«Η Εποχή του κυνηγιού» στο Θέατρο Κιβωτός

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

12·11·2015 20:33 1 σχόλια

Αν και στην εποχή του κυνηγιού υπάρχουν οι σχετικές απαγορεύσεις, ρυθμίσεις και κυρώσεις, στα σύγχρονα εκτροφεία θηραμάτων οι κυνηγοί κεφαλών και ψυχών με τα τζοκόντεια χαμόγελα, εκγυμνάζουν τα δικά τους κυνηγετικά σκυλιά. Για μια δίχως όρια λαθροθηρία πλασμάτων λαβωμένων, που διαπραγματεύονται με το απραγματοποίητο και το αδιαπραγμάτευτο. Σ’ αυτό το οικονομικό και κοινωνικό κυνήγι, με τα αμέτρητα θύματα αθώων και «μιας γενιάς που την εγκατέλειψαν οι ιστορίες της και τα θηράματά της» στέκεται απέναντι με λόγο ελπιδοφόρο ο Γιάννης Σκαραγκάς.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η Πόπη είναι μια νέα γυναίκα που την έχει τσακίσει η κρίση των ημερών, είναι η ηρωίδα του που για δέκα χρόνια, αφού έχασε το σπίτι της λόγω δανείων και χρεών, φιλοξενείται στο σπίτι που της παραχώρησε ο αδελφός της. Πέφτοντας στην παγίδα της απομόνωσης και του ψυχολογικού εγκλωβισμού της, βρίσκει απέναντί της παιδικά τραύματα, στενόχωρες αναμνήσεις, λάθη και αντικρουόμενα συναισθήματα. Εκεί που χάνει τον εαυτό της όμως, καταφέρνει να πλάσει μια φαντασιακή φίλη, που θα στερεώσει την πίστη της για την ζωή. Κι’ αυτή η φίλη δεν είναι άλλη από την Πηνελόπη Δέλτα ή καλύτερα από τον εσωτερικό κι’ αθέατο εαυτό της, που λαχταρά να επωφεληθεί από το πνευματικό και ηθικό της ανάστημα. Κι΄ακόμα αν θέλετε ο φύλακας άγγελός της, μια αμυδρή αχτίδα φωτός στο ζοφερό σκοτάδι της. Εκείνο το φως του Λόγου που θα την βοηθήσει «να αντιμετωπίσει το πιο μεγάλο της μυστικό». Η Λίνα Ζαρκαδούλα αναμετριέται με την παραστασιμότητα του επινοημένου, που έχει γεννήσει η απόγνωση. Δίνει νόημα στην ομορφιά της αθωότητας που «την έχει πληγώσει το αίσθημα της ανημπορίας», ξεδιπλώνοντας σκηνοθετικά «το διπλωμένο πάπλωμα της ζωής». Συναισθήματα βέβαια που εκδηλώνονται και κορυφώνονται με τις μεστές ερμηνείες των ηθοποιών.

Η Φωτεινή Μπαξεβάνη ως Πόπη, με έντονες συναισθηματικές και εμφανισιακές εναλλαγές, χτίζει υποκριτικά τη ζωή της που «είναι σαν την περίοδο του κυνηγιού». Αφημένη αρχικά στον φόβο, στο θυμό, στη θλίψη, στην απογοήτευση, στην εγκατάλειψη κάθε στόχου μετακυλά με πικρές πινελιές γέλιου από το δράμα στην ψυχική της αναγέννηση.

Βήμα – βήμα επινοεί ψευδαισθήσεις ωσάν καταφύγιο ελπίδας για ζωή και βρίσκει προστασία, εμπιστοσύνη, αγάπη, ασφάλεια στην επινοημένη φίλη της Πηνελόπη Δέλτα. Κατέχει την πλαστή της ταυτότητα που δεν είναι μπαρουτοκαπνισμένη, αλλά φτιαγμένη στις δικές της προσωπικές της ανάγκες. Το πνεύμα της, θα της διδάξει την τέχνη της έκφρασης δια του Λόγου, θα μιλήσει, θα πει τις ιστορίες της, τα βάσανά της και θα κάνει την ηρωική της έξοδο στον πραγματικό κόσμο. Θα βγει σαν αγριοκούνελο από το λαγούμι της απόγνωσης και της απομόνωσης, μεταμορφωμένη ολοκληρωτικά από την γενναιοδωρία της αγάπης και της κατανόησης του κόσμου. Την ίδια εικόνα, ακολουθεί και η εξωτερική εμφάνισή της ερμηνεύτριας, που από ασουλούπωτη και παράταιρα ντυμένη, αποκτά μια κομψότητα αντίστοιχη με την εσωτερική της διάθεση.

Ως Πηνελόπη Δέλτα, η Αθηνά Μαξίμου αποπνέει την ιδιοσυγκρασία του καταξιωμένου και ολοκληρωμένου ανθρώπου. Κομψή στο φόρεμα εποχής που φορά, γεμάτη αυτοπεποίθηση, άνετη, απλή, φιλική, σεβάσμια αλλά και πολύ προσιτή κι’ ανοιχτή σε εξομολογήσεις κι’ εκμυστηρεύσεις. Μια ευπρόσωπη παρουσία, λίγο ενοχλητική «γλωσσοκοπάνα», αυστηρή δασκάλα στο χτίσιμο των λέξεων, πιστή και τρυφερή φίλη, μα πάνω απ’ όλα μια γυναίκα που γοητεύει με τις εκφράσεις της.

Οι εξαίρετες και οι αλληλοεπιδρούμενες διαθέσεις των δυο ερμηνευτριών, οδηγούν στην εξοικείωση και στην εμπιστοσύνη με την μέσα τους φωνή, «την φωνή της καρδιάς και της λογικής».

Τα σκηνικά με την ενοχλητική μιζέρια τους μεταφέρουν την εικόνα πολλών σύγχρονων πτωχευμένων νοικοκυριών, ενώ η τρυφερή φωνή της Νατάσσας Μποφίλου στο τραγούδι και η γαλήνια μουσική του Chopin, προσέδωσαν δύναμη στην πολύ ιδιαίτερη παράσταση.