Η Ευθυμία Κιάου πέθανε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 6 Μαρτίου 2016, σε ηλικία 102 ετών. Η διαδρομή της ζωής της συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία και την πορεία του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα επί έναν αιώνα.
Πρωτότοκη κόρη του Θωμά και την Λένκους (Ελένης) Γιουλέκα, γεννήθηκε το 1914 στη Νάουσα. Στα 15 της πήγε στην Κοζάνη, όπου φοίτησε στο Διδασκαλείο και στα 18 της έγινε δασκάλα. Διορίσθηκε αμέσως πρώτα στο Αρκουδοχώρι (σήμερα Αρκοχώρι), 6 χλμ από τη Νάουσα στο Βέρμιο. Ακολούθως υπηρέτησε δασκάλα στη Νάουσα, στη Νεάπολη Κοζάνης, στην Έδεσσα και πάλι στη Νάουσα ως το 1946, οπότε συνελήφθη με κατασκευασμένες κατηγορίες περί ανατροπής του πολιτεύματος, περί βίας κλπ, ουσιαστικά όμως για την αντιστασιακή δράση της και ως κομμουνίστρια.
Στη δεκαετία του ’30 ήταν μέλος του Συλλόγου Δεσποινίδων Ναούσης «η Μέριμνα», του οποίου χρημάτισε πρόεδρος και μέλος του ΔΣ.
Αντιτάχθηκε στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Μεταξά και τότε έγινε μέλος του ΚΚΕ. Στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής έδρασε από τις γραμμές του ΕΑΜ.
Το 1946 καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών ως κομμουνίστρια και για την αντιστασιακή της δράση. Πέρασε από τις φυλακές, διαδοχικά, της Βέροιας, του Αβέρωφ και της Θεμιστοκλέους στην Αθήνα, της Κάστορος στον Πειραιά, πάλι στου Αβέρωφ και στις Επανορθωτικές Φυλακές της Θεσσαλονίκης.
Το 1952 αθωώθηκε από το εφετείο της Θεσσαλονίκης για την καταδίκη από το Έκτακτο Στρατοδικείο και για δεύτερη υπόθεση, για παράβαση του Α.Ν 509/47, που «στήθηκε» μέσα στις φυλακές Θεσσαλονίκης.
Απολυμένη το 1946 από το δημόσιο, συνέχισε να δουλεύει με ιδιαίτερα φροντιστήρια σε μαθητές του Δημοτικού στην Νάουσα και αργότερα στην Αθήνα, όπου μετακόμισε το 1957, όταν βγήκε από την εξορία (Φολέγανδρο, Μακρόνησο, Άι- Στράτης) ο σύζυγός της Θωμάς Κιάος με την απαγόρευση διαμονής στη Νάουσα και υποχρεωτική παραμονή στην Αθήνα και μόνο.
Ήταν τότε μέλος της ΕΔΑ, ενώ διετέλεσε μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της και ήταν υποψήφια βουλευτής στις εκλογές του 1963 και 1964 στο νομό Ημαθίας.
Συνελήφθη πάλι στις 21 Απριλίου 1967 με την επιβολή της δικτατορίας. Εκτοπίσθηκε και φυλακίσθηκε στη Γυάρο, στις Φυλακές Αλικαρνασσού Κρήτης και στον Ωρωπό, από όπου απολύθηκε το 1972.
Ήταν από τις πρωτεργάτριες στην ίδρυση της Προοδευτικής Ένωσης Μητέρων Ελλάδας (ΠΕΜΕ), της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος. Ήταν μέλος του Πανελλαδικού Συνδέσμου Αγωνιστών Εαμικής Εθνικής Αντίστασης και του Συλλόγου Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974.
Το 1941 παντρεύτηκε με τον επίσης αγωνιστή και διωγμένο για τις ιδέες και τη δράση του, Θωμά Κιάο. Είχε ένα γιο το Νίκο Κιάο, ενώ το 1946, ήταν έγκυος και απέβαλε από τα βασανιστήρια. Είχε δυο εγγόνια, τη Μαργαρίτα και το Θωμά.
Η πολιτική κηδεία της θα γίνει από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών την Τετάρτη, 9 Μαρτίου 2016 στις 14.00 και η ταφή της την Πέμπτη στις 15.30 από το νεκροταφείο της Νάουσας. Η οικογένεια παρακαλεί αντί για στεφάνια να κατατεθούν χρήματα σε οργανώσεις που υποστηρίζουν πρόσφυγες και μετανάστες.
