Τρία χρόνια μετά την απόπειρα εισβολής στον Έβρο χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, με τις… ευλογίες και σε πολλές περιπτώσεις με τη βοήθεια του τουρκικού κράτους, το πολιτικό προσωπικό της χώρας συζητά για το εάν είναι ή όχι απαραίτητος ο φράχτης. Τα όσα συνέβησαν από τα τέλη Φεβρουαρίου του 2020 και για σχεδόν μήνα στην ελληνοτουρκική μεθόριο, δεν αφήνουν σε κανέναν περιθώριο να σκεφτεί εάν η χώρα μας πρέπει να κάνει ότι μπορεί για να προασπιστεί τα σύνορα και την εθνική της κυριαρχία. Γιατί πολύ απλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι μια υβριδική απειλή –όπως μόλις πριν από 37 μήνες- δεν θα βρεθεί ξανά… προ των πυλών μας!

Η ιστορία έγραψε ότι μερικοί συνοριοφύλακες, «ψημένοι» στις δυσκολίες της περιοχής, απέτρεψαν τις πρώτες κρίσιμες ώρες το «πέσιμο του Έβρου». Τα όσα έλαβαν χώρα τις επόμενες εβδομάδες –αρκετά εκ των οποίων θα κάνουμε χρόνια να τα μάθουμε- ακύρωσαν το σχέδιο του Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν να μετατρέψει την περιοχή σε ένα ατελείωτο hot spot και να προκαλέσει αναστάτωση στο εσωτερικό μίας Ελλάδας που «έγλειφε» ακόμη τις πληγές της από τα μνημόνια και άρχιζε να… υποδέχεται την πανδημία του κορονοϊού. Αξίζει να σημειώσουμε ότι εκτός από τους απελπισμένους πρόσφυγες και μετανάστες, απέναντι μας βρέθηκαν οι «Πραιτοριανοί» του Τούρκου προέδρου (σ.σ. η Στρατοχωροφυλακή) και τα μέλη αμφιλεγόμενων ΜΚΟ που είχαν βρει πεδίο δόξης λαμπρό με τα κονδύλια της Ε.Ε. και τις… δουλειές που έκαναν με τους διακινητές.

Καλώς ή κακώς η λύση που επιλέχτηκε από την ελληνική πολιτεία, για την αντιμετώπιση του φαινομένου της παράνομης μετανάστευσης στον Έβρο, είναι αυτή του φράχτη. Ένα έργο δύσκολο (σ.σ. δεν είναι τυχαίο ότι εκτελείται τμηματικά εδώ και αρκετά χρόνια), αρκετά δαπανηρό, αλλά που φαίνεται να αποδίδει καρπούς. Η απόφαση για την επέκταση του στο σύνολο της οριογραμμής αποτελεί μονόδρομο, καθώς η «διπλωματία των σεισμών» (σ.σ. η διπλωματική φάση που βρισκόμαστε αυτή την περίοδο με την Τουρκία) δεν θα διαρκέσει για πάντα. Γι’ αυτό και οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για έναν νέο υβριδικό πόλεμο ή ακόμη καλύτερα για κάθε ενδεχόμενο…

Κατανοεί κανείς ότι στην κουλτούρα των κομμάτων της Αριστεράς είναι η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» και κανείς δεν αμφιβάλει ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που χρήζουν βοήθειας. Για να μπορεί, όμως, η Ελλάδα να τείνει χείρα φιλίας και βοηθείας σε αυτούς τους ανθρώπους (σ.σ. στον βαθμό που μπορεί, καθώς δεν είμαστε καμία οικονομική υπερδύναμη), η είσοδος τους θα πρέπει να γίνεται οργανωμένα. Εκτός εάν κάποιοι νοσταλγούν εικόνες όπως αυτές του 2015, όπως στο «κολαστήριο» της Μόριας στη Λέσβο, όπως στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπως στην Ειδομένη κ.ά. Γι’ αυτό το να λέει κάποιος Έλληνας πολιτικός ότι «πρέπει να πέσει ο φράχτης», είναι σαν να πυροβολεί τα πόδια του το κράτος…

Αν υπάρχει κάποια καλύτερη και κυρίως εφαρμόσιμη λύση, ας το συζητήσουμε…

  • Ο Κώστας Παπαδόπουλος είναι αστυνομικός συντάκτης στο Newsbeast