Είναι ένα από τα μέρη που θεωρούνται από τα πλέον δημοφιλή μεταξύ των νεόνυμφων ζευγαριών στη Λάρισα. Μετά το γάμο ή την επόμενη ημέρα πηγαίνουν εκεί και αφήνονται στη διάθεση του εκάστοτε φωτογράφου.

Όπως αναφέρει το larissanet.gr η σιδερένια γέφυρα του Πηνειού στο Κουτσόχερο μπορεί μέχρι πριν από αρκετά χρόνια να εξυπηρετούσε τις ανάγκες της μετακίνησης μεταξύ Λάρισας και Τρικάλων όμως τώρα εξυπηρετεί άλλες ανάγκες. Φωτογραφικές και όχι άδικα καθώς πρόκειται για ειδυλλιακό μέρος.

Ενδιαφέρον ωστόσο έχει και μια διάσταση που δίνει ο Δήμος Τρικάλων μέσω του επίσημου ιστότοπού του στο κομμάτι που αναφέρονται στην ιστορία των μετακινήσεων.

Σε έρευνα και κείμενα του Σωτήρη Α. Μπακοβασίλη, αναφέρεται μεταξύ άλλων πως η πρώτη συγκοινωνία, που επιδιώχθηκε από τους πρώτους αυτοκινητιστές ήταν με την Λάρισα, την μόνη Θεσσαλική πόλη με την οποία τα Τρίκαλα δεν ενώνονταν ούτε σιδηροδρομικώς. Αναπτύχθηκε όμως στην αρχή ένας μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα τους, που κράτησε σχεδόν μέχρι το 1935 και ζημίωσε πολύ τα συμφέροντα τους. Μετέπειτα συνενώθηκαν σε εταιρεία με την ονομασία «Πρώτη», που είχε το πρακτορείο της στο παλιό καφενείο Νίτσα, επί της οδού Στρ. Σαράφη όπου είναι το χαμάμ.

Πολύ πριν εμφανιστεί το αυτοκίνητο, τη συγκοινωνία με την Λάρισα έκαναν οι άμαξες, τα γνωστά «λαντό», που τα έσερναν τρία άλογα. Η διαδρομή με αυτά διαρκούσε έξι ή επτά ώρες, περίπου, με ένα σταθμό που έκαναν στο Τσιότι (Φαρκαδόνα) για να ξαποστάσουν οι επιβάτες και τα άλογα. Με το αυτοκίνητο η διάρκεια της διαδρομής μειώθηκε στις δυόμιση με τρεις ώρες. Η μόνη δυσκολία στον δρόμο για την Λάρισα -ένας στην πραγματικότητα χωματόδρομος που χαράχτηκε για τις ανάγκες τού στρατού- ήταν στο Κουτσόχερο. Εκεί δεν υπήρχε γέφυρα και τα αυτοκίνητα με τους επιβάτες, καθώς και τα άλλα μεταφορικά μέσα, περνούσαν το ποτάμι με ειδικό ποταμόπλοιο, το καράβι όπως το λέγανε. Επειδή όμως ο Πηνειός τότε πλημμύριζε συχνά, κυρίως όταν έπεφταν δυνατές βροχές, η κατάσταση γινότανε δραματική. Το καράβι με όλο το φορτίο, κινδύνευε να παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά ή να αναποδογυρίσει. Γι’ αυτό και σταματούσαν τα δρομολόγια του καραβιού, έως ότου πέσει η στάθμη του νερού.

Η γέφυρα του Κουτσόχερου

Η γέφυρα στο Κουτσόχερο άργησε πολύ να γίνει. Αιτία ήταν οι Θεσσαλικοί Σιδηρόδρομοι, που αντιδρούσαν με κάθε τρόπο στην κατασκευή της. Φοβόντουσαν, πως η βελτίωση του αυτοκινητοδρόμου, Τρικάλων — Λάρισας — Βόλου, θα έφερνε μοιραία την παρακμή τους. Η αντίδρασή τους ήτανε πολύ μεγάλη και αποτελεσματική, αν κρίνει κανένας από το γεγονός πως ενώ η σιδερένια γέφυρα είχε από καιρό αγοραστεί από το δημόσιο, δεν τοποθετούνταν και παρέμενε πεταμένη σε ένα μπαΐρι της Λάρισας. Όλες οι εφημερίδες και των δυο νομών, ιδιαίτερα δε οι τρικαλινές με συχνή αρθρογραφία και καυστικά σχόλια προσπαθούσαν να κάμψουν την αντίδραση των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων και κατηγορούσαν φανερά τους τότε πολιτευτές, ότι ήταν ανίκανοι να πετύχουν την τοποθέτηση της γέφυρας, που ήταν άλλωστε καθολικό αίτημα Τρικαλινών και Λαρισαίων.

Τελικά το 1925 η γέφυρα τοποθετήθηκε με εντολή που δόθηκε από τον Θεόδ. Πάγκαλο, που κυβερνούσε τότε δικτατορικά την χώρα, ο οποίος με τον τρόπο αυτό θέλησε να εξασφαλίσει ένα μεγάλο μέρος Τρικαλινών ψηφοφόρων στις εκλογές, που σχεδίαζε να κάνει εκείνη την χρονιά και που τελικά δεν έγιναν.