«Αντιγόνη» στο Κηποθέατρο Παπάγου

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

07·07·2016 21:25 1 σχόλια

Η Αντιγόνη, η Ισμήνη, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης είναι τα παιδιά που απέκτησε ο Οιδίπους με τη Βασίλισσα της Θήβας Ιοκάστη, δίχως να γνωρίζει πως εκείνη είναι η φυσική του μητέρα. Όταν ο Οιδίπους έμαθε την αλήθεια για την καταγωγή του, τυφλωμένος από τα ίδια του τα χέρια αυτοεξορίζεται.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Οι δυο γιοί του συμφώνησαν τότε να κυβερνούν εναλλάξ την Θήβα για ένα χρόνο. Ο Ετεοκλής όμως μετά τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του αρνείται να παραχωρήσει την εξουσία στον αδελφό και εκείνος τότε καταφεύγει στο Άργος, παντρεύεται την κόρη του βασιλιά Άδραστου και οργανώνει εκστρατεία εναντίον της Θήβας. Η εκστρατεία όμως απέτυχε και τα δυο αδέλφια σκοτώνονται σε μια μονομαχία.

Τον θρόνο τότε ανέλαβε ο Κρέων, ο αδελφός της Ιοκάστης, ο οποίος διέταξε να μείνει άταφο το σώμα του Πολυνείκη επειδή πρόδωσε την πατρίδα του. Η Αντιγόνη τότε παραβαίνει την βασιλική απαγόρευση και ακολουθώντας τους άγραφους νόμους, θάβει το νεκρό αδελφό της.

Ο Κρέων οργισμένος την τιμωρεί θάβοντάς τη ζωντανή, αρνούμενος κατηγορηματικά να ακούσει τις προφητείες του Τειρεσία. Ο γιος του Κρέοντα, ο Αίμων, καταφεύγει στον τάφο – σπηλιά, όπου βρίσκει απαγχονισμένη την αρραβωνιαστικιά του Αντιγόνη. Τότε αυτοκτονεί και εκείνος από τον έρωτά του για τη νεκρή. Την πράξη του ακολουθεί και η μητέρα του Ευρυδίκη. Ο Κρέων εντελώς συντετριμμένος ομολογεί την αφροσύνη του και αυτοεξορίζεται, ενώ ο χορός επαινεί τη φρόνηση και κατακρίνει την αστοχασιά.

Στο όμορφο Κηποθέατρο Παπάγου οι πολυπληθείς θεατές συναντήθηκαν με την Αντιγόνη του Σοφοκλή, μέσα από μια αξιοπρεπή παράσταση. Η σκηνοθετική δεοντολογία του Θέμη Μουμουλίδη αν και νεωτερίζει στην αρχή με την είσοδο του εξαμελούς χορού, αντιμετωπίζει με σοβαρότητα το κείμενο κάνοντας τη διαφορά. Η αριστοτεχνική του δομή του που το καθιστά το τελειότερο από τα αρχαία δράματα, ανανεώνει στο τέλος τον θεατή με τον επανανθρωπισμό του Κρέοντα.

Η συγκινητική ερμηνεία του Νικήτα Τσακίρογλου ολοκληρώνει το τραγικό πρόσωπο του Κρέοντα. Ανένδοτος, αδιάλλακτος στην προδοτική θέση του Πολυδεύκη, εγωιστής, άτεγκτος, έρμαιο των καταστάσεων, επιβάλει τον ανθρώπινο νόμο για να τον ανακαλέσει όταν θα είναι αργά.

Η Ιωάννα Παππά ερμηνεύει το δύσκολο ρόλο της Αντιγόνης με βαθύ συναίσθημα. Σπαρακτική και αξιοπρεπής στο θρήνο του έρωτα και της ζωής της, ατρόμητη μπροστά στην εξουσία, τιμά τον νεκρό της αδελφό υπακούοντας σε ανώτερες αξίες.

Εξαιρετικός ο Σ. Ζαλμάς ως αγγελιαφόρος, επιβλητικός Τειρεσίας ο Ν. Αρβανίτης. Εντυπωσιακή Ισμήνη η Λουκία Μιχαλοπούλου, πειστικός Αίμων ο Γ. Παπαπαύλου στη σύγκρουσή του με τον πατέρα του, που εκφράζει την ιδεολογική στάση του συνόλου. Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, μια τραγική Ευρυδίκη που στωικά κάνει τον πόνο μεγαλοπρέπεια.

Οι ερμηνείες του χορού ήταν αδύναμες και δεν ισορροπούσαν το συναίσθημα και ειδικά στην αρχή της παράστασης. Το λιτό σκηνικό καθώς και η ενδυματολογική επιλογή των μαύρων κοστουμιών της προσδίδουν ένα συνήθη νεοτερισμό.

Το φυσικό περιβάλλον του θεάτρου, ο ατμοσφαιρικός φωτισμός και η μυσταγωγική μουσική του Σ. Γασπαράτου ενεργοποιούν το προσωπικό αισθητήριο και το στοχασμό των θεατών.

«Πολλά τα φοβερά, αλλά τίποτα πιο φοβερό από τον άνθρωπο που δεν υπάρχει».