Το βρέφος μετά βίας ανάσαινε όταν ο θείος του το πήγε στο νοσοκομείο μέσα σε ένα χαρτόκουτο. Ήταν τυλιγμένο σε μια μπλε πετσέτα και κομμάτια βαμβακιού ήταν σφηνωμένα γύρω από το μικροσκοπικό σώμα του για να το κρατούν ζεστό.
Ο Muhammad Haithem είχε γεννηθεί μόλις πριν λίγες ώρες, δύο μήνες πρόωρα.
Τη μητέρα του την έπιασαν οι πόνοι την ώρα που βομβαρδιζόταν από τον συνασπισμού υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας η περιοχή κοντά στο σπίτι τους, στην πόλη Abs της Υεμένης. Το νοσοκομείο εκεί είχε καταστραφεί από αεροπορική επιδρομή τον Αύγουστο. Κι έτσι ο θείος του τον έβαλε σε ένα φορτηγάκι και οδήγησε τρεις ώρες για να φτάσει στο κοντινότερο κυβερνητικό νοσοκομείο. Την ιστορία τη θυμάται η Ahlia Ashumali, η νοσοκόμα που παρέλαβε το μωρό.
Μια εβδομάδα αργότερα, ο μικρός Muhammad ακόμα βρισκόταν στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου. Ζύγιζε ακόμα 1.800 γραμμάρια και τρεφόταν από σωληνάκια.
Το να γεννηθεί ένα μωρό και να επιβιώσει είναι από μόνο του ένας αγώνας στην Υεμένη. Ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια πολέμου, χιλιάδες παιδιά και ενήλικοι έχουν χάσει τη ζωή τους από απολύτως αντιμετωπίσιμες ασθένειες και τραύματα, καθώς το σύστημα υγείας της χώρας καταρρέει.
Η κατάσταση επιδεινώνεται πολύ γρήγορα, Σημαντικά φάρμακα, εμβόλια και ιατρικός εξοπλισμός πολλές φορές δεν μπορούν να εισαχθούν στη χώρα λόγω του αποκλεισμού από τον συνασπισμό. Παράλληλα υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις τροφίμων.
Τα νοσοκομεία δεν έχουν γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς κι έτσι μέσα σε μια νύχτα ένα από αυτά που ήταν πιο τυχερό, το Al-Jamhuri, έμεινε το μόνο σε λειτουργία για περιοχή δύο εκατομμυρίων κατοίκων.
«Δεχόμαστε πιέσεις από όλες τις κατευθύνσεις» δηλώνει στην Washington Post ο Mohamed As Sowmaliye, διευθυντής του νοσοκομείου. Ο μοναδικός αξονικός τομογράφος του δεν λειτουργεί από τον Αύγουστο κι έτσι οι ασθενείς μεταφέρονται στη Σαναά- έξι ώρες ταξίδι κι ενώ τα ασθενοφόρα δεν είναι κατάλληλα εξοπλισμένα. Τρεις ασθενείς πέθαναν καθ’ οδόν.
Το νοσοκομείο έχει 160 κλίνες αλλά κάθε μέρα δέχεται 500 ασθενείς. Κάποιοι κείτονται σε κρεβάτια στους διαδρόμους. Είναι όμως οι τυχεροί, αφού κατάφεραν να φτάσουν στην κλινική.
«Τους άλλους, δεν τους βλέπουμε, πεθαίνουν μακριά από τα μάτια μας» λέει η επικεφαλής των Γιατρών χωρίς Σύνορα στην Τεμένη. Το νοσοκομείο έχει μόνο έναν απινιδωτή. Υποστήριξη αναπνοής και άλλες συσκευές είναι χαλασμένες, όπως και οι θερμοκοιτίδες στη μαιευτική μονάδα. Υπάρχει μόνο ένα μηχάνημα για την αποστείρωση των χειρουργικών εργαλείων σε όλο το νοσοκομείο- κι αυτό δεν λειτουργεί πλήρως. Η συσκευή για τις μεταγγίσεις αίματος χρειάζεται επισκευή. Συχνά σημειώνονται διακοπές ρεύματος κι έτσι το νοσοκομείο λειτουργεί με γεννήτριες. Ελλείψεις υπάρχουν και σε γιατρούς, παρά τις τιτάνιες προσπάθειες. Δεν υπάρχει ακτινολόγος ούτε ουρολόγος ούτε ειδικός ψυχικής υγείας. Ο ορθοπεδικός παραιτήθηκε.
Αμέτρητες γυναίκες απέβαλαν φέτος, μην μπορώντας να φτάσουν εγκαίρως στο νοσοκομείο. Κάποιοι πέθαναν από αιμορραγία στον δρόμο. Σχεδόν 600.000 έγκυοι στην Υεμένη ζουν σήμερα σε περιοχές με στοιχειώδεις ή μηδαμινές εγκαταστάσεις φροντίδας. Οι αεροπορικές επιδρομές αναγκάζουν πολλές γυναίκες να περιμένουν μέχρι την τελευταία στιγμή πριν κάνουν το μακρύ και δαπανηρό ταξίδι στο νοσοκομείο.
«Μερικές φορές οι γυναίκες φτάνουν στην πόρτα και γεννούν πριν μπουν στον θάλαμο» περιγράφει ο Wajidah Al-Gudemi, διευθυντής της μαιευτικής κλινικής.
Το νοσοκομείο έχει μόνο έναν γυναικολόγο πλήρους απασχόλησης. Η 27χρονη Samar al-Mudwahi ασκεί το επάγγελμα εδώ και 2 χρόνια. Με τη βοήθεια μαιών κάνει τουλάχιστον 30 καισαρικές το μήνα και 15 αμβλώσεις, οι περισσότερες λόγω του πολέμου.
Ένα πρωί η Mudwahi είχε βοηθήσει να γεννηθεί η Dina, με βάρος δύο κιλών μπήκε σε θερμοκοιτίδα κοντά στον Muhammad. Η μητέρα της είχε περάσει πέντε ώρες μέσα σε ένα τζιπ για να καταφέρει να φτάσει στο νοσοκομείο. Την περασμένη χρονιά είχε αποβάλει ύστερα από βομβαρδισμό κοντά στο σπίτι τους. Την ημέρα που γέννησε τη Din η πίεση της ήταν πολύ υψηλή απειλώντας το αγέννητο μωρό της. Οι γιατροί απέδωσαν την κατάσταση στο αβάσταχτο στρες του να ζει κανείς υπό αδιάκοπους βομβαρδισμούς και πυρά.
«Μερικές φορές πεθαίνει το μωρό, άλλες φορές πεθαίνει η μητέρα» λέει η Mudwahi. Το διάστημα των τελευταίων εβδομάδων τρεις έγκυοι πέθαναν από αιμορραγία.
Στη μονάδα αιμοκάθαρσης λειτουργούν πέντε από τα 12 μηχανήματα. Με 360 ασθενείς που τα χρειάζονται κάθε μήνα, δουλεύουν ασταμάτητα. «Όλα τα περιστατικά εδώ είναι χρόνια, αν τα μηχανήματα χαλάσουν οι θάνατοι θα είναι μαζικοί» λέει ο επικεφαλής της μονάδας Sultan Masood. Κάθε Σάββατο και κάθε Πέμπτη ο Yahya Saleh αγωνίζεται για να βρει τα 20 δολάρια που χρειάζεται για να κάνει το 4ωρο ταξίδι για τη θεραπεία του. Η ζωή του όλη περιστρέφεται γύρω από αυτό. Δεν έχει πια δουλειά κι έτσι εξαρτάται από συγγενείς και γείτονες για να βρει τα χρήματα. Και κυρίως επαιτεί στους δρόμους. «Μερικές φορές δεν τρώω για να έχω λεφτά να έρθω εδώ» λέει. Όταν ο Masood βλέπει πως κάποιος ασθενής χάνει ένα ραντεβού του , τηλεφωνεί για να μάθει το γιατί. Συνήθως οι λόγοι είναι δύο: είτε ο δρόμος έχει κλείσει λόγω βομβαρδισμού είτε ο ασθενής δεν έχει τα χρήματα για να πάει στο νοσοκομείο. «Τελικά πεθαίνουν στα σπίτια τους» λέει. Από τον Αύγουστο έως το Οκτώβριο πέθαναν δεκαέξι ασθενείς.
Δάγκειος πυρετός, ιλαρά, ελονοσία, δερματοπάθειες, οι γιατροί έρχονται αντιμέτωποι με ολοένα και περισσότερα περιστατικά των ασθενειών αυτών. Μεγάλη είναι πλέον η ανησυχία και για τη χολέρα, έχουν καταγραφεί 122 επιβεβαιωμένα κρούσματα, δέκα επιβεβαιωμένοι θάνατοι κι ακόμα 72 εξετάζονται.
