Μεσούσης της προσφυγικής κρίσης, τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας του φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου απέσπασε το ντοκιμαντέρ ιταλικής παραγωγής «Fuocoammare» του Τζιανφράνκο Ρόσι, που πραγματεύεται το δράμα των προσφύγων στη Λαμπεντούζα στην Ιταλία.
Το ντοκιμαντέρ περιγράφει την καθημερινότητα των κατοίκων της νήσου και εκείνης των χιλιάδων προσφύγων που φθάνουν διά θαλάσσης σε καταστροφικές συνθήκες, πολλοί εκ των οποίων χάνουν την ζωή τους.
«Ελπίζω ότι αυτή η ταινία θα μπορέσει να συμβάλει προκειμένου να γίνει κατανοητό ότι δεν είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να πεθαίνουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς την πατρίδα μας» δήλωσε ο Ρόσι αφού παρέλαβε το βραβείο του, το οποίο αφιέρωσε στους «ανθρώπους της Λαμπεντούζα».
«Αυτή τη στιγμή όλες μου οι σκέψεις βρίσκονται σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν κατάφεραν ποτέ να φθάσουν στη Λαμπεντούζα» προσέθεσε ο σκηνοθέτης, που είχε τιμηθεί με τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία για ένα άλλο του ντοκιμαντέρ, το «Sacro GRA».
Η απονομή της Χρυσής Άρκτου σε μια ταινία για την προσφυγική κρίση ήταν η καταλληλότερη αυλαία για την 66η Μπερλινάλε στο επίκεντρο της οποίας βρέθηκε το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα. Είναι χαρακτηριστικό μεταξύ άλλων ότι οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου διένειμαν δωρεάν εισιτήρια σε πρόσφυγες για να το παρακολουθήσουν και να νιώσουν καλοδεχούμενοι στην χώρα.
Ο Ρόσι αποκάλυψε στο ακροατήριο ότι έθεσε το εξής ερώτημα στον Πιέτρο Μπαρτόλο, έναν γιατρό που ζει κι εργάζεται στη Λαμπεντούζα ο οποίος εμφανίζεται στην ταινία και προσφέρει βοήθεια και φροντίδα στους πρόσφυγες που καταφθάνουν εκεί: γιατί οι κάτοικοι της νήσου υποδέχονται με τόση θέρμη χιλιάδες ανθρώπους.
«Εκείνος μου είπε ότι η Λαμπεντούζα είναι μια περιοχή αλιέων, εμείς είμαστε ψαράδες και οι αλιείς αποδέχονται πάντα όλα όσα έρχονται από την θάλασσα. Επομένως αυτό είναι ενδεχομένως ένα μάθημα ότι (εμείς) πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε ο,τιδήποτε φέρει η θάλασσα» τόνισε.
Η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής φέτος, η Αμερικανίδα Μέριλ Στριπ, δήλωσε ότι οι κριτές «συγκλονίστηκαν» από το ντοκιμαντέρ.
Αυτή η ταινία «απευθύνεται στην καρδιά αυτού που συνιστά η Μπερλινάλε» προσέθεσε η ίδια υπογραμμίζοντας ότι η ταινία πέτυχε απόλυτα ένα «υβριδικό» κράμα από σκηνές της καθημερινότητας και των ιστοριών που αφηγείτο το ντοκιμαντέρ.
Τα βραβεία
Χρυσή Άρκτος καλύτερης ταινίας: «Fuocoammare» (Φωτιά στην Θάλασσα) του Τζιανφράνκο Ρόσι (Ιταλία)
Το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, Αργυρή Άρκτος: «Smrt u Sarajevu» (Θάνατος στο Σεράγεβο) του Ντάνις Τάνοβιτς (Βοσνία Ερζεγοβίνη)
Αργυρή Άρκτος καλύτερης σκηνοθεσίας: Μια Χάνσεν Λαβ για το «L’avenir» (Το Μέλλον)- (Γαλλία)
Αργυρή Άρκτος καλύτερης ηθοποιού: Τρίνε Ντίρχολμ για το «Kollektivet» του Τόμας Βίντερμπεργκ (Δανία)
Αργυρή Άρκτος καλύτερου ηθοποιού: Ματζ Μαστούρα για το «Hedi» του Μοχάμεντ Μπεν Ατία (Τυνησία).
Αργυρή Άρκτος για την καλύτερη καλλιτεχνική συμβολή: στον εικονολήπτη Μαρκ Λι Πινγκ- Μπινγκ για το «Chang Jiang Tu» του Γιανγκ Τσάο (Κίνα)
Αργυρή Άρκτος καλύτερου σεναρίου: «Zjednoczone Stany Milosci» του Τόμας Βασιλέφσκι (Πολωνία)
Βραβείο Άλφρεντ Μπάουερ για την ταινία που ανοίγει νέες προοπτικές: «A Lullaby to the sorrowful mystery» του Λαβ Ντιάζ (Φιλιππίνες).
Βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας: «Hédi» του Μοχάμεντ Μπεν Ατία (Τυνησία)
Χρυσή Άρκτος καλύτερης ταινίας μικρού μήκους: «Balada de um Batráquio»- Λεονόρ Τελες (Πορτογαλία)
Αργυρή Άρκτος ταινίας μικρού μήκους: «A man returned» – Μαχντί Φλέιφελ (Βρετανία)
