«Φωνάζω στον ουρανό με όλη μου την καρδιά» στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

25·01·2016 13:09

Κάτω από τον ίδιο ουρανό που όλοι ατενίζουμε και μας σκεπάζει, οι ηρωίδες της Χιμένα Εσκαλάντε αναδιπλώνουν και αποκαλύπτουν τις κρυφές τους πτυχές. Τις ιδιαιτερότητες, την δυναμική, την αντιπαλότητα, τις διεκδικήσεις, τις επιθυμίες, τις απαιτήσεις, τις ανασφάλειες, τους πόθους, τα όνειρα. Μηχανεύονται τρόπους, διεξόδους, εξηγήσεις και παρεξηγήσεις ώστε να επικρατήσουν και να συμφιλιωθούν με τον εσωτερικό τους κόσμο και κατ’ επέκταση στις σχέσεις τους με το ίδιο φύλο. Αλήθεια, πόσο γνωρίζουμε το φύλο μας;

Γράφει η Χαρά Κιούση

Υπήρξαμε παιδιά, φίλες, μητέρες και γινόμαστε ερωμένες, πεθερές, γιαγιάδες. Πώς διαχειριζόμαστε αυτές τις ιδιότητες, τα καθήκοντα, τις μεταξύ μας σχέσεις; Πως διεκδικούμε την μητρότητα, την φιλία, τις διαπροσωπικές μας σεξουαλικές ιδιαιτερότητες και όλες τις μικρές ή μεγάλες μας σκλαβιές; Οι φωνές πόνου, πάθους, οργής, διαστροφής, σε ποια τροχιά συναντιούνται με τις φωνές αγάπης, αυτοθυσίας και υποταγής. Ποιος φόβος, ποια αδυναμία ασυνείδητη εμποδίζει την γυναίκα, που κρύβει μέσα της τον σπόρο της ζωής, να μιλήσει στην όμοιά της; Γιατί οι ηρωίδες της παράστασης αναζητούν στον ουρανό το δικό τους άστρο;

Η Χιμένα Εσκαλάντε, με δώδεκα μικρές αυτοτελείς ιστορίες, χτίζει στο στερεότυπο του ανθρώπινου χρόνου την διαδοχικότητα των φάσεων της ζωής. Η Γιούλη Αθουσάκη και η Βίκυ Κυριακοπούλου με ερμηνευτική πληρότητα υποδύονται πολλούς διαφορετικούς ρόλους και πρόσωπα. Ρόλοι που υφαίνονται με ευαισθησία, ευελιξία και εξωτερικές αλλά και εσωτερικές μεταμορφώσεις. Η φίλη, η κόρη, η εγγονή, η μάνα, η σύζυγος, η ερωμένη, η πεθερά, η αδελφή, η μητριά και η προγονή και η ερωτευμένη , η γιαγιά, η ορφανή από δύναμη και πιστεύω που τελικά θα αντιμετωπίσει το αόρατο εγώ, το τέρας που την εξουσιάζει.

Η σκηνοθεσία της Esther Andre Gonzalez αναδεικνύει με ευσυνειδησία την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Το ψυχολογικό αδιέξοδο του κάθε αναποφάσιστου, διστακτικού, ανολοκλήρωτου, ανευχαρίστητου εξουσιαστικού και εξουσιαζόμενου χαρακτήρα της δραματουργίας. Αναδεικνύει επίσης με τρόπο συγκινητικό την ωριμότητα και την σοφία που έρχεται με τα χρόνια και την βαθιά ανάγκη για ουσιαστική αποδοχή και επικοινωνία.

Το απλό σκηνικό με βασικά αντικείμενα εξυπηρετούν την δράση. Σε δυο αντικριστές κρεμάστρες κρέμονται τα κοστούμια με τα οποία μεταμφιέζονται ταχύτατα επί σκηνής, οι δυο ερμηνεύτριες. Όμορφη μουσική, κινησιολογική εκφραστικότητα, απαλός φωτισμός και δυο παράθυρα στη σκηνή ανοιχτά στον ουρανό. για να φθάσει η εσώτερη φωνή στο υπερπέραν. Στα φωτεινά αστέρια, που είναι μάρτυρες σιωπηλοί κι’ επιστημονικοί, της κάθε ενδόμυχης σκέψης και προσδοκίας. Η παράσταση είναι συγκινητική.