«Το Χελιδόνι» του Guillem Clua στο Μικρό Θέατρο Γκλόρια

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

12·03·2018 17:34

Το «Το χελιδόνι» είναι ένα τρυφερό νανούρισμα που η μάνα έλεγε στο γιο της και εκείνος με τη σειρά του στον φίλο του. Μετά έγινε φωλιά για να ζεστάνει τις πληγωμένες καρδιές τους μέσα από αλήθειες, που φθάνουν σαν αποδημητικά πουλιά για να επωάσουν με την ζεστασιά τους την λυτρωτική αγάπη.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Ο ταλαντούχος Guillem Clua με την ευαίσθητη ρωμαλέα συγγραφή του σκιαγραφεί τον πόνο από την τρομοκρατική επίθεση στο gay bar Orlando, που είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη. Θέμα και προβληματισμοί που προκύπτουν για την ομοφυλοφιλία, η δυσκολία να γίνει αποδεκτή από την κοινωνία, το πως νιώθει ένας gay και η οικογένειά του, το δικαίωμα στην αυτοδιαχείριση του σώματος, ο θρησκευτικός φανατισμός, η αποδοχή του διαφορετικού, το δικαίωμα στην αγάπη παρουσιάζονται με τρόπο διακριτικό, πολιτισμένο και προπαντός ανθρώπινα.

Κάπου στην Καταλονία -που γίνεται τόπος παγκόσμιος σημειολογικά- η Αμέλια, μια μεσήλικη καθηγήτρια φωνητικής που έχασε το γιο της στην τρομοκρατική επίθεση στο gay bar, δέχεται την επίσκεψη του Ραμόν. Είναι ένας νέος άντρας ξενοδοχοϋπάλληλος που επιθυμεί να κάνει κάποια μαθήματα. Συγκεκριμένα να προετοιμάσει ένα τραγούδι για την τελετή που θα γίνει στο χρόνο από το θάνατο της μητέρας του.

Η προγραμματισμένη με περίσκεψη επίσκεψη του Ραμόν θα φέρει στο φως μια μεγάλη αλήθεια που θα ανακουφίσει τις ζωές τους.

Η απόδοση των συναισθημάτων στην συναρπαστική μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και η κορύφωσή τους μέσα από τις συγκλονιστικές ερμηνείες των προγνωστικών κάνουν την παράσταση μοναδική.

Η σκηνοθεσία της Ελένης Γκασούκα δεν καθοδηγεί απλά, βγάζει τον κόσμο που είναι μέσα μας, στη φύση μας. Με κατανόηση, με αγάπη, με διάθεση αποδοχής του ανοίκειου, του διαφορετικού που διεκδικεί με σεβασμό ό,τι δικαιούται, ό,τι ορίζει την ελευθερία του.

Η Σοφία Σεϊρλή στο ρόλο της Αμέλιας, δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας, της πικραμένης μάνας… Αρχικά ψυχρή κι’ απόμακρη, περιχαρακωμένη, καχύποπτη για τυχόν κουβέντες που ξεπερνούν τα όρια ασφάλειάς της. Κοφτή κι’ απόλυτη για τους δικούς της λόγους προστασίας, το παίζει ανήξερη καθώς δεν θέλει να πιστέψει, να παραδεχθεί πως ο γιος της ήταν gay. Διπλά τραγική από τη μια ο θάνατος και από την άλλη η ερωτική του επιλογή, το δικαίωμά του στο sex που για τη μάνα μοιάζει με θάνατο κοινωνικό και στοιχειώνει τη ζωή της.

Βαθμιαία δείχνοντας συμπόνοια στον Ραμόν για τον επινοημένο θάνατο της μητέρας του γίνεται πιο φιλική, πιο ζεστή κάτι που πλατύνεται, όταν εκείνος της λέει πως με τον γιο της ήτανε μαζί στη χορωδία.

Η καρδιά της ζεσταίνεται και με διάθεση τρυφερή αλλά πονεμένη μιλά για το παιδί της. Η διάθεσή της μεταστρέφεται όταν μαθαίνει πως οι δυο άντρες ήταν ζευγάρι. Γι’ αυτό και δραματική, καθώς εθελοτυφλεί και κοροϊδεύει τον εαυτό της μην προδοθεί και προσβάλει την μνήμη του. Μέσα της έρχονται όλα πάνω – κάτω. Θυμός, ντροπή, περηφάνια , αξιοπρέπεια, τιμή, ο κόσμος όλος καταρρέει εμπρός της. Ωσότου η εξομολόγηση του Ραμόν θα αφήσει το πένθος να ξεσπάσει, να την λυτρώσει και να αποδεχθεί ό,τι την απειλούσε.

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ερμηνεύει ισάξια τον ρόλο του ομοφυλόφιλου Ραμόν. Προβάλει πειστικά τα αληθοφανή του προσχήματα, αποσπά την Αμέλια από την απειροελάχιστη υποψία, ευγενικά επιμένει, ξέρει να γίνεται συμπαθής, μεθοδικά να ξυπνήσει μνήμες για να φθάσει ομαλά στη δική του αποκάλυψη της αλήθειας. Αποφεύγει ο τόνος του να υπερβαίνει την ευγένεια, ελέγχεται αλλά επιτίθεται στους φόβους και στις αναστολές της και της επιβάλλεται προκειμένου να υπερασπιστεί τη φύση του και εκείνο, που υπήρξε ο σύντροφός του, ο Ντάνι. Γι’ αυτό και της επιρρίπτει ευθύνες για τον παράλογο θάνατό του, γιατί με την απόρριψή της είναι σαν να συμμετείχε στην ομοφοβική αυτή τρομοκρατική επίθεση.

Οι συγκλονιστικοί μονόλογοι – εκμυστηρεύσεις και των δυο ερμηνευτών, πυροδοτούν το συναίσθημα. Οι θεατές συγκινούνται, πάλλονται χορδές βαθιές ανάμεσα στις σκληρές αλλά βαθιά ανθρώπινες σκηνές, όπου σκόπιμα παρεμβαίνει το μάθημα της φωνητικής κι’ ένα τραγούδι δίνει μικρές ανάσες χαλάρωσης. Ένα γέλιο, ένα θλιμμένο χαμόγελο σε συννεφιασμένο πρόσωπο «ο Ντάνι το αγόρι του video» γίνεται ο κοινός αγαπημένος, η φωλιά που θα κουρνιάσουν σαν χελιδόνια λυτρωμένα η Αμέλια και ο Ραμόν. Ο ένας θα ‘ναι για τον άλλο συνέχεια και δικαίωση του δικού τους αγαπημένου, για να μπορούν να του λένε «σ’ αγαπώ».

Η παράσταση αξίζει να τη δει κάθε άνθρωπος που σέβεται τη ζωή.