Γεννήθηκε στη Χαλκίδα και μεγάλωσε δύσκολα, φτωχικά, μοναχικά, με συνεχή ραπίσματα απόρριψης. Στην Αθήνα γνώρισε την επιτυχία, τη δόξα, την αποθέωση, τα glamorous 80s και 90s δίπλα σε καλλονές, διασημότητες, διεθνείς προσωπικότητες. Ταξίδεψε, μεγαλούργησε, πήρε τα εύσημα ως αναγνωρισμένος σχεδιαστής και κατάφερε να ξεφύγει από εκείνο το «τίποτα» που αισθανόταν ως παιδί.
Ένα «τίποτα» στο οποίο όμως ξαναβυθίστηκε ο Μιχάλης Ασλάνης ως μεσήλικας, έρμαιο της οικονομικής κατάρρευσης και των δαιμόνων που τον κατέτρωγαν. Τελικά το θλιμμένο και μοναχικό παιδί δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Ακόμα και στις στιγμές του θριάμβου του έκλεινε από μια μυστική γωνία το μάτι.
Αρκεί να θυμηθούμε ένα περιστατικό που αναφέρει το «Πρώτο Θέμα» από το 1997 στη Μύκονο. Όπως είχε δηλώσει ξεναγώντας μια δημοσιογράφο για τις ανάγκες φωτογράφισης του σπιτιού του, «εδώ είναι το δωμάτιο “Ήλιος”, εδώ το δωμάτιο της Ρούλας Κορομηλά, εδώ το ένα εδώ το άλλο. Τι να το κάνεις, δεν το ευχαριστιέμαι κούκλα μου. Έρχομαι εδώ αλλά ο νους μου είναι στη δουλειά. Στην πισίνα δεν έχω μπει ποτέ. Ίσως μια φορά. Βλέπω αυτή τη θέα στη Δήλο και γαληνεύω. Μην κοιτάς τις επιτυχίες και τις δόξες. Είμαι μοναχικός άνθρωπος. Η κατάρα μου είναι να μην ευχαριστιέμαι τίποτα».
Ο Μιχάλης Ασλάνης ήταν εμμονικός με τη δουλειά. Ακόμα και στα υποτιθέμενα ταξίδια αναψυχής έβρισκε αφορμή να τα συνδυάσει με επαγγελματικό όφελος. Ολοκληρωνόταν μόνο μέσα από τη δουλειά. Ουσιαστικά είχε μόνο επαγγελματική ταυτότητα, αφού την προσωπική την είχε προ πολλού σκίσει.
Βασικό του μέλημα ήταν να διώξει τις φωνές που τον καταδίωκαν από τα παιδικά του χρόνια, εκείνες που όταν έδειχνε τις ζωγραφιές του στους γονείς του, του έλεγαν «τι πράγματα είναι αυτά! Κοίτα, ο γιος της γειτόνισσας έγινε γιατρός κι εσύ μουντζουρώνεις»;
Προς στιγμήν τις φωνές τις είχε βάλει στο mute και επέλεξε να ακούσει τις προτροπές της συμμαθήτριάς του, Μαλβίνας Κάραλη που ήταν η πρώτη κολλητή του και πρώτη μούσα του αφού το πρώτο του ταγέρ το είχε φορέσει εκείνη προκαλώντας σεισμό στη Χαλκίδα.
