«Να βλέπεις ανθρώπους να πνίγονται μπροστά στα μάτια σου, δίπλα στην ακτή στην… πολιτισμένη Ευρώπη, είναι γροθιά στο στομάχι. Αυτοί οι άνθρωποι ξεριζώθηκαν για να σώσουν τη ζωή τους και τελικά την έχασαν σε ένα μέτρο νερό»…
Τα μάτια του 55χρονου Βασίλη Μαντικού έχουν δει πολλά. Δουλεύει ως επαγγελματίας δύτης από το 1987. «Τόσα χρόνια είμαι επαγγελματίας και πρώτη φορά βλέπω ένα σκάφος με τόσο πολύ κόσμο να διαλύεται τόσο γρήγορα. Σε λίγα λεπτά έγινε συντρίμμια. Ήταν σίγουρα αρκετά παλιό σκαρί, μια ξύλινη γκουλέτα, κι έπεσε προφανώς με ορμή στα βράχια».
Την ώρα του ναυαγίου έτυχε να βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο. «Το σκηνικό ήταν απερίγραπτο. Γυναίκες στη θάλασσα να φωνάζουν, να μην ξέρουν κολύμπι, να κλαίνε και να παρασύρονται από το βουβό κύμα. Ένα μεγάλο μπράβο πρέπει να αποδοθεί στους λιμενικούς και όσους άλλους έσπευσαν να βοηθήσουν». Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Έθνους», βούτηξε να ψάξει για τυχόν εγκλωβισμένους στα συντρίμμια. «Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς. Αλλά το σκάφος είχε γίνει σμπαράλια, το μεγαλύτερο κομμάτι του ήταν τέσσερα μέτρα».
Το μόνο που εντόπισε στον βυθό ήταν σακίδια και διάφορα προσωπικά αντικείμενα των μεταναστών. «Όλη τους η περιουσία ήταν ένα σακίδιο. Τα έβλεπα στον βυθό και σκεφτόμουν πως κάποια μπορεί να ανήκουν και σε ανθρώπους που δεν ζουν πια». Η εικόνα που δεν θα του φύγει ποτέ από το μυαλό είναι του παιδιού που τελικά έχασε τη ζωή του. «Το είδα να το βγάζουν έξω. Το κρατούσε στα χέρια του ένας διασώστης και προσπαθούσαν απεγνωσμένα να το επαναφέρουν. Είμαστε κι εμείς γονείς και καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να χάνεις το παιδί σου… Κι ας μην ξεχνάμε πως και οι δικοί μας γονείς και παππούδες ήταν κι αυτοί πρόσφυγες. Την προσφυγιά την ξέρουμε καλά».
