Η Georgina Wilkin δεν είχε φάει τίποτα για μέρες και ζαλιζόταν τόσο που σχεδόν λιποθύμησε στο μετρό του Λονδίνου, πηγαίνοντας να συναντήσει τον ατζέντη της.

Όταν έφτασε, εκείνος έδειξε ενθουσιασμένος. Κοίταξε τη 16χρονη που είχε μείνει πετσί και κόκκαλο και της είπε: «Georgina, ό,τι κι αν κάνεις, συνέχισέ το!».

Και η Georgina το συνέχισε: τα επτά χρόνια που ακολούθησαν έδωσε σκληρή μάχη με την ανορεξία φτάνοντας σε τέτοια επίπεδα που άρχισε να εμφανίζει καρδιακή και νεφρική ανεπάρκεια.

Όμως επιβίωσε και σήμερα θέλει να αναδείξει μια σκοτεινή πλευρά της βιομηχανίας του modeling, η οποία παραλίγο να τη σκοτώσει.

«Όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν για την πίεση που ασκείται στα μοντέλα», λέει, σύμφωνα με τη Daily Mail.

Στα 23 χρόνια της σήμερα η Georgina επιμένει πως ο μόνος τρόπος να μην οδηγούνται τα μοντέλα στις διατροφικές διαταραχές είναι οι πελάτες να μποϊκοτάρουν τις εταιρείες που προσλαμβάνουν κορίτσια που φορούν ρούχα κάτω από μέγεθος 8, δηλαδή υπερβολικά αδύνατα.

Η Georgina μπήκε στον κόσμο του modeling στα 15 της, όταν την πλησίασε ένας ατζέντης στην Oxford Street, στο Λονδίνο. «Στην πρώτη μου επίσκεψη στο πρακτορείο με αντιμετώπιζε σαν την επόμενη Kate Moss λέγοντας: «Θεέ μου, είσαι τόσο μοναδική, είμαστε τόσο χαρούμενοι που ήρθες σε μας. Ποιος σε βρήκε; Να σου φέρουμε ένα αναψυκτικό;» αφηγείται η 23χρονη. «Ήμουν τόσο κολακευμένη και ενθουσιασμένη, όπως και η μαμά μου. Πάντα ήθελε για μένα το δρόμο της επιτυχίας και εκείνη τη εποχή δεν ήξερε και πολλά για τον κόσμο του modeling».

Η δεύτερη επίσκεψη ήταν όμως αρκετά διαφορετική. Την έβγαλαν πάρα πολλές φωτογραφίες για να δουν τη φωτογένειά της και μέτρησαν όλες τις διαστάσεις της, «μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου», όπως λέει η ίδια.
«Κατάλαβα πως το σώμα μου ήταν απλά ένα προϊόν προς εξέταση και κριτική», προσθέτει.

Εκείνη την εποχή η Georgina ήταν στη μέση των GCSE όταν το πρακτορείο της τής ζήτησε να περάσει casting για ένα ιαπωνικό πρακτορείο που αναζητούσε μοντέλα για ολιγόμηνη εργασία στο Τόκιο.

«Με κολάκευσαν πολύ όταν με διάλεξαν», θυμάται. «Μου είπαν πως μπορούσα να εργαστώ γι’ αυτούς στο Τόκιο, αρκεί να έχανα, σε διάστημα δύο μηνών, 2,5 εκατοστά στη μέση μου και 7,5 στους μηρούς».

Έτσι η απώλεια βάρους έγινε η αποστολή της. «Έτρωγα μόνο σαλάτες και λαχανικά και συχνά παρέλειπα το φαγητό για δύο ημέρες. Δεν έτρωγα πρωινό, περνούσα την ώρα του μεσημεριανού στη βιβλιοθήκη και στο δείπνο έλεγα στους γονείς μου πως είχα φάει στο σπίτι μιας φίλης μου, για να μην φάω μαζί τους».

Η 23χρονη δεν αποκαλύπτει πόσο λίγο ήταν το βάρος της εκείνη την εποχή γιατί φοβάται πως άλλα κορίτσια που πάσχουν από νευρική ανορεξία θα επιδιώξουν να πετύχουν το βάρος εκείνο, όπως τότε έκανε κι εκείνη.

Πάντως στην αρχή της καριέρας της είχε βάρος 53 κιλά με ύψος σχεδόν 1,80. Και κάθε δύο εβδομάδες πήγαινε στο πρακτορείο της να τη ζυγίσουν, να τη μετρήσουν και να τη φωτογραφήσουν με μπικίνι. Κάθε φορά της έλεγαν πως έπρεπε να χάσει κι άλλο βάρος.

«Τα πιο αδύνατα κορίτσια έπαιρναν όλες τις δουλειές. Μου έλεγαν πως δεν θα μπορούσα να έχω συμβόλαια ούτε με εταιρείες κοσμημάτων επειδή τα δάχτυλά μου ήταν πολύ χοντρά», θυμάται.

Το 2006 πήγε τελικά στην Ιαπωνία, αλλά εκεί ανακάλυψε πως ήταν από τα πιο «μεγαλόσωμα» κορίτσια!
Στα 16 της, βρέθηκε σε ένα διαμέρισμα στο Τόκιο μαζί με δύο Ρωσίδες που δεν μιλούσαν αγγλικά. Μόνη και φοβισμένη περνούσε την ώρα της κλεισμένη στο διαμέρισμα καταναλώνοντας ενεργειακά ποτά. Δύο εβδομάδες αργότερα φωτογραφήθηκε για κατάλογο με… ρούχα εγκυμοσύνης (!) φορώντας ψεύτικη κοιλιά.

«Ήμουν ένα νεαρό κορίτσι με πολύ κακή διατροφή και με έκαναν να μοιάζω σαν 30άρα έγκυος. Αυτά τα μηνύματα μπορούν να προκαλέσουν πολύ κακό σε μία έφηβο αλλά και κάθε γυναίκα», εξηγεί.

Με τους γονείς της μιλούσε μία φορά την εβδομάδα από δημόσιο τηλέφωνο. «Δεν νομίζω πως οι γονείς μου ήθελαν να πάω στην Ιαπωνία αλλά ήξεραν πως ήθελα πάρα πολύ να επιτύχω στην καριέρα μου στο modeling. Κι εγώ ήμουν πολύ πεισματάρα. Πρέπει να ήταν δύσκολο γι’ αυτούς όταν τους τηλεφωνούσα γιατί ήμουν τόσο δυστυχισμένη που πάντα έκλαιγα με λυγμούς», λέει.

Οπότε, διερωτάται η εφημερίδα, γιατί δεν την έκλεισαν ένα εισιτήριο να γυρίσει την ίδια μέρα στο σπίτι της;

«Ήταν μέρος της συμφωνίας να αποζημιώσω το πρακτορείο για το κόστος της πτήσης μου και της διαμονής μου με τα χρήματα που θα έβγαζα από τη δουλειά, κι έτσι οικονομικά δεν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω», εξηγεί.

Όποτε οι γονείς της τη ρωτούσαν, η Georgina έλεγε πως έτρωγε υγιεινό ιαπωνικό φαγητό. Ωστόσο όταν η μητέρα και ο αδελφός της την επισκέφθηκαν, την τελευταία της εβδομάδα στην Ιαπωνία, ήταν προφανές πως δεν έλεγε αλήθεια.

«Η μαμά μου μού είπε πως σοκαρίστηκε όταν είδε πόσο είχα αδυνατίσει. Με ικέτευε να τρώω με εκείνη και τον αδελφό μου αλλά εγώ πάντα έβρισκα μία δικαιολογία», λέει.

Η Georgina επέστρεψε στο Λονδίνο όπου συνέχισε να δουλεύει ως μοντέλο. «Κανείς δεν έτρωγε στη διάρκεια της φωτογράφισης, που διαρκούσε ολόκληρη μέρα. Πίναμε ενεργειακά ποτά, αν δεν χωρούσα σε κάποιο φόρεμα ένιωθα ταπεινωμένη», θυμάται. «Μια ματιά από τους στυλίστες αρκούσε για να τρώω ακόμα λιγότερο και να περπατάω περισσότερο. Η μαμά μου ανησυχούσε αλλά έβλεπε πόσο χαρούμενη ήμουν που ανήκα στη βιομηχανία της μόδας και δεν ήθελε να μπει εμπόδιο. Όταν προσπαθούσε να μου μιλήσει για το πόσο αδύνατη είχα γίνει, ξεσπούσε καβγάς».

Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς η Georgina ανακάλυψε πως είχε πιάσει εννέα A* στα GCSE. Θα έπρεπε να χαίρεται αλλά την επόμενη χρονιά αρρώστησε. Καθώς δεν μπορούσε πια να εργαστεί, διέκοψε το συμβόλαιό της με το πρακτορείο.

Το καλοκαίρι του 2007 οι γονείς της επέμεναν να τη δει γιατρός. Εκείνος ζήτησε άμεσα εισαγωγή στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε με ανορεξία και πέρασε πέντε μήνες σε θεραπεία.

«Έκλεινα δουλειές παρότι ήταν ολοφάνερο σε όλους πως ήμουν ανορεξική», εξομολογείται. «Τα χείλη και τα δάχτυλά μου ήταν μπλε επειδή η καρδιά δυσκολευόταν να στείλει αίμα σε όλο το σώμα μου. Οι make-up artists το κάλυπταν με κονσίλερ…»

«Δεν ήμουν μόνο εγώ», τονίζει, «ξέρω τουλάχιστον άλλα έξι μοντέλα που πάσχουν από ανορεξία και ακόμα βλέπω τις φωτογραφίες τους. Έχουν τα ίδια μπλε χείλια και χέρια… »

Στο νοσοκομείο οι γιατροί της εξήγησαν ακριβώς την κατάστασή της, πως η ζωή της κινδύνευε. «Ζωτικά όργανά μου ήταν σε τέτοια κατάσταση που η καρδιά μου μπορούσε να σταματήσει να λειτουργεί ή τα νεφρά μου να καταρρεύσουν. Ήμουν σε αναγκαστική σίτιση με σωληνάκι μέχρι να μεταφερθώ στο Priory Hospital του Λονδίνου όπου με έκαναν να τρώω αρκετά για να ξαναβρώ το σωστό μου βάρος. Έκανα ό,τι μου έλεγαν αλλά ακόμα και τότε, παρότι είχα φτάσει μια ανάσα από το θάνατο, δεν είχα συνειδητοποιήσει τι κίνδυνο διέτρεχα».

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, η Georgina άρχισε το 2008 να συνεργάζεται με άλλο πρακτορείο. Οι γονείς της προσπάθησαν να τη μεταπείσουν αλλά εκείνη ήταν σίγουρη πως είχε ξεπεράσει το πρόβλημα. Αλλά οι παλιές συνήθειες ξύπνησαν ξανά και επέστρεψε στις συνθήκες πείνας. Όταν ένας οίκος την απέρριψε χωρίς να εξηγήσει το λόγο, ήταν σίγουρη πως έφταιγε που δεν ήταν αρκετά αδύνατη.

«Είχα ακούσει τόσες φορές πως θα τα κατάφερνα καλύτερα αν ήμουν πιο αδύνατη ή πως έχω τόσες δυνατότητες αλλά είναι ευκαιρία να πάω γυμναστήριο. Αυτά τα λόγια σημαδεύουν την ψυχή ενός νεαρού κοριτσιού», λέει.

Έτσι έτρωγε ακόμα λιγότερο και πήγαινε παντού με τα πόδια για να κάψει τις θερμίδες που (δεν) κατανάλωνε.

Παρά τη σκελετωμένη εμφάνισή της, συνέχισε να κλείνει δουλειές έως τα μέσα του 2009.

«Η μαμά μου με παρακαλούσε να ζητήσω βοήθεια κι έτσι αποφάσισα να το κάνω», αφηγείται. Παρά το δράμα της έπιασε τέσσερα A* στα A-level και δεν επέστρεψε ποτέ στις πασαρέλες.

Το φάσμα της ανορεξίας εξακολούθησε να τη στοιχειώνει σε τέτοιο βαθμό που πέρσι ξαναέφτασε σε απειλητικά μικρό βάρος κι έτσι εισήχθη και πάλι στο νοσοκομείο.

Αυτή τη φορά, μαζί με την αναγκαστική σίτιση και την ψυχοθεραπεία, της έδωσαν αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά.

Σήμερα εργάζεται, θέλει να γίνει διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων και είναι πεπεισμένη πως ελέγχει σε τέτοιο βαθμό την ανορεξία της που δέχτηκε να μιλήσει γι’ αυτή στο ντιμπέιτ Shape of Fashion που διοργανώθηκε στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου.

«Είμαι πολύ τυχερή που επιβίωσα αλλά θυμώνω που βλέπω μοντέλα σε φωτογραφίες ενώ το ξέρω πως πάσχουν από σοβαρές διατροφικές διαταραχές. Πολλοί οίκοι μόδας έχουν χρησιμοποιήσει ανορεξικά κορίτσια στις καμπάνιες τους και ο μόνος τρόπος αυτό να σταματήσει είναι να σταματήσουμε να αγοράζουμε τα προϊόντα τους», είπε.