται κυρίως στην Κεντρική-Ανατολική Γουατεμάλα και στο γειτονικό Μεξικό, αρκετά μακριά όμως από την προκαθορισμένη πορεία μου. Περίπτωση παράκαμψης δεν υπήρχε στο πρόγραμμα, δυστυχώς…

Παρηγορήθηκα όμως με μια διήμερη διανυκτέρευση και ξεκούραση στην Αντίγουα (Antigua), την πιο τουριστική και γραφική πόλη της Γουατεμάλα.

Εδώ έζησα ένα μικρό, γοητευτικό ταξίδι πίσω στο χρόνο: πλακόστρωτα καλντερίμια, πολύχρωμες κεραμόσκεπες –αποικιακού ρυθμού– κατοικίες, πλατείες, καλοδιατηρημένα μέγαρα και επιβλητικές καθολικές εκκλησίες με μετέφεραν στην εποχή της Ισπανικής αποικιοκρατίας.

Τότε που η Αντίγουα εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας της Ισπανικής Αντιβασιλείας της Γουατεμάλα. Αυτή η πόλη ήταν ένα μικρό υπαίθριο μουσείο Ιστορίας…

Το γεγονός ότι ήμουν Έλληνας έδειξε να ενθουσιάζει υπέρμετρα τον Ροντρίγκεζ, τον ιδιοκτήτη ενός μικρού café στην κεντρική πλατεία της Αντίγουα.

Επειδή όμως ο ίδιος δεν γνώριζε αγγλικά (κι εγώ δεν ήξερα λέξη Ισπανικά), κάλεσε τον αδελφό του για μεταφραστή. Ποιος ήταν ο λόγος; Ο συμπαθής (και μάλλον ευκατάστατος) Ροντρίγκεζ θα παντρευόταν σε δυο μήνες την καλή του και είχαν επιλέξει την Ελλάδα και την Ιταλία για να πραγματοποιήσουν το γαμήλιο ταξίδι τους!

Καταλαβαίνετε λοιπόν τι «ανάκριση» πέρασα από τον Ροντρίγκεζ – ούτε τουριστικός πράκτορας να ήμουν! Μύκονος, Σαντορίνη και Κρήτη θα φιλοξενούσαν το γαμήλιο όνειρο του ζεύγους, που το τελευταίο βράδυ στην Αντίγουα μου έκανε το τραπέζι σε παραδοσιακό εστιατόριο της πόλης. Άντε παιδιά και καλούς απογόνους…

«Viva Mexico» φώναζα δυνατά μπροστά στην συνοριακή μπάρα του Μεξικού, που με καρτερούσε 285 χλμ. δυτικά της Αντίγουα. Η Κεντρική Αμερική είχε πια τελειώσει και το Μεξικό, ο καινούριος οικοδεσπότης μου, ήταν ο τελευταίος «διάδρομος» για να φτάσω στις Η.Π.Α.

Περίπου 1.950 χλμ. είχα να οδηγήσω μέσα στο Μεξικό, με την κόκκινη γραμμή του χάρτη να περνά από την Οζάκα (Oxaca), την Πόλη του Μεξικού και την Μοντερέι (Monterrey).

Η υποτροπική χλωρίδα που με συνόδευε από την Γουατεμάλα συνέχισε την παρουσία της και στα πρώτα 800 περίπου μεξικάνικα χιλιόμετρα.

Στα πάμπολλα στρατιωτικά μπλόκα που υπήρχαν καθοδόν, οι πάνοπλοι στρατιώτες με προτεταμένα όπλα και ανέκφραστα πρόσωπα, ρωτούσαν, έψαχναν, κοιτούσαν. Τεταμένη η ατμόσφαιρα στους δρόμους του Νότιου Μεξικού. Όλοι με το δάκτυλο στην σκανδάλη…

Πάντα έλεγα ότι το GPS είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου μετά τον τροχό… Χωρίς αυτό το μικρό μαγικό εργαλείο θα ήμουν χαμένος (κυριολεκτικά) από χέρι, μπαίνοντας στην Πόλη του Μεξικού, την πολυπληθέστερη ίσως πόλη του κόσμου.

Οδηγώντας μέσα σ’ αυτό το απέραντο φρενοκομείο των 18.000.000 κατοίκων, με τα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα, την χαώδη πολεοδομική έκταση και την ανυπόφορη ατμοσφαιρική ρύπανση, κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό.

Για δυο όμως λόγους ήταν αναγκαία η παρουσία μου στην μεξικάνικη πρωτεύουσα. Πρωτίστως έπρεπε να κάνω σέρβις στην μοτοσυκλέτα. Ο δεύτερος -και πιο σημαντικός- λόγος ήταν η ριζική αναθεώρηση στα πλάνα του ταξιδιού.

Εδώ, στην Πόλη του Μεξικού, το «PANAMERICAN CROSSING 2014» μάλλον θα άλλαζε ρότα…