Ο Άρης Καβατζίκης συνάντησε την Σοφία Αλιμπέρτη την Πέμπτη (25/5), στο πλατό της εκπομπής «Ζήσε αλλιώς» στον ΑΝΤ1. Ο γνωστός δημοσιογράφος μίλησε από καρδιάς για την απρόσμενη απώλεια του αδελφού του και τον χαμό της μητέρας του σε διάστημα δύο ετών και την διαχείριση του πένθους του.
Ειδικότερα, ο Άρης Καβατζίκης εξομολογήθηκε πως «ήταν μια ξαφνική απώλεια, τελείως απροσδόκητη και απροειδοποίητη. Ήταν 49 ετών, ξύπνησε το πρωί και δεν είχε καλή επαφή. Μας ειδοποίησε η γυναίκα του, ξεκίνησα μια διαδρομή από την Θεσσαλονίκη για το νοσοκομείο των Σερρών γιατί μου είπε ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά τελικά έμαθα ότι ήταν ακαριαίος ο θάνατος. Ήταν ένα πολύ ισχυρό ισχαιμικό επεισόδιο στα 49 και συνέβη αυτό το 2015. Ήταν 4 Γενάρη του 2015. Εγώ βρισκόμουν τότε στη Θεσσαλονίκη, αν και εργαζόμουν στην Αθήνα, για τις γιορτές και περιμέναμε την γιορτή του μπαμπά που ήταν δυο μέρες μετά. Έφυγε όμως δύο ακριβώς μέρες πριν από την γιορτή του μπαμπά όσο βρισκόμουν εγώ εκεί στην πόλη» είπε αρχικά και συνέχισε:
«Ο αδελφός μου ήταν έξι χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Το θέμα ήταν ότι ο αδελφός μου, επειδή εγώ ήμουν ο δεύτερος γιος και μάλλον ο πιο ανεξάρτητος και τολμηρός στο να κάνει διαφορετικά πράγματα στη ζωή του, ήταν η πολύ μεγάλη αγάπη των γονιών μου γιατί ήταν και πολύ κοντά τους. Δηλαδή είχαν μια πολύ αγαπησιάρικη σχέση και θεωρώ ότι ήταν το αγαπημένο τους παιδί, δεν το λέω με παράπονο. Ακόμα και σήμερα που μιλάμε, που έχουν περάσει σχεδόν 8 χρόνια, δεν ξέρω αν έχω βιώσει πένθος και τον θρήνο της απώλειας του αδελφού μου γιατί ουσιαστικά γίνεσαι «αρχηγός». Υπάρχουν δυο γονείς για τους οποίους γίνεται το πιο ασυνήθιστο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή» πρόσθεσε, ακόμα, ο Άρης Καβατζίκης στην καθημερινή εκπομπή της Σοφίας Αλιμπέρτη στον ΑΝΤ1, για να καταλήξει:
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της μαμάς μου όταν μπήκα μέσα στο δωμάτιο και με κοιτούσε μέσα στα μάτια και έπρεπε να της πω “μαμά, δεν είναι εδώ ο Δημήτρης. Ο Δημήτρης έφυγε”. Δεν πρόλαβα να θρηνήσω γιατί ήξερα ότι στο σπίτι είναι η μαμά και ο μπαμπάς και έπρεπε να είμαι εκεί. Έμενα Αθήνα και προσπαθούσα να τους κάνω απροειδοποίητες εκπλήξεις για να χαμογελάσουν λίγο. Ο Δημήτρης είχε μείνει λίγο πίσω στο μυαλό μου και έγιναν προτεραιότητα οι γονείς».
«Δεν άντεξα, σήκωσα τα χέρια ψηλά»
«Δύο χρόνια μετά πήρα μια άσχημη διάγνωση για τη μητέρα μου. Είχε καρκίνο στο πάγκρεας, δεν υπήρχε γυρισμός. Ήξερα από τον Δεκέμβριο του 2016 ότι μπαίνω σε άλλον δρόμο. Ο πατέρας μου δεν γνώριζε τι είχε η μαμά, το έμαθε μετά τον θάνατό της. Εκεί δεν άντεξα, σήκωσα τα χέρια ψηλά και χρειάστηκε να δω ψυχίατρο. Θεωρώ ότι ξέσπασμα δεν έχω κάνει ακόμα. Ξεσπάσματα έχω σε ανύποπτες στιγμές από άσχετα πράγματα. Δεν θέλω να έρχονται οι γιορτές. Το “ω γλυκύ μου έαρ” μου θυμίζει τον αδελφό μου, με συγκινεί, δεν μπορώ να το ακούσω, με ζορίζει άσχημα και από αντίδραση δεν θέλω να κάνω τις ιεροτελεστίες του Πάσχα. Αυτό που “κέρδισα” από την απώλεια είναι να εκτιμώ περισσότερο και διαφορετικά τον εαυτό μου».
