Αντιμέτωπος με το «τέρας» της κατάθλιψης βρισκόταν καθημερινά ο Μιχάλης Ασλάνης, την ίδια στιγμή που η δημιουργική του φύση έψαχνε απεγνωσμένα μια διέξοδο που θα αναζωογονούσε την καριέρα του.
Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης αλλά και η αποκάλυψη ότι οι στενές συνεργάτιδές του τον εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά ήταν οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μιχάλης Ασλάνης παραδόθηκε αμαχητί.
Προσπαθώντας να ανοίξει νέους ορίζοντες στη δουλειά του, το 2009 μετέφερε το ατελιέ του από την Αναγνωστοπούλου στου Ψυρρή, επιχειρηματική επιλογή που αποδείχθηκε λανθασμένη και τον έφερε πίσω οικονομικά. Πριν από 6 μήνες επέστρεψε στο Κολωνάκι, αλλά είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος. Εν τω μεταξύ, η μοναξιά επιβάρυνε την ψυχολογία.
«Ηταν μελαγχολικός και παρόλο που είχε τρεις αδελφές, τις Ιωάννα, Ειρήνη και Βούλα, αλλά, και πολλούς φίλους, αντιμετώπιζε μοναξιά ως εργένης, ειδικά τις Κυριακές, τον στενoχωρούσε η έλλειψη δικής του οικογένειας, ενός συντρόφου…», λέει ο φίλος του Χάρης Σιανίδης στο «Έθνος της Κυριακής».
Άνθρωποι του στενού του περιβάλλοντος, πάντως, θεωρούν ότι η στιγμή που άρχισε η «αντίστροφη μέτρηση» ήταν το καλοκαίρι του 2010. Την περίοδο που η Ελλάδα περνούσε το κατώφλι του Μνημονίου, ο Μιχάλης Ασλάνης άνοιγε τα φτερά του για το εξωτερικό, σε μια προσπάθεια να ξαναβρεί τον εαυτό του. Ο Γιάννης Καζανίδης, ήταν εκείνος που τον έπεισε να ταξιδέψει και ο Χάρης Σιανίδης τον ακολούθησε στην άλλη άκρη της Γης.
«Μου τηλεφώνησε λέγοντάς μου πως είχε αποφασίσει να ταξιδέψει και με ρώτησε αν ήθελα να τον συνοδεύσω. Πράγματι ταξιδέψαμε πολύ και περάσαμε καταπληκτικά», θυμάται ο κ. Σιανίδης. «Πήγαμε πρώτα στην Κύπρο για να επισκεφτούμε τη Γωγώ Μαστροκώστα και τον Τραϊνό Δέλλα. Επειτα ταξιδέψαμε στη Μασσαλία, μετά στο Τορόντο, ενώ τελευταίος προορισμός μας ήταν η Βραζιλία όπου μείναμε έναν μήνα στο Σαλβαντόρ ντε Μπαΐα και στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Μαζί μας στη Βραζιλία είχαν έρθει και 4-5 ακόμα φίλοι μας από την Ελλάδα. Ο Μιχάλης περνούσε όλη την ημέρα στο παζάρι. Λάτρευε τη Βραζιλία. Μάλιστα επιθυμούσε να μετακομίσει εκεί, αν βέβαια κατάφερνε να οργανώσει τη δουλειά του. Ολο αυτό το ταξίδι, πέρα από την αναψυχή, ήταν και μια προσπάθεια αναζήτησης ευκαιριών για να φύγει από την Ελλάδα.
Ηταν πολλά που τον είχαν στενοχωρήσει και ήθελε μια αλλαγή. Ομως και στο εξωτερικό τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Στο Ρίο Ντε Τζανέιρο ο Μιχάλης Ασλάνης βρήκε για λίγο τον παλιό ενθουσιασμό του.
Η βραζιλιάνικη βιομηχανία της μόδας τον γοήτευσε, αναζωπυρώνοντας τη φλόγα μέσα του. Έκανε ραντεβού σε καταστήματα για να τσεκάρει υφάσματα και τιμές, κατέστρωσε σχέδια για το μέλλον», συμπληρώνει ο Χάρης Σιανίδης.
Μάλιστα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα ονόμασε «Brazil» την πρώτη του κολεξιόν. Ωστόσο, όταν ο ενθουσιασμός καταλάγιασε, η σκληρή πραγματικότητα προσγείωσε τον ονειροπόλο σχεδιαστή, ο οποίος αντιλήφθηκε σταδιακά ότι το βήμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προϋπέθετε ενέργεια και χρόνο που δεν είχε, ειδικά με τις υποχρεώσεις που «έτρεχαν» στην Ελλάδα. Ο ίδιος, αν και ήθελε όσο τίποτα να γυρίσει σελίδα, έλεγε στους φίλους του ότι δεν μπορούσε να εγκαταλείψει έτσι απλά τη δουλειά μιας ζωής. Κάπως έτσι το όνειρο έσβησε…
