Με το έργο «Ποιο σώμα» -στα πλαίσια του 2ου Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου- έκλεισε η καλλιτεχνική περίοδος 2015-2016 στο Αγγέλων Βήμα.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Το θέμα της σεξουαλικότητας και ο επαναπροσδιορισμός του φύλου απασχολεί πολύ τελευταία, θέατρο και κινηματογράφο βέβαια. Καθ’ όσον αυτοί οι συνάνθρωποί μας υπάρχουν, έχουν αναμφισβήτητα το δικαίωμα η βιολογική τους ταυτότητα να ταυτοποιείται με την ταυτότητα του γένους στην οποία ανήκουν. Το έργο που βασίζεται σε ομολογίες ανθρώπων που πάσχουν από «δυσφορία γένους», στοχεύει στην αλλαγή της συνειδητότητας του κοινού και την υπέρβαση από τα δεσμά της ατομικότητάς του.

Η ηρωίδα μας, η Ιωάννα είναι μια έφηβη γυναίκα που ζει και ονειρεύεται να έχει αντρικό σώμα. Η εικόνα της την αποκαρδιώνει, την ενοχλεί η εμφάνισή της και η αισθητική του κορμιού της. Οι ψυχολογικές της μεταπτώσεις και η ιδιαιτερότητά της που γίνεται πλέον αντιληπτή, εκφράζονται με ζωγραφική στους τοίχους του δωματίου της. Εκεί περνά τον περισσότερο χρόνο της, άλλοτε αντιπαλεύοντας κι άλλοτε συμφιλιωμένη με το γεννεσιακό της πρόβλημα, διεκδικώντας μαχητικά τη βιολογική της ολοκλήρωση. Έτσι, σιγά – σιγά, η Ιωάννα γίνεται Πάρις και τολμά να αποκαλυφθεί στη φίλη του, Κατερίνα, που ανταποκρίνεται στον έρωτά του. Αυτή που αρνείται αρχικά να δει και να παραδεχτεί την πραγματικότητα είναι η μητέρα του. Τελικά όμως η μεγάλη της αγάπη με την αποδοχή, την στήριξη και την κατανόηση, τον οδηγεί στην λύτρωση.

Ο σκηνοθέτης Μ. Καραντζάς βάζοντας στη σκηνή το δεύτερο εαυτό της ηρωίδας, που τελικά θα προσδιορίσει και το φύλο της, επέτρεψε στο θεατή να κατανοήσει και να υπερβεί τους όποιους δισταγμούς για τα άτομα που σωματικά γεννήθηκαν σε λάθος φύλλο.

Ιωάννα και Πάρις διευκολύνουν την παραστασιμότητα της βιολογικής επιθυμίας και ανάγκης με εκφράσεις και με κινήσεις, αποκαλύπτοντας σταδιακά το «φυλετικά περίεργο». Δίχως ίχνος αυτοϋποτίμησης και λύπησης, με ψυχή, τόλμη, αισιοδοξία, διεκδίκηση, αποφασιστικότητα με τα «μη», τα «όχι» και τα «φύγε,» η σκηνική πρόταση καταλαγιάζει το βίαιο και τη σκληρότητα με τρυφερότητα και αγάπη. Αφού πρώτα ο συντετριμμένος έφηβος δίχως πολλές δραματικές εξάρσεις και ξεσπάσματα, με μάτια που κρύβουν οδύνη και θυμό, παγιδεύεται και πάσχει σ’ ένα ξένο σώμα. Το δικό του σώμα από το οποίο και αποφασίζει να απαλλαγεί με παρενδυσία αρχικά και τελικά με χειρουργική επέμβαση.

Το μινιμαλιστικό σκηνικό και η ένταση της ψυχεδελικής μουσικής που εντείνει τον ευαίσθητο ψυχισμό, καθώς και οι ρεαλιστικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών οδήγησαν στην εκτόνωση και στην κάθαρση. Καθένας εξ’ άλλου δικαιούται να είναι αυτό που αισθάνεται ό,τι είναι, ασφαλής και αποδεκτός στον κοινωνικό περίγυρο.

Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές

Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Μενέλαος Καραντζάς
Επιμέλεια Κίνησης: Κάτια Σαβράμη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα-Χριστίνα Μανωλάκου, Άρτεμις Σιέρρα
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφιές: Πάτροκλος Σκαφίδας
Διδασκαλία σκηνικής πάλης: Κρις Ραντάνοφ
Βοηθοί σκηνογράφων: Ηλιάνα Χαλκιά, Κατερίνα Καραμούτζου
Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Άρτεμις Σιέρρα

Έπαιξαν: Σελήνα Διαμαντοπούλου, Γιώργος Κοσκορέλλος, Ειρήνη Παπαδημάτου, Αριστέα Σταφυλαράκη