Τα εργαλεία με τα οποία δούλεψαν πολλές γενιές Ελλήνων αγροτών τους τελευταίους τρεις αιώνες συλλέγει με μεράκι και αγάπη για το αντικείμενο ο κτηνοτρόφος Κώστας Μπαλαούρας από το Ριζό Φιλιατών, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Ηγουμενίτσα.

Η συλλογή περιλαμβάνει περίπου 1.500 αγροτικά εργαλεία και άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσης. κάποια από τα οποία έχουν ηλικία μεγαλύτερη των 300 ετών. Σε διάστημα 30 χρόνων ο κ. Μπαλαούρας έχει συλλέξει γκλίτσες, κομπολόγια, ζυγαριές, παλιά φωτιστικά, κλειδαριές, κομπολόγια και άλλα λαογραφικά είδη.

Ο Ηπειρώτης κτηνοτρόφος δεν ξεκίνησε να μαζεύει αγροτικά εργαλεία με τη λογική της αισθητικής που ακολουθούν συνήθως οι συλλέκτες. Για τον ίδιο, τα εργαλεία αυτά είναι κομμάτι της καθημερινότητάς του, η οποία ακόμα και σήμερα τον οδηγεί στα βοσκοτόπια για να φροντίσει κάτω από τις πιο αντίξοες καιρικές συνθήκες το κοπάδι του. «Ψάχνω εργαλεία όπου κι αν βρεθώ. Ακόμα και από το μικρότερο χωριό θα προσπαθήσω να αγοράσω κάτι. Όταν κατεβαίνω στην Αθήνα πηγαίνω στο Μοναστηράκι. Έχει πολύ καλά πράγματα αν ξέρεις να τα ψάξεις» δηλώνει στο Έθνος.

Για τον κ. Μπαλαούρα τα εργαλεία της συλλογής του δεν αποτελούν απλώς μουσειακά αντικείμενα. Τα περισσότερα από αυτά, όπως λέει, τα έχει δουλέψει. «Όλα βρίσκονται σε άριστη κατάσταση. Έχω τις γνώσεις για να τα συντηρήσω. Κάποια μάλιστα τα χρησιμοποιώ και στην καθημερινή εργασία μου».

Χάρη στο μέγεθος και την ποιότητά της, η συλλογή έχει γίνει γνωστή και έξω από τα στενά όρια των Φιλιατών. Πολλά σχολεία, όχι μόνο από τη γύρω περιοχή, επισκέπτονται το αγρόκτημα για να δουν από κοντά τα εργαλεία και να μάθουν πώς είναι η δύσκολη ζωή των αγροτών και των κτηνοτρόφων. «Έρχονται μαθητές από πολύ μακριά. Με έχουν επισκεφθεί σχολεία από περιοχές όπως τα Μέγαρα και η Καλαμπάκα. Ενα τηλεφώνημα την προηγούμενη ημέρα αρκεί για να κανονίσουμε την επίσκεψη και την ξενάγηση».

Επιθυμία του κ. Μπαλαούρα είναι να αναβαθμίσει τη συλλογή του και να την κάνει όσο το δυνατόν περισσότερο ελκυστική. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις, ωστόσο, απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του και δεν αφήνουν πολλά χρονικά περιθώρια. «Πρέπει να φτιάξω βιτρίνες και ντουλάπια για να τοποθετήσω τα αντικείμενα και να γράψω κάρτες με την περιγραφή καθενός από αυτά. Πρέπει όμως να βρεθεί χρόνος, που δυστυχώς δεν έχω. Το καλοκαίρι κάθομαι λίγο, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ όσο πρέπει», καταλήγει.