Την Κάτια Δανδουλάκη υποδέχθηκαν την Δευτέρα (19/9) στον καναπέ του «Στούντιο 4» της ΕΡΤ η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος και μίλησε για την καλλιτεχνική της πορεία. Η αγαπημένη ηθοποιός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο αν αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα λόγω της επιχειρηματικής δραστηριότητας με το θέατρο και την ατάκα που της είχε πει ο Μάριος Πλωρίτης.
«Τα έχω τακτοποιήσει. Αν τυχόν δεν δουλέψω, δεν θα έχω αυτό το τρένο ζωής γιατί δεν μένω και σε παλάτια. Δεν έχω περιουσία κι είμαι πολύ ελεύθερη πάνω σε αυτό. Πρέπει να δουλεύω για να μένω σε αυτό το σπίτι που έχω 50 χρόνια και το νοικιάζω, δεν είναι δικό μου. Γιατί εγώ προτίμησα να δείξω όλη μου τη δραστηριότητα μου την επιχειρηματική στο θέατρο, το οποίο είναι ρώσικη ρουλέτα. Δεν χρωστώ αλλά πρέπει να δουλεύω… Δεν έχω μετανιώσει που έκανα θέατρο γιατί θα είχα τρομερή ανασφάλεια να περιμένω ποιος θα μου κάνει μια πρόταση για να δουλέψω» ανέφερε η Κάτια Δανδουλάκη.
«Ο Μάριος Πλωρίτης μου είπε ξέρεις ότι θα μείνεις στη ψάθα και δεν θα έχεις μία με αυτά που κάνεις, την επιχείρηση; Θέλω να ξέρω ότι το ξέρεις. Του είπα ότι το ξέρω και μου είπε τότε θα το κάνεις» συμπλήρωσε η Κάτια Δανδουλάκη.
Και σε άλλο σημείο της συνέντευξης εξομολογήθηκε: «Είχα πάει να κάνω ραδιόφωνο. Να κάνω διαφημιστικά στο ραδιόφωνο και μου ζητούσαν ντέμο, που ήμουν ήδη η Κάτια Δανδουλάκη. Ήμουν γνωστή. Το έκανα. Το έκανα για να μπορέσω να πληρώσω το θέατρο. Δε με πήραν ποτέ, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Δεν ντρέπομαι για κάτι, πήρα μεγάλο μάθημα από αυτό. Κατάλαβα ότι δε με ήθελαν, αλλά σκεφτόμουν ότι θα με ήθελαν αλλού.
Δεν πάθαινα καμία κατάθλιψη. Η αγάπη μου για τη ζωή ήρθε από πολύ στενούς συνεργάτες μου στο θέατρο. Θυμάμαι ένας τεχνικός στο θέατρο, όταν έκανα μια πολύ μεγάλη αποτυχία, μου είχε πει, “σε παρακαλώ μη στεναχωριέσαι, έχω τόσα, είναι δικά σου”. Και αυτό δεν είναι κάτι που μου το είπε ένας, μου το έχουν πει πολλοί μέσα στο θέατρο. Γι΄ αυτό λατρεύω το θέατρο και τους ηθοποιούς» είπε η Κάτια Δανδουλάκη.
Μιλώντας για πιο προσωπικά της θέματα ομολόγησε πως ανέκαθεν έδινε σημασία στη χαρά της καθημερινότητας. Είχε θέσει όμως πολλά «πρέπει» στη ζωή της τα οποία κάποτε την εξουθένωσαν.
«Με τα “πρέπει” καταρρακώθηκα» παραδέχτηκε.
Ενοχική δεν ήταν ποτέ γιατί έμαθε να μιλά με «αλήθειες», γεγονός που την απελευθέρωσε έπειτα από χρόνια δουλειάς με τον εαυτό της.
Όταν πρωτομπήκε στο θέατρο δεν ήξερε αν έχει αυτό που χρειάζεται για να πετύχει. «Είχα δώσει όρκο στους γονείς μου γιατί έριξαν πλερέζες από ανασφάλεια και τους είπα “σας δίνω τον λόγο μου αν περάσουν 2 χρόνια και βλέπω ότι δεν κάνω θα το αφήσω”».
«Τα 50 χρόνια μου στο θέατρο μου έμαθαν την ψυχή μου. Μου έμαθαν να είμαι ταπεινή, ανακάλυψα ότι ο καθένας μας είναι ένας μικρός θεός και δεν έχει ανάγκη να ζηλέψει τίποτα γιατί είμαστε μοναδικοί. Μαθαίνοντας την ψυχή μου μέσα από ρόλους ανακάλυπτα ότι η ζωή θα μου δώσει αυτά που οφείλει να μου δώσει έτσι και αλλιώς. Το θέατρο μου έμαθε να μην χτυπάω το κύμα με μπουνιά. Σε μεγάλες αντάρες που έχω περάσει – από οικονομική άποψη – με κράτησαν ξάγρυπνη τη νύχτα.
Συνεχίζοντας είπε ότι ποτέ δεν είδε την τηλεόραση ως μέσο για να βγάλει περισσότερα χρήματα.
«Πολλοί λένε ότι “έκανε τηλεόραση” για τα χρήματα. Δεν τόλμησα να το σκεφτώ ποτέ γιατί αν το έκανα θα με έφτυνε η τηλεόραση. Εγώ τη λάτρεψα και με λάτρεψε. Μόνο καλό είδα από την τηλεόραση, και χρήματα μου έδωσε και φήμη».
