«Διεθνή θρήνο» προκάλεσε ο θάνατος του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη, με το έργο του οποίου εδώ και 40 χρόνια ασχολούνταν σχεδόν ολόκληρη η υφήλιος.
Με αυτό τον τρόπο, η εφημερίδα το Βήμα κάνει ένα αφιέρωμα για το θάνατο μιας από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα, όπως και ο ελληνικός αλλά και ο διεθνής τύπος.
Τι ξέρουμε για την Ελλάδα του 20ου αιώνα; Δεν έχουμε πολλά στοιχεία, τρεις μεγάλους ποιητές, τον Καβάφη, τον Ρίτσο, τον Σεφέρη… και έναν σκηνοθέτη: το Θόδωρο Αγγελόπουλο. Αυτό σημείωνε ο επιφανής του σινεμά, Φράνκο Κορντέλι, σε έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σημειώνει η εφημερίδα.
Τα λόγια του ίδιου, στο Βήμα, υπογράφουν την ιδιαίτερη ματιά του στα πράγματα, μιλώντας για την πολιτιστική κατάντια της Ελλάδα», όπως έλεγε. «Εκείνο που έχει σημασία είναι η βαρύτητα του αποτελέσματος, σε ό,τι γίνεται», υποστήριζε.
Το γραφείο του στην οδό Σόλωνος ήταν το ησυχαστήριό του. Ένας χώρος λιτός, με χαμηλό φωτισμό και ελάχιστα διάσπαρτα βιβλία. Εκεί έβρισκε την έμπνευση.
Εκεί και στις γυναίκες, οι οποίες έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη ζωή του. Ο ίδιος έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα καθώς είχε συνεχώς γύρω του πέντε γυναίκες: τη γυναίκα του και τις τρεις κόρες τους.
Το μήνυμά του σε δύσκολους καιρούς θα μπορούσε να είναι μια άλλη του φράση: «Πιστεύω ειλικρινά και θα το λέω συνέχεια ότι αυτή την εποχή χρειάζεται όσο το δυνατόν περισσότερη έμφαση στον πολιτισμό…Κατά έναν περίεργο τρόπο, σε περιόδους κρίσης η Τέχνη ανθεί», έλεγε.
Μέχρι το τέλος της ζωής του ο σκηνοθέτης παρέμεινε ένας διανοούμενος της Αριστεράς, ο οποίος εξέφραζε την πολιτική του σκέψη μέσα από τις ταινίες του.
Και πόσο επίκαιρος ήταν! Όταν, από το 1994 ακόμα, καθοδηγούσε τον Θανάση Βέγγο στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» σε μια αξέχαστη σκηνή όπου ο αείμνηστος ηθοποιός έλεγε: «η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. […] Μόνο να έρθει το τέλος γρήγορα γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο».
