Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο πιο μακριά έχει βρεθεί ποτέ ένας άνθρωπος από κάποιον άλλον; Και πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς εκείνες τις στιγμές; Πόσο έντονο μπορεί να είναι το συναίσθημα της μοναξιάς;
Απαντήσεις σε αυτές και άλλες απορίες επιχειρεί να δώσει η ιστοσελίδα what-if.xkcd.com, που δημιούργησε ο Randall Munroe.
Σε ό,τι αφορά τα παραπάνω ερωτήματα ίσως οι πιο πιθανοί «ύποπτοι», γράφει ο Munroe, να ήταν οι αστροναύτες που συμμετείχαν στις διαστημικές αποστολές Apollo (Mike Collins, Dick Gordon, Stu Roosa, Al Worden, Ken Mattingly και Ron Evans), οι οποίοι μπήκαν σε σεληνιακή τροχιά κατά τη διάρκεια μιας αποστολής που είχε στόχο την προσεδάφιση στη Σελήνη.
Κάθε ένας από αυτούς τους αστροναύτες έμενε μόνος του στη διαστημική άκατο όσο οι άλλοι δύο προσεδαφίζονταν στη Σελήνη. Στο υψηλότερο σημείο της τροχιάς βρίσκονταν περίπου 3.585 χιλιόμετρα από τους συναδέλφους τους.
Στη λίστα των υποψηφίων «μοναξιάς», συνεχίζει ο Munroe, θα μπορούσε ακόμη να ενταχθεί και ο εξερευνητής του Νοτίου Πόλου στις αρχές του 1900.
Ο Robert Falcon Scott, βρετανός εξερευνητής, έφτασε στο Νότιο Πόλο το 1911, για να ανακαλύψει ότι ο Νορβηγός Roald Amundsen είχε ήδη φτάσει εκεί αρκετούς μήνες πριν.
Απογοητευμένος ο Scott και η ομάδα του ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής, όμως πέθαναν όλοι καθώς διέσχιζαν την «Τράπεζα Πάγου Ρος», το μεγαλύτερο συμπαγή όγκο επιπλέοντος πάγου στον κόσμο, η έκταση του οποίου υπολογίζεται στα 496.000 έως 540.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Ο τελευταίος επιζών της ερευνητικής αποστολής, πρέπει να ήταν ένας από τους πιο… απομονωμένος ανθρώπους που έχουν υπάρξει ποτέ στη Γη.
Μοναξιά
Ένιωθαν όμως μοναξιά «εκεί πάνω;».
Ο Mike Collins μέλος της αποστολής Apollo 11 περιγράφοντας τη «διαστημική του εμπειρία» στο βιβλίο του «Carrying the Fire: An Astronaut’s Journeys» είχε γράψει: «Εκτός από μοναξιά και αίσθηση εγκατάλειψης, ένιωθα πολύ έντονα αυτό που συνέβαινε στην επιφάνεια της Σελήνης… Βέβαια, δε μπορώ να αρνηθώ το συναίσθημα της μοναξιάς. Υπήρχε εκεί έντονα, και ενισχυόταν από την επικοινωνία μας με τη Γη, η οποία διακόπηκε απότομα όταν “εξαφανίστηκα” πίσω από το φεγγάρι. Ήμουν μόνος, πραγματικό μόνος και απόλυτα απομονωμένος από οποιοδήποτε ίχνος γνωστής ζωής».
Ο Al Worden μέλος της διαστημικής αποστολής Apollo 15 είχε απολαύσει ιδιαίτερα την… μοναχική του εμπειρία: «Άλλο να είναι μόνος και άλλο να νιώθεις μοναξιά. Είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Ήμουν μόνος μου, αλλά δεν ένιωθα μοναξιά. Ήμουν πιλότος μαχητικού αεροσκάφους στην πολεμική αεροπορία και είχα συνηθίσει να είμαι μόνος μου. Το απόλαυσα. Δε χρειαζόταν να μιλάω με τον Dave και το Jim… Στην πίσω πλευρά της Σελήνης μάλιστα, δε χρειαζόταν να μιλάω καν με τη βάση στο Χιούστον… και αυτό ήταν το καλύτερο κομμάτι της αποστολής».
