«Με την Σωτηροπούλου είμαστε φίλοι»

Ο Αλέξης Γεωργούλης μιλά στο «Down Town» Κυπρου και προσπαθεί να αναλύσει τον εαυτό του. Τα λάθη του, οι απογοητεύσεις, η απώλεια και ο φόβος του απέναντι στη δέσμευση. Φυσικά, δε θα μπορούσε να μην μιλήσει για τη φημολοφούμενη «σχέση» του με την Τόνια Σωτηροπούλου, όπου ξεκαθάρισε ότι είναι απλά φίλοι.

Πόσο εύκολες πιστεύεις ότι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα;

Πολύ εύκολες! Και στο λέω αυτό γιατί βλέπω ότι, ειδικά σήμερα, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά επιφανειακές. Πολύ εύκολα ενωνόμαστε με τον άλλον, γιατί στο μυαλό μας είναι απλό πια να ξε-ενωθείς μαζί του. Πατάμε μόνο στην επιφάνεια, δεν μπαίνουμε μέσα στον άλλο, γιατί για να κάνεις κάτι τέτοιο πρέπει να αφήσεις τον άλλον να δει ποιος πραγματικά είσαι. Κι αυτό το τρέμουμε. Είμαστε ανασφαλείς! Μόνο στην επιφάνεια στεκόμαστε…

Εμπιστεύεσαι εύκολα;

Εμπιστεύομαι εύκολα γιατί έχω το «κουσούρι» που μου λέει ότι πρέπει να εμπιστευτώ. Κάτι σαν ανάγκη. Περισσότερα προβλήματα μου φέρνει όλο αυτό, παρά κάτι καλό. Αλλά δεν πτοούμαι. Βέβαια, τις περισσότερες φορές την πατάς, προσπαθώ όμως να μη χάνω την παιδικότητα και την αθωότητά μου. Γι’ αυτό και οι φίλοι μου, ορισμένες φορές, με θεωρούν βλάκα. Αλλά καλύτερα βλάκας, παρά μακριά από τη ζωή.

Από τα πρώτα σου βήματα σε ακολουθούν διάφοροι τίτλοι: «ζεν πρεμιέ», «sexy ηθοποιός» κλπ. Πόσο εγκλωβισμένος αισθάνθηκες στην αρχή;

Λέγανε διάφορα, «ο θεός», «ο έτσι», «ο αλλιώς». Κοίτα, μου αρέσανε, μου έδινε ενέργεια αυτό – και σήμερα με κάνει και χαίρομαι όταν ακούω κάτι καλό. Αλλά, η προσπάθεια του να μην προσπαθώ να επιβεβαιώσω κάθε φορά αυτό που μου «χρεώνει» κάποιος, με σώζει. Είναι σαν κατάρα. Αν πας σε ένα παιδί και του λες συνέχεια πόσο όμορφο ή έξυπνο είναι, θα το πιστέψει και θα θέλει να το επιβεβαιώνει. Ό,τι ταλέντο και να έχει, θα χαθεί μπροστά στο υπερμέγεθες και υπερτροφικό επίθετο που θα του έχουν «προσάψει». Προσπαθώ να ξεφεύγω και να μη μου συμβαίνει.

Τι σου κοστίζει ψυχολογικά περισσότερο; Το να γραφτεί κάτι ανυπόστατο για σένα ή το τέλος μίας σχέσης; Δηλαδή, κάτι που έχει να κάνει αυστηρά με εσένα, όπως η υστεροφημία σου, ή κάτι συναισθηματικό που να αφορά σε έναν άνθρωπο στη ζωή σου;

Όταν γράφεται κάτι ψευδές με ενοχλεί, γιατί στο παρελθόν έχει τύχει να το διαβάσουν δικοί μου άνθρωποι και να το πιστέψουν. Και το χειρότερο είναι ότι θα πρέπει να απολογείσαι μετά. Αυτό με τρελαίνει! Είναι άδικο! Στα προσωπικά, όταν χάνεις κάτι, δεν εκνευρίζεσαι. Πονάς. Ζεις το δράμα σου.

Έχεις ζήσει πολλά δράματα;

Βρήκες τον άνθρωπο…(γελάει). Ναι, αρκετά. Συχνά πυκνά, θα έλεγα.

Τα προκαλείς;

Όχι δεν τα προκαλώ, μου συμβαίνουν. Παλιά, όταν πρωτοερχόντουσαν φοβούμουν, τρελαινόμουν εντελώς. Τρόμαζα να τα περάσω. Τώρα, έχω εξοικειωθεί με το δράμα και τον φόβο της απώλειας. Απλά τα αποδέχομαι και τα θεωρώ μέρος της ζωής.

Πώς ζεις την απώλεια;

Με το να την καλοδέχομαι. Την αποδέχομαι πλήρως στο 100% και τη θεωρώ μέρος της πορείας μου. Είναι χρήσιμος ο πάτος – αν και ο πάτος δεν είναι πάντα ίδιος για όλους τους ανθρώπους, γιατί έχει να κάνει με τα προσωπικά μας όρια. Εγώ τον έχω αγγίξει αρκετές φορές. Αν και πάντα υπάρχει και πιο κάτω από εκεί που νομίζουμε ότι βρισκόμαστε.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που δοκίμασες τα όριά σου με τον πάτο;

Ποτέ δεν τα τσεκάρω, αυτοτσεκάρονται. Πριν λίγα χρόνια… Κοίτα, αν δεν το αποδεχτείς, δεν θα το περάσεις κι αν το αποδεχτείς υπάρχει ο κίνδυνος να πας παρακάτω. Είναι πολύ λεπτά τα όρια και ο κατήφορος είναι ευκολότερος από την άνοδο.

Και πότε στρίβεις το τιμόνι στο φως;

Εγώ το στρίβω σε αυτό που εστιάζω. Αυτό που ζεις είναι η ζωή σου. Πρέπει να αποκωδικοποιήσεις την κατάστασή σου. Αν δεν σου αρέσει αυτό που ζεις, το αλλάζεις γιατί ξέρεις και έμαθες μέσα από την έρευνα, το είδες. Αλλά, για να ερευνήσεις, πρέπει να έχεις το θάρρος ακόμα και να πληγωθείς. Μάθαμε ότι ο πόνος είναι πάντα για κακό. Δεν είναι έτσι. Και το καλό έχει πολλές φορές πόνο που πρέπει να ζήσουμε. Ό,τι πονάει δεν είναι κακό.

Κατάθλιψη πέρασες ποτέ;

Ναι, κράτησε περίπου τρία χρόνια. Από έρωτα το έπαθα, επειδή τελείωσε μία σχέση. Ή μάλλον δεν ήταν από έρωτα, αλλά από την απώλεια αυτού του προσώπου που με έκανε να χαίρομαι τόσο πολύ και δεν μπορούσα να βιώσω ξανά αυτές τις στιγμές.

Πώς το ξεπέρασες;

Καταρχήν, το έζησα. Μου κράτησε τρία χρόνια. Ήταν ένα «μαύρο» διάστημα στη ζωή μου και κάτι που με πιλάτευε. Εντελώς αυτοσχέδια το αντιμετώπισα! Ήμουν πιτσιρικάς τότε, μου έδειξα εμπιστοσύνη και πήρα ερήμην μου, ασυναίσθητα, το δικό μου δρόμο. Δεν γύρισα να πω «χρειάζομαι ψυχολόγο και χάπια!», δεν έπινα για να κοιμηθώ και να μην αισθάνομαι. Όχι. Τα βίωσα όλα, τα σκεφτόμουν όλα και «έτρωγα» όλα αυτά τα συναισθήματα – τα ανέλυα συνεχώς. Μα γι’ αυτό μου κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια! Έτσι, όμως, εκτίμησα τη δύναμη που έχει ο ασυνείδητος εαυτός μας.

Έπειτα από αυτό που έζησες, όταν έκανες άλλες σχέσεις, οι όμορφες στιγμές είχαν την ίδια γεύση όπως με εκείνη την περίπτωση που σε είχε σημαδέψει;

Τις έζησα τις ωραίες στιγμές, αλλά σε χρόνο και σε πόνο δεν ήταν το ίδιο. Όταν το ζεις πρώτη φορά -ειδικά το κακό- είναι σαν να μπαίνεις στην κόλαση και να ξέρεις ότι αυτό θα κρατήσει μία αιωνιότητα. Και, κάποια στιγμή, τελειώνει αυτό. Τελικά, η κόλαση δεν κρατάει για πάντα όπως νόμιζες και, την επόμενη φορά που θα φας την κατραπακιά και τη σφαλιάρα -γιατί θα την ξαναφάς- νιώθεις ότι θα περάσει κι αυτό.

Εκείνες τις στιγμές, όμως, δεν χάνεις τον εαυτό σου;

Όχι, δεν τον χάνεις. Απλά σε ό,τι είσαι προστίθεται ακόμα ένα κομμάτι, αυτό της απώλειας. Η ήττα, η κόλαση, αυτά που λέγαμε πριν, είναι κομμάτι της ζωής μας. Δεν χάνεις τον εαυτό σου. Είμαι ο Αλέξης που πονάει, μετά ο Αλέξης που δεν πονάει, που χαίρεται, που λυπάται. Αλίμονο αν ήμασταν μόνο ένα πράγμα. Ευτυχώς είμαστε όλα μαζί.

Πλησιάζοντας τα 40 δεν σκέφτεσαι πιο έντονα να κάνεις οικογένεια;

Αυτά τα σκεφτόμουν πιο παλιά. Έλεγα «ο αδερφός σου παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια, εσύ πότε;». Αν προκύψει, οκ. Δεν πιέζομαι. Δεν το έκανα γιατί δεν ήθελα να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου. Ήταν ωραία όπως ήμουν, όπως είμαι σήμερα και το χαίρομαι. Ή μπορεί να φοβάμαι την αλλαγή. Ίσως και τη δέσμευση. Μέσα στη δέσμευση δεν αισθάνομαι άνετα. Όταν μου μπουν όρια, δεν κοιμάμαι καλά. Κάτι γίνεται και πάντα σκέφτομαι τι υπάρχει μετά από τα όρια. Γι’ αυτό και μικρός ήθελα να γίνω εξερευνητής.

Όταν απειλούν τα όριά σου, γίνεσαι κακός σύντροφος;

Τα όρια με απειλούν όσο δεν αλλάζω. Και δεν αλλάζω, μη νομίζεις.

Αυτό δείχνει έναν άνθρωπο σταθερό, ως προς την στάση του, αλλά ξέρω ότι είσαι πολύ συναισθηματικός. Το συναίσθημα δεν λυγίζει τα όριά σου απέναντι στη δέσμευση;

Το συναίσθημα διαλύει τα όρια εν ριπή οφθαλμού. Η λογική θέλει να τα υποδομήσει. Εγώ δεν θέτω όρια στους άλλους. Ίσα-ίσα που κάποια στιγμή ένιωσα να μου παραβιάζουν τα όρια που έχουμε με όλους τους ανθρώπους, εκείνα του σεβασμού. Να έχουν μπει στον προσωπικό μου χώρο και να κάνουν τα δικά τους… Γενικά, όμως, δεν είμαι επιθετικός, ούτε κάνω αντίποινα. Δείχνω κατανόηση. Κι όπως έλεγε και ο Σωκράτης στο Συμπόσιο: «τα εγκλήματα περί έρωτος, πρέπει να είναι τα μοναδικά που δεν πρέπει να τιμωρούνται». Πρέπει να έχουμε σεβασμό στο συναίσθημα του άλλου.

Σε έχουν ζηλέψει πολύ σε μία σχέση;

Ναι, υπήρχαν γυναίκες που με ζήλευαν θανάσιμα και άλλες που δεν με ζήλευαν καθόλου. Αυτό έχει να κάνει με εκείνες, όχι με εμένα. Απλά σε εμένα ξεσπούσαν (γελάει).

Κλείνοντας, θέλω να σε ρωτήσω αν ισχύουν τα δημοσιεύματα που σε θέλουν σε σχέση με την Τόνια Σωτηροπούλου…

Πες μου ρε φίλε, αυτό πώς γίνεται; Μη γυρίσεις να χαιρετήσεις κάποιον, αμέσως να σας κάνουν ζευγάρι! Καταρχήν, την Τόνια την ξέρω από το 2006. Είμαστε γνωστοί, κάναμε παρέα και είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε. Εκείνη ήταν στο Λονδίνο κι εγώ στο Los Angeles. Συναντηθήκαμε τώρα, τους δύο μήνες που είμαι εδώ, γύρω στις πέντε με έξι φορές. Τώρα δεν ξέρω, η Τόνια τι λέει γι’ αυτό; (γελάει).

Γράφεται ότι η Τόνια μόλις χώρισε.

Πω, πω πρόβλημα αυτό! (γελάμε δυνατά)

Τελικά, θα μου πεις αν είστε μαζί; Άσε την πλάκα!

Όχι ρε, δεν γίνεται κάτι με την κοπέλα. Είμαστε απλά φίλοι. Και στο παρελθόν μου είχαν χρεώσει φίλους και συναδέλφους για σχέσεις. Εδώ, είναι τόσο τραγικοί, που με έβγαλαν ζευγάρι με την αδερφή μου! Είχαν τραβήξει ένα βιντεάκι που ήμασταν κάπου μαζί και, την επόμενη ημέρα, σε όλες της εκπομπές, έλεγαν «αυτή είναι η νέα κοπέλα του Γεωργούλη!». Όταν το βλέπουμε της λέω «δε μου λες ρε συ, τα έχουμε φτιάξει;» και μου απαντά «τι να σου πω; Πάντως αν συνέβαινε αυτό, θα μας πήγαιναν μέσα!» (γελάει).