Πριν ακόμα αρχίσει να καλύπτει τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, βρισκόταν υπό συνεχή απειλή για ό, τι έγραφε. Ο Issam Khoury γεννήθηκε στη συριακή πόλη Λατάκια και μπήκε στη μαύρη λίστα όταν άρχισε να γράφει για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το 2001 και το 2002 κυκλοφόρησαν δυο βιβλία του για τον εμφύλιο στη χώρα του, χωρίς να λάβει την έγκριση της κυβέρνησης- όλα όσα τυπώνονται στη Συρία περνούν από αυστηρό έλεγχο για λόγους ασφάλειας, όπως σημειώνει το Business Insider.
Αυτή η απειθαρχία, τον έβαλε στο στόχαστρο και τέθηκε υπό παρακολούθηση από την κυβέρνηση του Μπασάρ αλ-Άσαντ, για τα επόμενα 10 χρόνια. Έτσι άρχισε να δημοσιεύει τα ενοχλητικά γραπτά του στο δικό του ιστότοπο.
«Προσπάθησα να αναλύσω τις πληροφορίες και να στείλω ένα μήνυμα για όσα συνέβαιναν στην χώρα μου», λέει ο ίδιος. Καθώς παρατηρούσε τα όσα δραματικά συνέβαιναν το 2011, (το ξέσπασμα του εμφύλιου σπαραγμού), η ιστοσελίδα του αποκτούσε κύρος και αύξηση του αναγνωστικού κοινού, με πολλά δυτικά μέσα ενημέρωσης να αναδημοσιεύουν κάποια από τα κείμενα και τα βίντεο του. Αρκετούς μήνες μετά τα δραματικά γεγονότα, πράκτορες σταμάτησαν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο Khoury και μια ομάδα άλλων δημοσιογράφων, και του επιτέθηκαν με σφοδρότητα. Παρέμεινε νοσηλευόμενος για αρκετές εβδομάδες και υποβλήθηκε σε απανωτές χειρουργικές επεμβάσεις για την αποκατάσταση της υγείας του.
Με το ξέσπασμα του εμφυλίου, εγκατέλειψε τη Συρία και συνέχισε το έργο του από τον Λίβανο. Εκεί, συνέχισε τα πύρινα άρθρα κατά του Άσαντ απολαμβάνοντας την ασφάλεια που του παρείχε η κυβέρνηση του Λιβάνου. Η ελεύθερη περίοδος ωστόσο έλαβε τέλος ένα χρόνο μετά, όταν κατάσχεσαν το διαβατήριό του γιατί- όπως πιστεύει ο ίδιος- δεν ήθελαν να εξοργίσουν το καθεστώς Άσαντ.
Μην μπορώντας πλέον να μείνει σε Συρία και Λίβανο, ζήτησε άσυλο στη Νέα Υόρκη. Όντας εκεί, συνέχισε να δημοσιεύει υλικό σχετικά με την κατάσταση στη Συρία με υλικό που του διοχέτευαν οι δημοσιογράφοι που είχαν μείνει πίσω. Κατά την τριετή παραμονή του στις ΗΠΑ, θέλησε να δημοσιεύσει υλικό του σε αμερικανικά μέσα, αλλά αισθάνθηκε πως δεν υπήρχε ενδιαφέρον ή ότι θα το έκαναν χωρίς να καταβάλουν κάποιο χρηματικό αντίτιμο- κάτι που πεισματικά αρνείται να δεχτεί. «Πρέπει να πληρώνουν αυτούς τους ανθρώπους. Καθημερινά οι δημοσιογράφοι στην Συρία έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο», εξηγεί ο ίδιος.
Εκτός του το ότι εξακολουθεί να προωθεί το υλικό των συναδέλφων του από τη Συρία, δημιούργησε και έναν μη κυβερνητικό οργανισμό με σκοπό την εκπαίδευση δημοσιογράφων για την κάλυψη θεμάτων από τη Μέση Ανατολή.
«Αν προσπαθήσεις να μιλήσεις με κάποιον στο τηλέφωνο, ο Άσαντ θα βασανίσει τον ίδιο και την οικογένειά του. Αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι όπως το Viber και το WhatsApp», δηλώνει και καταλήγει.
«Έχασα τη χώρα μου, την ιστορία μου, τους φίλους μου… Είμαι αρκετά θλιμμένος για αυτό» .
