Όχι στο «σχέδιο Μάρσαλ» από το γερμανό υπουργό Εξωτερικών

Όχι σε ένα «σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα λέει ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε, με άρθρο του στην γερμανική έκδοση των «Financial Times» και προκρίνει καλύτερη αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων για την περιφερειακή ανάπτυξη.

Ο κ. Βεστερβέλε επισημαίνει ότι «χρήματα υπάρχουν, αλλά δεν χρησιμοποιούνται εκεί όπου χρειάζονται κατεπειγόντως λόγω της κρίσης χρέους» και τονίζει ότι για αυτό κάποιοι «δεν θεωρούν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ως λύση, αλλά ως μία από τις αιτίες των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, επειδή λένε ότι οδήγησαν στο να επενδυθούν πάρα πολλά στην κατανάλωση αντί σε ανταγωνιστικές τεχνολογίες». Αναφέρεται δε στο παράδειγμα ανάκαμψης της Πολωνίας και των νέων γερμανικών κρατιδίων, το οποίο, όπως λέει, δείχνει ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα, τονίζει την ανάγκη «η Γερμανία να μην καθιστά άλλους δακτυλοδεικτούμενους» και παραδέχεται ότι ακόμη και στη χώρα του η υπερβολικά γενναιόδωρη χρήση ευρωπαϊκών αναπτυξιακών κονδυλίων οδήγησε πολλές φορές σε αρνητικά φαινόμενα. «Ή μήπως θέλει κανείς σοβαρά να ισχυριστεί ότι η ενίσχυση για δημόσιους κήπους, οάσεις ευεξίας σε ρομαντικά ξενοδοχεία ή καλύτερη σήμανση στους ποδηλατόδρομους είχε καμιά σχέση με την ανταγωνιστικότητα και την αναπτυξιακή ώθηση;», αναφέρει χαρακτηριστικά στο άρθρο του.

Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών αναδεικνύει την ανάγκη να εφαρμοστούν σαφείς κανόνες και να συμφωνηθούν «σε ευρωπαϊκό επίπεδο σαφή κριτήρια σχετικά με το πού επιτρέπεται να δαπανώνται τα αναπτυξιακά κονδύλια και πού όχι, με κριτήρια την ανάπτυξη, την απασχόληση και την ανταγωνιστικότητα». Προτείνει δε οι χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομική κρίση να στηρίζονται βραχυπρόθεσμα, συμμετέχοντας ελάχιστα με δικά τους χρήματα στην υλοποίηση των έργων, όπως γίνεται ήδη, ενώ ζητεί να υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία για τον επαναπροσανατολισμό των ενισχυτικών κονδυλίων προς όφελος της ανταγωνιστικότητας. «Το βασικό ζήτημα είναι όχι περισσότερα κονδύλια, αλλά σωστότερα κατανεμημένα», επισημαίνει και καταλήγει: «Αν η πίεση της κρίσης χρέους δεν μας οδηγήσει στην πραγματοποίηση ενός γνήσιου κβαντικού άλματος, τότε τι και πότε θα μας οδηγήσει; Γι’ αυτό τώρα είναι η ώρα να ξεκινήσουμε».