Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί παραμένουν ίδιες οι ομπρέλες εδώ και τόσες δεκαετίες;

Είτε είναι ντάλα καλοκαίρι είτε καταχείμωνο, την ίδια ομπρέλα χρησιμοποιούμε για να προστατευτούμε από τα καμώματα του καιρού, τον ήλιο που βαράει κατακούτελα ή τη μανιασμένη βροχή. Είναι φυσικό λοιπόν να ρωτήσει κανείς γιατί δεν υπάρχει άραγε εξέλιξη στον σχεδιασμό της ομπρέλας εδώ και τόσα χρόνια; Ενός αντικειμένου που συχνά πυκνά αποδεικνύεται ανεπαρκές για να κάνει την απλή δουλειά με την οποία το έχουμε εξουσιοδοτήσει, προδίδοντάς μας και αφήνοντάς μας στα κρύα (ή τα καυτά) του λουτρού. Την ίδια ώρα, οι ομπρέλες είναι συνήθως ογκώδεις, δυσανάλογα μεγάλες κάποιες φορές. Και δεν μιλάμε για τις ομπρέλες θαλάσσης που πρέπει να στεγάσουν ολόκληρες φαμίλιες, παρά για τις προσωπικές ομπρέλες που τείνουμε επιπροσθέτως να ξεχνάμε αριστερά και δεξιά. Γι’ αυτό και τόσοι και τόσοι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους, σχεδίασαν νέες ομπρέλες, τις κατοχύρωσαν εμπορικά και απευθύνθηκαν μετά στους μεγάλους κατασκευαστές για να ρίξουν το καινοτόμο προϊόν τους στην αγορά. Το μόνο πρόβλημα; Έχετε δει πουθενά τα πρωτοποριακές αυτά μαραφέτια; Μια αναζήτηση στις πατέντες της Google (που έχουν κατατεθεί στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών των ΗΠΑ) δείχνει πως από τον Φεβρουάριο του 2008 και μόνο έχουν κατατεθεί 1.617 νέα σχέδια ομπρελών! Κι όμως, κανένα δεν φαίνεται να έχει εντυπωσιάσει κάποιον κατασκευαστή ώστε να καταδεχτεί να ασχοληθεί μαζί του. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Το θέμα απασχολεί πολύ αρκετούς, και ειδικά τα ερευνητικά τμήματα των ηγετών της αγοράς ομπρέλας. Αυτοί μας λένε πως η ομπρέλα είναι ένα απλό αντικείμενο στη σύλληψη και τη λειτουργία του, κι έτσι δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις. Ακόμα και οι πιο καινοτόμες θεωρητικά ιδέες, όπως η σπαστή (πτυσσόμενη) ομπρέλα που βγήκε στην αγορά στη δεκαετία του 1980 και έγινε ανάρπαστη, κυκλοφορεί ουσιαστικά ως πατέντα εδώ και τουλάχιστον εκατό χρόνια! Όχι ότι αυτό απέτρεψε τόσους και τόσους ανθρώπους από το να προσπαθήσουν, καμιά ιδέα δεν έχει βγει ωστόσο στην αγορά και ούτε αναμένεται. Ακόμα και θεότρελοι σχεδιασμοί έχουν προταθεί, όπως το φορητό αλεξικέραυνο με ενσωματωμένη ομπρέλα! Ή το λουρί σκύλου και ομπρελίτσα 2-σε-1. Το 2004 κάποιος κατοχύρωσε εμπορικά ένα μαξιλάρι με πτυσσόμενη ομπρέλα, φοβούμενος προφανώς πως κάποιος θα του έκλεβε την ιδέα. Αμ δε! Αλλά και το 1991 κάποιος πήρε τα εμπορικά δικαιώματα μιας εφεύρεσης προστασίας από τον ήλιο που δουλεύει με ήλιο (το αέριο)… Το γεγονός είναι πάντως εντυπωσιακό πως σε μια εποχή που ολόκληροι ηλεκτρονικοί υπολογιστές χωρούν σε ένα ρολόι, η ομπρέλα παραμένει σωστός δεινόσαυρος, αρνούμενη να αποδεχτεί οποιαδήποτε εξέλιξη στον σχεδιασμό της. Ίσως φταίει που έχουμε συνηθίσει τόσο ως ανθρωπότητα την ομπρέλα που δύσκολα θα δεχόμασταν κάποιο άλλο μαραφέτι να την αντικαταστήσει. Και το θέμα δεν είναι μάλιστα καθόλου καινούριο! Στις «Ομπρέλες και την ιστορία τους» του 1855, ο Ουίλιαμ Σάνγκστερ παραπονιέται πως ενώ πολλές καινοτομίες λαμβάνουν χώρα στην επικράτεια της ομπρέλας, το ενδιαφέρον του κοινού αναφορικά με τις νέες εφευρέσεις είναι μηδαμινό! Άλλοι πάλι υποδεικνύουν τη χαμηλή τιμή της και την ευκολία που τη χάνεις ως τους βασικούς λόγους που αρνούμαστε ως ανθρωπότητα να πάμε παρακάτω σε όρους ομπρέλας. Το BBC είχε υπολογίσει το 2014 πως μόνο στις δημόσιες συγκοινωνίες του Λονδίνου χάθηκαν 10.907 ομπρέλες! Ίσως είναι λοιπόν αυτό το χαρακτηριστικό της που ακυρώνει κάθε απόπειρα εξέλιξής της. Κάθε καινοτόμα ομπρέλα κοστολογείται εξάλλου αρκετά παραπάνω από τις στάνταρ τιμές που βρίσκεις στην αγορά, προσυπογράφοντας ενδεχομένως τον εμπορικό θάνατο της ιδέας πριν γίνει πραγματικότητα. Αυτό υποδεικνύουν τουλάχιστον οι ειδικοί της αγοράς ομπρέλας, λέγοντας πως τα μαραφέτια προστασίας από ήλιο και βροχή οφείλουν να είναι φτηνά και μικρά, ώστε να μη στεναχωριέται κανείς όταν σπάσει ή το χάσει. Οι εφευρέτες δεν εναρμονίζονται δηλαδή με τις ανάγκες της αγοράς και τα καταναλωτικά μας ήθη, λένε οι ειδικοί, αφήνοντας την ομπρέλα στον παλιομοδίτικο θρόνο της, σαν ένα απομεινάρι του παρελθόντος που εξακολουθεί η ανθρωπότητα να βρίσκει ακαταμάχητο…