Στις αρχές του 1990, εν μέσω της ευφορίας για την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου και με τις εξελίξεις προς τη γερμανική επανένωση να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, κάποιοι κατάλαβαν ότι θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, έτσι ώστε να μπορέσουν να συμβαδίσουν -ακόμα και δια της βίας- δύο οικονομίες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Από τη μιά ήταν η Δυτική Γερμανία η ισχυρότερη βιομηχανική δύναμη στην Ευρώπη και από την άλλη η Ανατολική Γερμανία, μια χώρα σε αποσύνθεση, με υποδομές που χρειάζονταν χρόνια για να μπορέσουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
Πολιτικός χρόνος όμως δεν υπήρχε. Αποφασίστηκε λοιπόν η άμεση ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων της Ανατολικής Γερμανίας χωρίς να ληφθεί υπόψη οποιοδήποτε κόστος. Το τιτάνιο αυτό έργο ανέλαβε μια υπηρεσία, που άκουγε στο όνομα «Τρόιχαντ» (Treuhand). Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει «έμπιστο χέρι». Οπως αποδείχτηκε όμως, πολλοί από αυτούς που ανέλαβαν αυτό το έργο κάθε άλλο παρά πρόσωπα εμπιστοσύνης ήταν. Οι αποκρατικοποιήσεις συνδέθηκαν με αμέτρητα σκάνδαλα, άφησαν πίσω τους πολλές υποψίες και μια πικρή γεύση στους Ανατολικογερμανούς πολίτες, ειδικά σε εκείνα τα τρία εκατομμύρια, που στάλθηκαν ξαφνικά στην ανεργία.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Είναι όμως πολλοί κι εκείνοι, που επιμένουν ότι εδώ μιλάμε για ένα «πρωτόγνωρο ξεπούλημα», για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο» στη μεταπολεμική Γερμανία, που επιδέξια φρόντισε να σκεπάσει γρήγορα η τότε κυβέρνηση του Χέλμουτ Κολ.
Οι «27 της Ευρώπης» επιστρέφουν στο Βερολίνο και μιλούν με τους εμπνευστές της αρχικής ιδέας αλλά και με εκείνους, που προσπάθησαν να ρίξουν φως στις γκρίζες περιόδους της σχετικά σύντομης ζωής της «Τρόιχαντ». Και να ρωτήσουν αυτούς που βίωσαν τη μεγάλη αυτή επιχείρηση, αν τελικά θα μπορούσε να αποτελέσει, όπως προτείνουν κάποιοι δύο δεκαετίες μετά και το πρότυπο για την επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων στην Ελλάδα.
Στη ΝΕΤ, τo Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012 στις 14:00
