Καθισμένοι στις θέσεις μας, στον κάτω χώρο του θεάτρου, αιφνιδιαζόμαστε οι θεατές από τρεχαλητά, ώσπου οι δυο νεαρές πρωταγωνίστριες κουρνιάζουν συνωμοτικά σε μια γωνίτσα με χάχανα και κουβεντούλες πονηρές στο αυτί. Σαν αυτές που εμπιστεύονται κορίτσια της ηλικίας τους μεταξύ τους, με την αγωνία από την μια και την βεβαιότητα από την άλλη της ανακάλυψης, της ηπείρου του οργασμού.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η Εύη, με sexy εμφάνιση και ψηλοτάκουνα, ξέρει να σέρνει τους άντρες από την μύτη, ξέρει να ικανοποιεί και να ικανοποιείται.

Η Λούλα, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής με περιορισμένες πνευματικές αναζητήσεις και ιδιαίτερα όμορφη, αντιθέτως είναι πνιγμένη στην ανασφάλεια και στην ανοργασμικότητά της. Προσπαθώντας να φθάσει στην κορύφωση της ηδονής, άγεται και φέρεται από τον πρώτο της εραστή, αλλά ανεπιτυχώς για εκείνη. Οι συμβουλές και οι ορμήνειες της ξεπεταγμένης φίλης της, πάνε στο βρόντο. Ενώ την συμβουλεύει να αντιδρά και να προσέχει ώστε να μην εξουσιάζεται από τους άντρες, εκείνη αγχωμένη για την ερωτική της εκτόνωση, καταφεύγει σε ουσίες. Σε μια τέτοια κατάσταση παραισθήσεων χτυπά την πόρτα της ένας άγνωστος άντρας, κι έρχεται αντιμέτωπη με την εφιαλτική όψη της λαγνείας

Το έργο του Βαγγέλη Ραφτόπουλου είναι μια πολιτική πορνογραφία, ένα πολιτικό έργο από την ανάποδη, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος, με πρωταγωνιστές τα ένστικτα σε μια παρωδία αισθηματολογίας. Είναι ένα έργο που μας αναστατώνει, γιατί ψηλαφίζει άβατες περιοχές του ασυνείδητου. Η Λούλα προσωποποιεί την ελληνική πραγματικότητα, μια ολόκληρη γενιά της δεκαετίας του ’90 και ύστερα σε παρακμή αξιών. Γεμίζει το κενό της ύπαρξής της, με σκουπίδια της TV, με πρωϊνάδικα και χτισμένα σώματα, με τραγούδια λαϊκά και ινδική κάνναβη. Χάνεται σε σεξουαλικές διαστροφές, μεταφυσικές παραισθήσεις και μετεωρισμούς ανάμεσα σε βρυκόλακες, βιαστές δολοφόνους. Χάνεται αθώα και ανασφαλής σ’ ένα κόσμο σκοτεινό και μαύρο, που καίγεται στους δρόμους των Εξαρχείων, τυλιγμένος στη διάφανη μεμβράνη μια επίπλαστης ευμάρειας.

Η παράσταση, σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία των Δημήτρη Αγαρτζίδη – Δέσποινας Αναστάσογλου, αποπνέει το ψυχωτικό παραλήρημα της ανοργασμικής Λούλας και του βιαστή της.

Η Ανθή Ευστρατιάδου και η Βίκυ Κατσίκα με τη μαεστρία της ερμηνείας τους και τη γαργαλιστική τους κίνηση, κρατούν αποστάσεις από κάθε ερωτική πρόκληση. Η νεύρωση της λαγνείας, το γυαλισμένο μάτι, το άρρωστο και τρελό γέλιο, μουρμουρητό, ζοριλίκια με αθυροστομίες, χυδαίες λέξεις και βρισιές χτυπούν τρομοκρατικά τη μοναξιά, την ανασφάλεια, τη σεμνοτυφία, τη ντροπή για το φύλο, την αποδοχή, την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, τη δυσάρεστη εμπειρία. Τι κι αν είναι ένα «αξιογάμητο γκομενάκι» το κοριτσόπουλο; «Η χαρά της ηδονής και ο έρωτας κινδυνεύουν να χαθούν δίχως το ελληνικό φως στην οικουμένη», να καρφωθούν στα κέρατα του τράγου που μικροφωνίζει στην TV, σ’ ένα απροσδιόριστο παραλήρημα. «Λαγνεία σήμερα ίσον νεύρωση», αποτελεί απειλή δίχως συναίσθημα και λογική, δίχως κοινωνικό περίγυρο – δίχτυ ασφαλείας, στην εφιαλτική εποχής μας. Κυνικός φωτισμός, πειραγμένη μουσική, λιτό σκηνικό και δύο όψεων κοστούμια έντυσαν την τολμηρή παράσταση. Μπράβο στα κορίτσια που το τόλμησαν έξω από ψευτοντροπές και σεμνοτυφίες.

Συντελεστές

Δραματουργική επεξεργασία, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζιδης, Δέσποινα Αναστάσογλου
Σκηνικός χώρος, Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική: costinho ( Κωστής Ζουλιάτης )
Φωτισμοί-Φωτογραφίες: Karol Jarek
Video: Μικαέλα Λιακατά, Ιάσων Αρβανιτάκης
Κίνηση: Αλεξάνδρα Καζάζου
Γλυπτά: Ιωάννα Πλέσσα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ανθή Ευστρατιάδου, Βίκυ Κατσίκα